คุณเคยทะเลาะกับความรู้สึกของตัวเองไหม ทุกวันนี้เราทะเลากับมันบ่อยมาก มากจนไม่กล้าตัดสินใจ ไม่อยากคิดอารายมากกว่านี้....ในวันที่ทะเลาะกับแฟนใจบอกเราว่าพอเถอะพอกับผู้ชายคนนี้ได้แล้ว เค้าโกหกเรามากี่ครั้งแล้ว ไม่รักษาสัญญามากี่รอบแล้วปล่อยเค้าไป อย่ายื้อ อย่ารั้งไว้เลย
(เรากับแฟนห่างกันสิบปี ในตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่าอายุเราห่างกันมากเพียงนี้ เค้าเป็นเด็กใต้หน้าตาก้อจะแลดูเข้มๆๆหน่อย) ย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้วตอนนั้นเราคบกับแฟนย่างเข้าปีที่สองใกล้ๆๆจะสงกรานต์เค้าก้อบอกเราว่า ^ตัว..เค้าจะไปคัดเลือกทหารแล้วนะ เราฮาหนักมาก เราก้อบอกอารายอายุ25-26แล้วพึ่งจะมาคัดเลือกทหาร อารมณ์ไหนนิ?? เค้าบอกจริงๆๆแล้วเราพึ่งจะ21เอง ที่โกหกตัวว่า25-26 เพราะกลัวตัวจะไม่ยอมคุยกับเราเพราะตอนนั้นเราอายุ28-29แล้ว
.........
และตอนที่จับใบดำ-ใบแดง เค้าก้อติดทหาร ต้องรับใช้ชาติสองปี ก่อนจะไปรับใช้ชาติเค้าก็พาเราไปรู้จักกับครอบครัวเค้าที่สงขลา และเค้าก้อขอให้เราพาเค้าไปรู้จักกับลูกกับครอบครัวของเราด้วย (เราเคยแต่งงานมีลูกชายคนนึง)
ก่อนไปเค้าบอกเราว่า รอเค้าได้ไหม เราก้อพยักหน้า เค้าบอกเราว่าฝึกสามเดือนแรกเสดเค้าจะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอ รอเค้าด้วยแค่สามเดือนเอง รู้ไหมว่าระยะเวลาสามเดือนเราทำงาน กลับห้องไม่เคยเกเรที่ไหนรอด้วยความซื่อสัตย์ไลน์หาทุกเช้า บอกเค้าทุกเย็นว่าเราทำอารายอยู่ ทั้งๆๆที่เค้าก้อไม่ได้เล่นทอสับ ไม่ได้อ่านมันเลย!!! พอสามเดือนที่ฝึกหนักผ่านพ้นไป คำหมั้นสัญญาที่เค้าให้ไว้ก้อขอเวลาเลื่อนออกไป ด้วยเหตุผลร้อยแปดประการ บอกทางบ้านมีปัญหา ไม่มีเงิน โน่น นี่นั่น อืมมม!!!เราก้อได้แต่นิ่ง รับฟังเหตุผล ให้เหตุผลกับใจตัวเองสารพัดเพื่อให้โอกาสเราได้อยู่ด้วยกันต่อ แต่อีกใจก้อถามตัวเองว่าเอ่าที่เค้าบอกแม่เราละ แค่เราไม่เท่าไหร่ แต่พ่อแม่เรา พี่สาวเราอ่ะ เค้าจะคิดยังไง ...สุดท้ายเราก้อโทรไปบอกแม่ ขอโทษแม่เราว่าขอเวลาให้เค้าหน่อย เราบอกแม่เราว่า จริงๆๆแล้วหนูก้อเคยอยากได้ผัวรวยๆๆ อยากทำให้พ่อแม่สบายนะ แต่ถ้าผัวขยันรู้จักสร้างเนื้อสร้างตัวโดยไม่ต้องหวังพึ่งคนอื่นมันจะโอกว่าได้ผัวรวยๆๆแต่ต้องเกาะพ่อแม่กินไปวันๆๆนะจ๊ะแม่จ๋า...แม่เงียบไม่มีคำพูดใดๆๆออกมา(คงจะเสียความรู้สึกมากเพราะเค้ารับปากเป็นหมั้นเป็นเหมาะว่าจะไปทำให้ถูกต้องตามประเพณี)
