นี่เป็นเรื่องราวนึงที่เกิดขึ้นกับตัว จขกท.เอง เป็นเรื่องราวอีกแง่มุมนึงที่อยากตีแผ่ให้ผู้ใหญ่และสังคมในปัจจุบันได้รับรู้ ไม่ได้มีเจตนาให้ใครทำตาม เพียงแต่ต้องการบอกเล่าเรื่องราวเพื่อเป็นอุธาหรสอนใจแก่ใครหลายคน
จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ โดยอาการของจขกท.นั้นเริ่มมาจากความเครียดบวกกับภาวะอะไรๆหลายอย่างในช่วงนั้นของชีวิต ไม่ว่าจะเป็น ปันหาในครอบครัวระหว่างตัวเองกะแม่เลี้ยง ผลการเรียน การโดนบูลี่ ซึ่งมันทำให้ ณ ตอนนั้นจิตใจของเด็กอายุยังไม่ถึง 18 มันสับสนมากๆมันเครียดอึดอัดหันไปหาใคร ก็ไม่ได้ หวาดกลัว(ซึ่งน่าจะเป็นผลมาจากการโดนบูลี่)นอนไม่เต็มอิ่ม ยิ่งโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนที่เครียดหรือเสียใจ จะไม่บอกใคร จึงทำให้โรคนี้มันคืบคลานเข้ามา ในแบบที่เราไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีคือ....
ในตอนนั้นเรายืนมองกระปุกยาพาราใจตอนนั้นคือพังมาก ว่างเปล่าหรอก้อไม่ สับสนคิดอย่างเดียวว่า อยากตาย ไร้ค่า รกโลก ทำให้จขกท.ตัดสินใจกินยาไปประมาณ 30เม็ดกว่าๆ ยังๆไม่พอคว้ายาแก้เมารถกะแก้แพ้อากาดเม็ดเหลืองๆไปอีก ปรมาน5 6 เม็ด เส็ดแล้วกรีดตัวเองทั้งแขนเเละขา นอนดูเลือดค่อยๆไหลออกมา ร็สึกว่าใจตัวเองกำลังคิด จะได้หลับแบบไม่ต้องตื่นอีกเลย
จขกท.รู้สึกตัวอีกทีตอนพยาบาลกำลังจะเอาสายล้างท้องเข้าทางจมูก พยาบาล ก็ถามนะ ทำแบบนี่ทำไมคะ ดูซิแขนขาดีๆเป็นแผลหมดเลย ใจนึงก้อรุ้สึกบับบเออ มีคนห่วงเราหรอวะ แต่ใจนึงก้อคิดเเหละมันน่าที่เค้า ไม่มีใครห่วงเราหรอก วินาทีที่ใส่สายยางล้างท้องนี่คือแบบบ จี๊ด รู้แล้วว่าวัว ควาย มันโดนสนตะพายเป็นไง ล้างท้องจบ ก้อได้ความว่า พ่อกะแม่เลี้ยงมาเจอเลยเอาขึ้นรถมาส่งรพ.เย็บไปทั้งหมด 14เข็ม หลังจากนั้นพักฟื้นได้ไม่นานก้อมีจิตเเพทย์มาคุยด้วย เค้าก้อพูดให้คำแนะนำ ถามเราว่าอยากบอกอะไรพ่อแม่มั้ยที่เราไม่กล้าบอกอ่ะ หมอบอกให้ได้นะ จุดนั้นเรารผุ้สึกว่า เฮ้ยมันไม่มีอะไรจะเสี่ยงแล้วว่ะ บอกไปเหอะก้อเออะ บอกหมอไป ระบายความรู้สึกให้หมอฟังว่าเป็นงี้ๆนะ หมอเค้าก้อโอเค สรุปผลออกมาว่า เป็นโรคซึมเศร้า ให้ยามากิน พร้อมนัดคัย ทางฝ่าย ครอบครัวเราเองก้อเข้าใจคอยให้กำลังใจ ส่วนปัญหาบูลี่ ก้อยังมีมาตลอดแต่ใจก้อจะไม่ให้ตัวเองไปใส่ใจ พอพวกชอบบูลี่เรามันห็นเราไม่ดิ้น ไม่ตอบสนองมันก้อหยุดไปเอง....
