สวัสดีทุกคนที่เข้ามารับรู้เรื่องราว แสดงความคิดเห็น หรือมาตักเตือนในส่วนนี้

จะขอเล่าเรื่องราวกับประสบการณ์ชีวิตของเราเอง ต้องบอกก่อนว่าเราเอง อายุ 21 ปี ซึ่งอายุไม่ได้เยอะแต่อยากให้เป็นแนวทางในการใช้สติในการตัดใจเรื่องความรักความรู้สึก และ ก่อนหน้านี้เราเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องในต้นเหตุได้คำตอบที่จะต้องปฎิบัติสิ่งที่ควรหรือถูกต้องโดยไม่เอาความรักความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง

เรื่องมันมีอยู่ว่า.. เราเลิกกับแฟนด้วยความสัมพันธ์ที่ยังตัดไปขาด และมีอีกคนเข้ามาในช่วงที่เรากำลังอ่อนแอ เราคุยกันสักพักใหญ่ๆ อยู่ในสถานะที่ไม่สามารถเปิดเผยต่อใครได้ นั้นไม่ใช่ปัญหา ส่วนแฟนเรายังมีตามง้อเพราะเค้าให้สัญญาว่าจะปรับปรุงตัว แต่ความรู้สึกเรามันไปอยู่กับอีกคนที่เข้ามาในช่วงเวลาที่เราต้องการใครสักคน ทำให้เรารู้สึกดีจนเรารู้สึกรักเขาจริงๆ ในช่วงเวลานั้นเขาเองก็มีแฟนแต่ความสัมพันธ์เขากับแฟนก็ไม่ดีนัก

เวลาผ่านไปเราอยู่กับความเจ็บปวดที่ว่าเราเองรู้สึกกับเขามากเกินไปจะมันห้ามอะไรตัวเองไม่ได้ เรามีความสัมพันธ์กับเขาแบบลึกซึ้ง จนตัวเราเองลืมตัวไปเขาเองมีแฟนอยู่แล้ว เราไม่มีทางได้ใจเขา ที่เขาคุยกับเราอยู่เราเพียงเพราะเขากำลังขายสิ่งนั้นไป ในตลอด2เดือนที่ผ่านมานั้น เราหมกมุ่นอยู่กับเค้ามาก เราไม่ได้ไปเจอแฟนเราที่มีปัญหาจะเลิกลา เพราะเราบล็อกทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไปเลย

เรื่องมันมาเกิดก็ตอนที่ประจำเดือนเราไม่มา ซึ่งมันขาดไป1เดือน เราก็เริ่มกังวลแล้วแหละ เพราะเรามีอะไรกับเขาโดยที่ป้องกันบ้างบางที ไม่ได้ใส่ถุงตลอด และเราไม่ได้ไปมีอะไรกับแฟนเราตั้งแต่มีปัญหาเลิกกัน เราก็รีบไปซื้อที่ตรวจมาทันที 2 อัน พรุ่งนี้เช้าเราจะตรวจฉี่แรกเลยทันที ปรากฏว่า อัน1 ขึ้น2ขีด อัน1ขึ้นแค่ขีดเดียว เอาแล้วไงจะเชื่ออันไหนดี โรงบาลก็อยู่ไกล้ๆแค่นี้เอง แต่เราเองกินยาบำรุงฟรอร่าตัวเม็ดสีชมพูอยู่ประจำ ทั้งแบบน้ำและแบบเม็ด มันช่วยไม่ปวดท้องประจำเดือนได้ดี เราตัดสินใจไปโรงบาลตรวจครรภ์โดยตรง สรุปเราท้องได้ 3-4 สัปดาห์ ในใจตอนนั้นมืดแปดด้าน ไม่กล้าบอกใครร้องไห้ไปก็ไม่ทำให้ปัญหาดีขึ้น ก่อนหน้านี้1เดือนที่ไม่รู้ว่าท้องเรากินเหล้าย้อมใจเกือบทุกวัน คิดลึกๆว่าจะกลับบ้านต่างจังหวัดโดยไม่ต้องบอกใครดีไหม และไปเลี้ยงลูกกับแม่ที่บ้าน ดีหรือป่าว เพราะเราไม่ได้กลัวเรา เพราะทุกอย่างที่มันเกิดมาแล้วคิดว่าจะต้องรับชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ เรื่องทำแท้งไม่เคยมีในสมองเลย

