แม้นไม่เคย เลี้ยงรัก ฟักฟูมใคร่
ตัวแรกที่ ใส่ใจ คือเจ้านี้
กล้าลูบเล่น เช่นเพื่อน เสมือนมี
ขยำข้าว,เพ็ดดีกรี คอยป้อนกัน

ดำเป็นเพียง หมาจร นอนเกยบิ่น
ไม่เคยดื้อ เกือกดิ้น เห่าหุนหัน
วิ่งต้อนรับ ตามรถใคร ที่คุ้นกัน
ภายนอกดำ แต่ใจนั่น เรียบร้อยดี

ที่ฉันได้ ดูแล และสนใจ
เพราะความป่วย เจ็บไข้ เลือดไหลถี่
จึงพาไป หาน้องหมอ ขอช่วยที
หลังจากนั้น มานี้ จึงผูกพัน

แต่ด้วยความ แก่ชรา มาถามไถ่
โรคร้ายเดิม ถลาใส่ ทำใจหวั่น
ไม่กินข้าว หมูไก่ยา มาหลายวัน
ได้แต่ฉีด ยานั้นช่วยบำรุง

จนวันนี้ ที่ดำ ร้องโหยหวน
ฟังแล้วชวน ปวดใจ ให้สะดุ้ง
ทุกครั้งไม่ เคยได้ยิน เสียงดำคุง
ใครต่างคาด ว่าวันพรุ่ง มิรอดไป

เมื่อเย็นแม่ มาลูบดำ คำปลอบว่า
ขอให้ไป ในภพหน้า ที่ดีใหม่
ดำหยุดร้อง นิ่งฟัง ด้วยตั้งใจ
จนสุดท้าย มิติงไหว ไปจากกัน

เสียใจ เสียใจ เสียใจ
รู้ทั้งรู้ แต่ไหง กะทันหัน
เกิดชาติหน้า ฉันใด ขอดำนั้น
อยู่กินง่าย สบายพลัน ตลอดไป