เราอายุ 19 แล้วค่ะ
แต่ ไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่เท่าไหร่ (ลูกจริงๆนะคะ ไม่ใช่ลูกเลี้ยง)
เอาง่ายๆเลย คือ นับคำที่จะพูดกับท่านได้ใน 1 วัน
ในครอบครัวสนิทกับน้องมากที่สุดค่ะ แต่น้องยังคุยกับพ่อแม่ได้นะ เรานี่แบบ เขินอ่ะ 5555 อายเวลาคุยกับท่าน ยิ่งเวลาสบตานี่ไม่ได้นานเลยค่ะ
รู้สึกว่าบาปมากที่เป็นคนแบบนี้
คิดว่าเหตุผลมาจาก ตั้งแต่เด็กคือเราเป็นเด็กชอบเรียนมาตลอด ไปเรียนเช้า กินข้าวที่โรงเรียน (วันหยุดเรียนอังกฤษค่ะ ใช้เวลาวันเสาร์-อาทิตย์ทั้งวัน) เรียนพิเศษก็จนดึก กินข้าวก็กินที่นู่น บางทีก็ไม่ได้กลับบ้าน ต้องนอนที่บ้านครู นานทีจะได้กินข้าวเย็นกะพ่อแม่ แถมกลับบ้านไปก็เอาแต่ขึ้นห้องอ่านหนังสือ ทำการบ้านคนเดียว หรือไม่ก็ทำอะไรคนเดียว
แล้วที่สำคัญคือ เราชอบพูดภาษาไทยค่ะ(พูดอีสานได้นะแต่ไม่คล่องมาก) แต่พ่อแม่คุยอีสาน เลยแบบ ต่างคนต่างพูดไม่เก็ทด้วยกัน
พร้อมกับเราเป็นลูกคนโต พ่อแม่เลยจะชอบเอ็นดูน้องมากกว่า ซึ่งก็ไม่ได้แปลกอะไร
แต่ที่เรากังวลที่สุดคือ ด้วยความที่ไม่สนิทนี่แหละ
เวลามีปัญหาอะไร พ่อกับแม่ก็ไม่ด่าเราตรงๆนะ แบบเอาไปพูดให้คุณยายฟัง แล้วยายก็มาด่าเราทีหลัง ซึ่งเรารู้สึกว่า ไม่ค่อยจริงใจกับเราเลย เป็นมาแต่เด็กเลย เช่น เวลาเราเก็บของแล้วชอบทำของเกะกะ ท่านก็ไม่ด่านะ แต่ไปบอกยายว่า เนี่ยทำของเกะกะบ้านมากเลยยย เรายิ่งแบบ ไม่ไหว นอยด์ ด่าก็ด่าตรงๆเลยไม่ว่าอะไร แต่เหมือนท่านไม่อยากสนทนากับเรา
ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่อึดอัดนะเพราะชินแล้ว แต่อยากแก้ปัญหา อยากสนิทกับพ่อแม่บ้าง ขอคำแนะนำด้วยค่ะ