เดือนที่สี่เข้าเดือนที่ห้าที่เป็นทหารอยู่นั้นเค้าก้อมาขอให้เราออกรถมอเตอร์ไซค์ เราก้อห้ามนะบอกเก็บเงินไว้ไปแต่งงานให้เสดก่อนได้ไหมค่อยเอา เค้าก้อบอกว่าสงสารเรา อยากให้เราสบายไม่อยากให้เราโหนรถเมล์กลับวันไหนที่ต้องเลิกงานสี่ทุ่มเค้ารู้สึกเป็นห่วง เราก้อปฏิเสธ!!!!แต่เค้าก้อเล้าหรือทุกวันจนเราต้องยอมไปถอยมอไซค์เป็นบิ๊กไบค์
หนึ่งปีของการเป็นทหารกับการทำงานที่กรุงเทพของเค้า เค้าจะอยู่ในค่าย7วัน ได้ลา7วัน วันที่ลาเค้าก้อจะมาทำงานกับพี่เค้า จำนวนเงินที่ได้เราไม่รู้หรอกว่าเค้าได้เท่าไหร่ เราก้อไม่เคยรู้ไม่เคยได้ใช้กับเค้าเลย แต่ที่รู้ๆๆเราจะเป็นคนเติมน้ำมันตลอด7-10วัน300กว่าบาท วันที่เค้าอยู่ค่ายเราถึงจะได้ใช้รถ ส่วนวันที่เค้ามาทำงานเค้าก้อจะเอารถไปใช้
วันนึงเราทะเลาะกันเรื่องอะไร เราจำไม่ได้ คือเรื่องไม่เป็นเรื่อง เค้ากำลังจะกลับไปค่ายในตอนเย็น ซึ่งกลับก่อนกำหนด1วันเพราะจะไปงานศพจองลุงเค้าที่สงขลา เราก้อคิดว่าเป็นการทะเลาะและก้องอลกันเฉยๆๆ แต่เรื่องมันไม่เป็นแบบนั้น เราทำงานอยู่เกือบๆๆทุ่มเค้าไลน์มาบอกเราว่าเอากุญแจรถลงมาให้หน่อย จะไปทำงาน เราก้อเอาไปให้และก้อถามว่าไม่ได้กลับหรา ไม่มีรถหรือว่าไง แต่เค้าไม่ตอบและก้อกระชากกุญแจจากเราไป ในคืนนั้นเราก้อไม่ได้ไลน์ไปถามว่าจะกลับตอนไหนเพราะเราก้อน้อยใจเค้าที่มองเราสายตาแบบหมดรักแล้ว แถมยังกระชากกุญแจไปอย่างแรง ....พอรุ่งเช้าเราตื่นนอนก้อเจอห้องที่ว่างเปล่า เราก้อบอกตัวเองว่าอย่าคิดมากเลย งานเค้าคงเร่ง เลยไม่ได้กลับมานอน เดี๋ยวเค้าก้อคงมาเอาเสื้อผ้ากลับไปค่าย เดี๋ยวก้อคงเอารถมาจอดไว้ใต้ตึก
ป่าวเลยจ้า....เราเลิกงานมาสี่ทุ่ม มาถึงตึกเกือบๆๆ5ทุ่ม เดินไปดูรถก้อไม่มี คำถามมากมายเกิดขึ้นที่หัว คำตอบมีทั้งดีทั้งร้ายที่ตอบกับตัวเอง ตอนเช้าเราไลน์ถามเค้าว่าถึงค่ายแล้วหรา รถละไม่เอามาให้ เค้าอ่านแต่ไม่มีคำตอบใดๆๆ ผ่านไปสามสี่วันเค้าก้อไลน์ตอบกลับมาว่า คิดถึง เดี๋ยวให้น้องที่ทำงานซึ่งก้อเป็นญาติเค้าให้เอารถมาให้ เราก้อไม่ได้พูดอาราย ไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม😂😂😂