เราไม่ได้ตัดใจใจบอกเขาทันทีว่าเราท้องกับเขา และช่วงเวลานั้นเขาก็เงียบหายไป เราเครียดมากไม่กินข้าว ไม่ลงจากห้อง นอนโทรมอยู่ที่เตียง 2 วัน เราได้โพสเฟสบุ๊คส่วนตัวของเราโดยตั้งค่าให้เห็นแค่เขา
ตัดพ้อความรู้สึกและบอกในๆว่าเราท้อง และเขาเองพยายามโทรมาหาเราแต่เราเหมือนวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว เราไม่ยอมรับโทรศัพท์ และ คิดเองเออเองว่าคำตอบที่ได้คือเขาจะไม่รับผิดชอบในสิ่งเขาทำแน่ๆ ครอบครัวเขาอยู่ตรงนั้น ชีวิตเขามันดีอยู่แล้ว เขาจะรับผิดชอบเราทำไม

จนเราเองยอมรับสายเขา.. เราตัดใจพูดกับเขาเรื่องนี้ และคำตอบบบ... เป็นตามที่เราคิดไว้จริงๆ

ข้อที่ 1 คือเอาเด็กออก ถ้าจะทำเขาจะช่วย
ข้อที่ 2 คือให้ได้เกิดมาแต่เด็กไม่มีพ่อ แต่เขาจะให้ค่าเลี้ยงดู เขาบอกว่าเขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น

แต่เขาเองไม่ได้บังคับให้เราทำ แต่เขาพูดถึงปัญหาที่มันจะเกิดขึ้นในตอนที่เด็กเกิดมาจะมีปัญหาเรื่องพ่อ แน่นอนว่าเราไม่ชอบทั้งหมดที่เขาเสนอมา และในใจคืออยากกลับไปเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด จะไม่ให้ลูกรู้สึกขาดก็คงเป็นไปไม่ได้

เรื่องที่แย่ที่สุดในชีวิตเราไม่ใช่การที่เขาไม่รับผิดชอบมันเรื่องต่อจากนี้ เวลาผ่านไปเรามีสภาวะแท้ง คือเลือดออกติดกางเกงในผสมกับตกขาว และ เลือดออกเยอะขึ้นเลื้อยๆ ทั้งกลัวทั้งตกใจ เอาผ้าอนามัยที่มีอยู่นั่นทั้งหมดมาใส่ คิดย้อนกลับไปก่อนหน้าที่เราจะรู้ว่าเราท้อง เรากินเหล้านักมาก กินจนอ้วกเป็นเลือด และเราคิดว่าประจำเดือนเรามันคลาดเคลื่อน เรากินยาฟรอร่าทุกวันวันละแก้ว แต่หลังจากที่เลือดออกเยอะคือเราเจ็บท้องแบบรุนแรงที่สุดของที่สุดในโลก จนลุกไปไหนไม่ได้ เราไม่ได้ติดต่อใครเลยยกเว้นแต่เขา เราบอกเค้าว่าเราแท้งเลือดออกเยอะกลัวมาก ร้องไห้ตลอดด้วยความเจ็บปวด เจ็บทั้งกายและใจ เรานอนตกเลือดอยู่แบบนั้น 5 วันโดยไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่มีแรงเดิน มีแต่ความเจ็บปวด เขามาส่งข้าวเรา 1-2 วันโดยซื้อนมขนมมาให้ เราคิดว่าเราคงเน่าตายอยู่ในห้องนี้แหละ เราจะไปโรงบาลเราดันลุกไม่ได้ สลบไปวันละหลายรอบ จนเลือดเราค่อยๆหยุดไหล จะไม่ไหลแล้วในใจทำไมไม่ตายว่ะ อยากตายคิดแบบนี้อยู่ตลอด อาการเราดีขึ้นเราไปโรงบาลโดยไม่บอกเขา เราถามหมอว่าเรามีโอกาสมีลูกได้อีกไหม หมอบอกเราว่ามีได้แต่ถ้าท้องอีกต้องระวังตัวเองดีกว่านี้ เราบอกความจริงหมอทุกอย่างว่าเราทำอะไรมาก่อนที่เราจะรู้ว่าเราท้อง หมอเข้าใจและให้กำลังใจดีมาก

