ต้องบอกเลยว่าเราเรียนไม่เคยได้เกรดน้อยกว่า 3.00 เลย เราอยากให้ทุกคนในบ้านภูมิใจในตัวเรา อย่างน้อยก็มีเกรดนี่แหละที่ทำให้คนในบ้านสนใจเรา มากขึ้น
จนตอนนี้เราเรียนอยู่ม.5 เราพยายามตั้งใจเรียน
ถึงที่โรงเรียนกิจกรรมจะเยอะมากจนไม่มีเวลา
เรียน แถมยังต้องช่วยงานกิจกรรมจนไม่มีเวลาทำการ แต่เราก็ทำงานส่งจนครบ

แต่เกรดปีนี้ที่ได้คือ 2.87 เรายอมรับว่าเสียใจมาก
พูดแทบไม่ออกพอกลับบ้านแม่ก็ขอดูเกรดพอเขาเห็นเกรดก็เอาแต่บอกว่าทำไมปีนี้ได้น้อยไม่ตั้งใจเรียนใช่ไหม มันน้อยเกินไป 
ลูกของป้ายังทำได้ดีกว่าอีก แต่ลูกของป้าพึ่งจะอยู่ ม.3 เองแถมยังไม่ต้งมาทำกิจกรรมเหมือนกับม.ปลาย มันเปรียบเทียบกันได้ด้วยหรอ

เราพยายามอธิบายแต่เขาบอกว่ามันไม่เกี่ยว มันอยู่ที่ ตัวเรา
เราก็เลยอยากรู้ว่าละหว่าง "เกรด"กับ"จิตใจของเด็ก"
สำหรับผู้ใหญ่บางคนอันไหนมันสำคัญกว่ากัน  ):