และอีกครั้งพี่ชายที่เค้าไปทำงานด้วย พากันไปหาญาติอีกคนซึ่งอยู่ใกล้ๆๆที่พักเราไม่กี่โล เค้าไลน์มาบอกจะไปบ้านหลวงหน่อยนะ สี่ทุ่มน่าจะกลับมารับทันอยู่ เราก้อบอกโอเคร สี่ทุ่มผ่านไป สี่ทุ่มครึ่งก้อผ่านไป เรารอทั้งคนรัก ทั้งรถเมล์ก้อไม่มาสักที อยากจะกดทอสับไปหา ไปถามแต่ก้อกลัวได้ทะเลาะกันไม่อยากทะเลาะต่อหน้าญาติ ต่อหน้าสังคมจนห้าทุ่มรถเมล์สาย96ก้อมา สรุปวันนั้นเราได้กลับรถเมล์ ถึงห้องอาบน้ำ นั่งมองทอสับมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว เลือดในร่างกายสูบฉีดอย่างแรง กลัวเค้าเกิดอุบัติเหตุก้อกลัว กลัวโทรไปแล้วจะได้รับคำตอบที่ไม่โอเครกลับมาก้อกลัว....เกือบๆๆเที่ยงคืนเค้าก้อมาเคาะประตูห้อง มาถึงเราก้อยิงคำถามรัวๆๆๆ ทำไมไม่โทรมาบอกว่าไม่ได้มารับ ไปทำอะไรที่ไหนมา กินเหล้ามาหรา?????คำถามที่ถามไป ไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด เค้าเฉยชา แล้วก้อนอนหันหลังให้เรา เราโมโหมากแล้วก้อเก็บชุดทหารที่เราชักเตรียมไว้ให้เค้าเพื่อจะกลับค่ายในวันพรุ่งนี้แล้วก้อโยนทับไปที่ร่างเค้าพร้อมกับเอ่ยว่า ตัวกูไม่ใช่สาวบริสุท หน้ากูไม่ได้สวยงามมากมาย ตัวกูจน อยู่กับกูแล้วไม่มีความสุขก้อไป กูคิดว่ากูทำดีที่สุด ทนที่สุดแล้ว กูไม่เคยคิดว่ากูจะทนใครได้ขนาดนี้ ทุกอย่างที่ทำให้กูไม่เคยเสแสร้ง กูทำให้ด้วยใจทุกอย่าง ชักเสื้อผ้า ทำกับข้าว อยากกินไรกูก้อทำให้กินทุกอย่าง ทำงานมาเหนื่อยแค่ไหนกูไม่เคยบ่น อยากได้อะไรกูตามใจทุกอย่าง รับผิดชอบแค่ค่ารถ แต่กูต้องรับภาระทุกอย่าง เราก้อร้องไห้ด้วย เค้าก้อยังคงนอนเงียบ ไม่พูดอาราย ตื่นเข้ามาเค้าก้อทำงานปกติ เราก้อไปทำงานปกติ ตอนเบรคของวันนั้นเค้าจะกลับไปค่ายเราก้อจะไปห้องไปเตรียมของให้เค้ากลับ แม่เจ้า!!!