เรากลับมาคิดเรื่องอะไรหลายๆอย่าง บทเรียน และ สิ่งที่เราพลาด ความใจง่ายมักง่าย เผลอใจ ความที่ไม่คิดถึงหน้าถึงหลัง อะไรหลายๆอย่างมันเป็นบทเรียนที่จะจ่ายด้วยเลือดเนื้อ บางทีเราอาจจะตายไปแล้วก็ได้ เราตัดสินใจเลิกบล็อกแฟนเรา แล้วเขาเองทักมาด้วยความเป็นห่วง พยายามติดต่อในช่วงเราหายไป เราเองรู้ดีว่าเขาก็พยายามโทรแต่เราบล็อกเขา

เราตัดสินใจว่าจะเจอเขาอีกครั้งโดยชวนเขาไปทำบุญ เราผอมลงมากเขาทักเรา เรายังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่เราก็รู้ดี แต่เราเองยังไม่เลิกติดต่อกับคนนั้น จนกระทั่งเขาเลิกกับแฟนเขา เพราะแฟนเขาก็ไปมีคนใหม่ทั้งที่คบกันมานานกว่า10ปี แต่เราคบกับแฟนเรา 5 ปีก็พึ่งมีปัญหาเลิกลากัน หลังจากเขาเลิกกับแฟน เขาบอกเลิกเราให้เหตุผลว่าอยากอยู่คนเดียว เราเข้าใจ และต้องทำใจ

ปัจจุบันเราเริ่มต้นใหม่กลับแฟนซึ่งเขาเองปรับปรุงตัวดีขึ้นและดูแลเราอย่างดี เราทำงานเก็บเงินด้วยกัน ทุกวันหยุดเขาจะพาเราไปทำบุญ ทำให้เรารู้สึกสบายใจมีความสุขมากขึ้น และสบายใจทุกครั้ง เรายังไม่มีแผนจะแต่งงานหรอก เราบอกกับแม่ว่าเราอยากมีลูก ให้ผู้ใหญ่มาคุยกันได้ไหม โดยไม่ต้องจัดงานใหญ่โต หรือ ทางบ้านเขาเรียกว่าผูกข้อไม้ข้อมือ ทางบ้านเราเข้าใจและเห็นว่าคบมานาน และทางบ้านรู้กัน และไม่เรายอมรับ และ เคารพในการตัดใจโดยไม่ต่อว่าเลยสักคำ คนอื่นอาจจะมองว่าเราเด็กอยู่ทั้งคู่ ส่วนตัวเลยเราเองเป็นคนที่ชอบเด็กมาก รักเด็กมากๆ เราไม่ได้อยากจะมีเพื่อทดแทนสิ่งที่เราพลาดในอดีต แต่เรามีเพราะเราอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น เราคิดว่าลูกเป็นความสุขของเรา แน่นอนว่าเราจะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และไม่นานเราก็ได้ข่าวดี เรียกได้ว่าเห่อมาก เหมือนจะได้ครั้งเดียวเบิลมา2 ยิ่งตื่นเต้นใหญ่เลย ที่สำคัญแพ้ท้องหนักมากกกก แต่แฟนดูแลดีมากและเอาใจสุดๆ

ที่มาเล่าแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนๆฟัง จะมาเตือนสติว่าทุกการกระทำมันมีผลกับชีวิตเราเสมอ บทเรียนที่เลวร้ายที่สุด มันมีทางออกเสมอ อย่าใจง่ายกับใครที่เข้ามาเพียงชั่วคราว มันไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปแน่นอน ใช่สติในการตัดสินใจให้สิ่งที่ถูกต้องนะคะ ฝากเด็กๆที่อยู่ในวัยเรียนเช่นกัน ว่าความรักต้องดูกันนานๆ ถ้าพลาดมาคนที่เสียใจคือตัวเราเองค่ะ อาจจะติดเป็นปมเจ็บตลาดชีวิตแบบไม่มีวันลบหายก็ได้ค่ะ

ขอให้ทุกคนมีความสุข และใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผลค่ะ