พอถึงห้องเราช๊อคหนักมากเสื้อผ้าโดนรื้อเต็มห้อง ข้าวของของเค้าหายไปหมด เราโทรไปหาเค้าเกือบ20สายเค้าก้อไม่ยอมรับ เราเลยโทรหาน้องเค้าว่าต้อมละ น้องเงียบสักพักก้อตอบว่าไปค่ายแล้วเรารู้ว่าน้องเค้าโกหกเพราะเวลาไปเราจะรู้ตลอดว่าเค้าไปช่วงไหน เราก้อเลยถามน้องเค้าว่าจะไปจริงๆๆก้อช่วยเคลียร์เรื่องรถให้พี่หน่อย รถมันชื่อพี่นะ ถ้าเอาพี่ก้อไม่ว่าเพราะเค้าเป็นคนผ่อนพี่ก้อเข้าใจ เราร้องไห้หรักมากและคิดทบทวนหลายๆๆอย่างเรารู้สึกผิดที่ไล่เค้า เราได้แต่โทษตัวเองที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่อีกความรู้สึกก้อเข้าข้างตัวเองถ้าเค้ารักเราเค้าคงทนได้และพร้อมจับมือผ่านปัญหาไปด้วยกัน......เหตุการนี้ทำให้เรานอนไม่หลับสองสามคืนและพร้อมกันนั้นเราก้อทั้งโทรทั้งไลน์ ทั้งเฟช ทั้งข้อความขอโทษเค้าอยู่หลายวัน เค้าอ่านแต่ไม่ตอบ เราง้ออยู่หลายวันจนถอดใจเลยส่งข้อความไปอวยพรเค้าบอกให้เค้าเจอคนที่เค้ารักและรักเค้ามากกว่าที่เรารักเค้า...หลายวันต่อมาเค้าก้อไลน์มาบอกขอโทษก้อบอกคำเดิมว่า ขาดเราไม่ได้
และอีกหลายอย่างหลายเหตุการณ์มันก้อจะจบด้วยเหตุการณ์แบบนี้
เราถอดใจหลายรอบละ เหนื่อยกับเหตุการณ์เดิมๆๆมีหลายเหตุผลที่เรายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อธิบายกับใจตัวเองไม่ถูก ใจก้อบอกเลิกๆๆไปเถอะคนที่รอเราก้อยังมีไม่ใช่ไม่มี หาใหม่ก้อได้แต่
ทันใดอีกความรู้สึกก้อบอกเราว่าเอาน่าคนเราจะให้มันถูกใจเราทุกอย่างมันก้เป็นไปไม่ได้ ขนาดเรา เรายังไม่ได้ดังใจเราในบางครั้ง จะให้ทุกอย่างมันดีเลิศก้อคงยาก เรานอนคิด นั่งคิดกับความคิดของตัวเองหลายวันละ มันก้อไม่มีบทสรุปให้ตัวเองสักที เรางี่เง่ามากไปไหม เราตามเค้ามากไปไหม เรารักเค้ามากไปไหม???????????????? โอ้ย!!!จะเป็นบ้า
สิไปต่อ...หรือสิพอส่ำนี่
ช่วยกันแชร์ความรู้สึกมาบ้าง มีใครที่เป็นเหมือนเราอยู่ตอนนี้ไหม
😭😭😭😭
ใครเคยทะเลาะกับตัวเองเหมือนเราบ้าง
(เรากับแฟนห่างกันสิบปี ในตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่าอายุเราห่างกันมากเพียงนี้ เค้าเป็นเด็กใต้หน้าตาก้อจะแลดูเข้มๆๆหน่อย) ย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้วตอนนั้นเราคบกับแฟนย่างเข้าปีที่สองใกล้ๆๆจะสงกรานต์เค้าก้อบอกเราว่า ^ตัว..เค้าจะไปคัดเลือกทหารแล้วนะ เราฮาหนักมาก เราก้อบอกอารายอายุ25-26แล้วพึ่งจะมาคัดเลือกทหาร อารมณ์ไหนนิ?? เค้าบอกจริงๆๆแล้วเราพึ่งจะ21เอง ที่โกหกตัวว่า25-26 เพราะกลัวตัวจะไม่ยอมคุยกับเราเพราะตอนนั้นเราอายุ28-29แล้ว
.........
และตอนที่จับใบดำ-ใบแดง เค้าก้อติดทหาร ต้องรับใช้ชาติสองปี ก่อนจะไปรับใช้ชาติเค้าก็พาเราไปรู้จักกับครอบครัวเค้าที่สงขลา และเค้าก้อขอให้เราพาเค้าไปรู้จักกับลูกกับครอบครัวของเราด้วย (เราเคยแต่งงานมีลูกชายคนนึง)
ก่อนไปเค้าบอกเราว่า รอเค้าได้ไหม เราก้อพยักหน้า เค้าบอกเราว่าฝึกสามเดือนแรกเสดเค้าจะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอ รอเค้าด้วยแค่สามเดือนเอง รู้ไหมว่าระยะเวลาสามเดือนเราทำงาน กลับห้องไม่เคยเกเรที่ไหนรอด้วยความซื่อสัตย์ไลน์หาทุกเช้า บอกเค้าทุกเย็นว่าเราทำอารายอยู่ ทั้งๆๆที่เค้าก้อไม่ได้เล่นทอสับ ไม่ได้อ่านมันเลย!!! พอสามเดือนที่ฝึกหนักผ่านพ้นไป คำหมั้นสัญญาที่เค้าให้ไว้ก้อขอเวลาเลื่อนออกไป ด้วยเหตุผลร้อยแปดประการ บอกทางบ้านมีปัญหา ไม่มีเงิน โน่น นี่นั่น อืมมม!!!เราก้อได้แต่นิ่ง รับฟังเหตุผล ให้เหตุผลกับใจตัวเองสารพัดเพื่อให้โอกาสเราได้อยู่ด้วยกันต่อ แต่อีกใจก้อถามตัวเองว่าเอ่าที่เค้าบอกแม่เราละ แค่เราไม่เท่าไหร่ แต่พ่อแม่เรา พี่สาวเราอ่ะ เค้าจะคิดยังไง ...สุดท้ายเราก้อโทรไปบอกแม่ ขอโทษแม่เราว่าขอเวลาให้เค้าหน่อย เราบอกแม่เราว่า จริงๆๆแล้วหนูก้อเคยอยากได้ผัวรวยๆๆ อยากทำให้พ่อแม่สบายนะ แต่ถ้าผัวขยันรู้จักสร้างเนื้อสร้างตัวโดยไม่ต้องหวังพึ่งคนอื่นมันจะโอกว่าได้ผัวรวยๆๆแต่ต้องเกาะพ่อแม่กินไปวันๆๆนะจ๊ะแม่จ๋า...แม่เงียบไม่มีคำพูดใดๆๆออกมา(คงจะเสียความรู้สึกมากเพราะเค้ารับปากเป็นหมั้นเป็นเหมาะว่าจะไปทำให้ถูกต้องตามประเพณี)
เดือนที่สี่เข้าเดือนที่ห้าที่เป็นทหารอยู่นั้นเค้าก้อมาขอให้เราออกรถมอเตอร์ไซค์ เราก้อห้ามนะบอกเก็บเงินไว้ไปแต่งงานให้เสดก่อนได้ไหมค่อยเอา เค้าก้อบอกว่าสงสารเรา อยากให้เราสบายไม่อยากให้เราโหนรถเมล์กลับวันไหนที่ต้องเลิกงานสี่ทุ่มเค้ารู้สึกเป็นห่วง เราก้อปฏิเสธ!!!!แต่เค้าก้อเล้าหรือทุกวันจนเราต้องยอมไปถอยมอไซค์เป็นบิ๊กไบค์
หนึ่งปีของการเป็นทหารกับการทำงานที่กรุงเทพของเค้า เค้าจะอยู่ในค่าย7วัน ได้ลา7วัน วันที่ลาเค้าก้อจะมาทำงานกับพี่เค้า จำนวนเงินที่ได้เราไม่รู้หรอกว่าเค้าได้เท่าไหร่ เราก้อไม่เคยรู้ไม่เคยได้ใช้กับเค้าเลย แต่ที่รู้ๆๆเราจะเป็นคนเติมน้ำมันตลอด7-10วัน300กว่าบาท วันที่เค้าอยู่ค่ายเราถึงจะได้ใช้รถ ส่วนวันที่เค้ามาทำงานเค้าก้อจะเอารถไปใช้
วันนึงเราทะเลาะกันเรื่องอะไร เราจำไม่ได้ คือเรื่องไม่เป็นเรื่อง เค้ากำลังจะกลับไปค่ายในตอนเย็น ซึ่งกลับก่อนกำหนด1วันเพราะจะไปงานศพจองลุงเค้าที่สงขลา เราก้อคิดว่าเป็นการทะเลาะและก้องอลกันเฉยๆๆ แต่เรื่องมันไม่เป็นแบบนั้น เราทำงานอยู่เกือบๆๆทุ่มเค้าไลน์มาบอกเราว่าเอากุญแจรถลงมาให้หน่อย จะไปทำงาน เราก้อเอาไปให้และก้อถามว่าไม่ได้กลับหรา ไม่มีรถหรือว่าไง แต่เค้าไม่ตอบและก้อกระชากกุญแจจากเราไป ในคืนนั้นเราก้อไม่ได้ไลน์ไปถามว่าจะกลับตอนไหนเพราะเราก้อน้อยใจเค้าที่มองเราสายตาแบบหมดรักแล้ว แถมยังกระชากกุญแจไปอย่างแรง ....พอรุ่งเช้าเราตื่นนอนก้อเจอห้องที่ว่างเปล่า เราก้อบอกตัวเองว่าอย่าคิดมากเลย งานเค้าคงเร่ง เลยไม่ได้กลับมานอน เดี๋ยวเค้าก้อคงมาเอาเสื้อผ้ากลับไปค่าย เดี๋ยวก้อคงเอารถมาจอดไว้ใต้ตึก
ป่าวเลยจ้า....เราเลิกงานมาสี่ทุ่ม มาถึงตึกเกือบๆๆ5ทุ่ม เดินไปดูรถก้อไม่มี คำถามมากมายเกิดขึ้นที่หัว คำตอบมีทั้งดีทั้งร้ายที่ตอบกับตัวเอง ตอนเช้าเราไลน์ถามเค้าว่าถึงค่ายแล้วหรา รถละไม่เอามาให้ เค้าอ่านแต่ไม่มีคำตอบใดๆๆ ผ่านไปสามสี่วันเค้าก้อไลน์ตอบกลับมาว่า คิดถึง เดี๋ยวให้น้องที่ทำงานซึ่งก้อเป็นญาติเค้าให้เอารถมาให้ เราก้อไม่ได้พูดอาราย ไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม😂😂😂
และอีกครั้งพี่ชายที่เค้าไปทำงานด้วย พากันไปหาญาติอีกคนซึ่งอยู่ใกล้ๆๆที่พักเราไม่กี่โล เค้าไลน์มาบอกจะไปบ้านหลวงหน่อยนะ สี่ทุ่มน่าจะกลับมารับทันอยู่ เราก้อบอกโอเคร สี่ทุ่มผ่านไป สี่ทุ่มครึ่งก้อผ่านไป เรารอทั้งคนรัก ทั้งรถเมล์ก้อไม่มาสักที อยากจะกดทอสับไปหา ไปถามแต่ก้อกลัวได้ทะเลาะกันไม่อยากทะเลาะต่อหน้าญาติ ต่อหน้าสังคมจนห้าทุ่มรถเมล์สาย96ก้อมา สรุปวันนั้นเราได้กลับรถเมล์ ถึงห้องอาบน้ำ นั่งมองทอสับมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว เลือดในร่างกายสูบฉีดอย่างแรง กลัวเค้าเกิดอุบัติเหตุก้อกลัว กลัวโทรไปแล้วจะได้รับคำตอบที่ไม่โอเครกลับมาก้อกลัว....เกือบๆๆเที่ยงคืนเค้าก้อมาเคาะประตูห้อง มาถึงเราก้อยิงคำถามรัวๆๆๆ ทำไมไม่โทรมาบอกว่าไม่ได้มารับ ไปทำอะไรที่ไหนมา กินเหล้ามาหรา?????คำถามที่ถามไป ไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด เค้าเฉยชา แล้วก้อนอนหันหลังให้เรา เราโมโหมากแล้วก้อเก็บชุดทหารที่เราชักเตรียมไว้ให้เค้าเพื่อจะกลับค่ายในวันพรุ่งนี้แล้วก้อโยนทับไปที่ร่างเค้าพร้อมกับเอ่ยว่า ตัวกูไม่ใช่สาวบริสุท หน้ากูไม่ได้สวยงามมากมาย ตัวกูจน อยู่กับกูแล้วไม่มีความสุขก้อไป กูคิดว่ากูทำดีที่สุด ทนที่สุดแล้ว กูไม่เคยคิดว่ากูจะทนใครได้ขนาดนี้ ทุกอย่างที่ทำให้กูไม่เคยเสแสร้ง กูทำให้ด้วยใจทุกอย่าง ชักเสื้อผ้า ทำกับข้าว อยากกินไรกูก้อทำให้กินทุกอย่าง ทำงานมาเหนื่อยแค่ไหนกูไม่เคยบ่น อยากได้อะไรกูตามใจทุกอย่าง รับผิดชอบแค่ค่ารถ แต่กูต้องรับภาระทุกอย่าง เราก้อร้องไห้ด้วย เค้าก้อยังคงนอนเงียบ ไม่พูดอาราย ตื่นเข้ามาเค้าก้อทำงานปกติ เราก้อไปทำงานปกติ ตอนเบรคของวันนั้นเค้าจะกลับไปค่ายเราก้อจะไปห้องไปเตรียมของให้เค้ากลับ แม่เจ้า!!!พอถึงห้องเราช๊อคหนักมากเสื้อผ้าโดนรื้อเต็มห้อง ข้าวของของเค้าหายไปหมด เราโทรไปหาเค้าเกือบ20สายเค้าก้อไม่ยอมรับ เราเลยโทรหาน้องเค้าว่าต้อมละ น้องเงียบสักพักก้อตอบว่าไปค่ายแล้วเรารู้ว่าน้องเค้าโกหกเพราะเวลาไปเราจะรู้ตลอดว่าเค้าไปช่วงไหน เราก้อเลยถามน้องเค้าว่าจะไปจริงๆๆก้อช่วยเคลียร์เรื่องรถให้พี่หน่อย รถมันชื่อพี่นะ ถ้าเอาพี่ก้อไม่ว่าเพราะเค้าเป็นคนผ่อนพี่ก้อเข้าใจ เราร้องไห้หรักมากและคิดทบทวนหลายๆๆอย่างเรารู้สึกผิดที่ไล่เค้า เราได้แต่โทษตัวเองที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่อีกความรู้สึกก้อเข้าข้างตัวเองถ้าเค้ารักเราเค้าคงทนได้และพร้อมจับมือผ่านปัญหาไปด้วยกัน......เหตุการนี้ทำให้เรานอนไม่หลับสองสามคืนและพร้อมกันนั้นเราก้อทั้งโทรทั้งไลน์ ทั้งเฟช ทั้งข้อความขอโทษเค้าอยู่หลายวัน เค้าอ่านแต่ไม่ตอบ เราง้ออยู่หลายวันจนถอดใจเลยส่งข้อความไปอวยพรเค้าบอกให้เค้าเจอคนที่เค้ารักและรักเค้ามากกว่าที่เรารักเค้า...หลายวันต่อมาเค้าก้อไลน์มาบอกขอโทษก้อบอกคำเดิมว่า ขาดเราไม่ได้
และอีกหลายอย่างหลายเหตุการณ์มันก้อจะจบด้วยเหตุการณ์แบบนี้
เราถอดใจหลายรอบละ เหนื่อยกับเหตุการณ์เดิมๆๆมีหลายเหตุผลที่เรายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อธิบายกับใจตัวเองไม่ถูก ใจก้อบอกเลิกๆๆไปเถอะคนที่รอเราก้อยังมีไม่ใช่ไม่มี หาใหม่ก้อได้แต่
ทันใดอีกความรู้สึกก้อบอกเราว่าเอาน่าคนเราจะให้มันถูกใจเราทุกอย่างมันก้เป็นไปไม่ได้ ขนาดเรา เรายังไม่ได้ดังใจเราในบางครั้ง จะให้ทุกอย่างมันดีเลิศก้อคงยาก เรานอนคิด นั่งคิดกับความคิดของตัวเองหลายวันละ มันก้อไม่มีบทสรุปให้ตัวเองสักที เรางี่เง่ามากไปไหม เราตามเค้ามากไปไหม เรารักเค้ามากไปไหม???????????????? โอ้ย!!!จะเป็นบ้า
สิไปต่อ...หรือสิพอส่ำนี่
ช่วยกันแชร์ความรู้สึกมาบ้าง มีใครที่เป็นเหมือนเราอยู่ตอนนี้ไหม
😭😭😭😭