นี่คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงของจขกท.ค่ะ รายละเอียดอาจตกหล่นไปบ้าง แต่ก้ออยากให้สังคมมองเห็นถึงคุนค่าในตัวพวกเราที่เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เพื่อนมีความคิดเห็นหรืออยากปรึกษาหลังไมค์ได้น้า สวัสดีค่ะ
จากใจเด็กไทยคนนึง...ที่เคยพยายามฆ่าตัวตาย
จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ โดยอาการของจขกท.นั้นเริ่มมาจากความเครียดบวกกับภาวะอะไรๆหลายอย่างในช่วงนั้นของชีวิต ไม่ว่าจะเป็น ปันหาในครอบครัวระหว่างตัวเองกะแม่เลี้ยง ผลการเรียน การโดนบูลี่ ซึ่งมันทำให้ ณ ตอนนั้นจิตใจของเด็กอายุยังไม่ถึง 18 มันสับสนมากๆมันเครียดอึดอัดหันไปหาใคร ก็ไม่ได้ หวาดกลัว(ซึ่งน่าจะเป็นผลมาจากการโดนบูลี่)นอนไม่เต็มอิ่ม ยิ่งโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนที่เครียดหรือเสียใจ จะไม่บอกใคร จึงทำให้โรคนี้มันคืบคลานเข้ามา ในแบบที่เราไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีคือ....
ในตอนนั้นเรายืนมองกระปุกยาพาราใจตอนนั้นคือพังมาก ว่างเปล่าหรอก้อไม่ สับสนคิดอย่างเดียวว่า อยากตาย ไร้ค่า รกโลก ทำให้จขกท.ตัดสินใจกินยาไปประมาณ 30เม็ดกว่าๆ ยังๆไม่พอคว้ายาแก้เมารถกะแก้แพ้อากาดเม็ดเหลืองๆไปอีก ปรมาน5 6 เม็ด เส็ดแล้วกรีดตัวเองทั้งแขนเเละขา นอนดูเลือดค่อยๆไหลออกมา ร็สึกว่าใจตัวเองกำลังคิด จะได้หลับแบบไม่ต้องตื่นอีกเลย
จขกท.รู้สึกตัวอีกทีตอนพยาบาลกำลังจะเอาสายล้างท้องเข้าทางจมูก พยาบาล ก็ถามนะ ทำแบบนี่ทำไมคะ ดูซิแขนขาดีๆเป็นแผลหมดเลย ใจนึงก้อรุ้สึกบับบเออ มีคนห่วงเราหรอวะ แต่ใจนึงก้อคิดเเหละมันน่าที่เค้า ไม่มีใครห่วงเราหรอก วินาทีที่ใส่สายยางล้างท้องนี่คือแบบบ จี๊ด รู้แล้วว่าวัว ควาย มันโดนสนตะพายเป็นไง ล้างท้องจบ ก้อได้ความว่า พ่อกะแม่เลี้ยงมาเจอเลยเอาขึ้นรถมาส่งรพ.เย็บไปทั้งหมด 14เข็ม หลังจากนั้นพักฟื้นได้ไม่นานก้อมีจิตเเพทย์มาคุยด้วย เค้าก้อพูดให้คำแนะนำ ถามเราว่าอยากบอกอะไรพ่อแม่มั้ยที่เราไม่กล้าบอกอ่ะ หมอบอกให้ได้นะ จุดนั้นเรารผุ้สึกว่า เฮ้ยมันไม่มีอะไรจะเสี่ยงแล้วว่ะ บอกไปเหอะก้อเออะ บอกหมอไป ระบายความรู้สึกให้หมอฟังว่าเป็นงี้ๆนะ หมอเค้าก้อโอเค สรุปผลออกมาว่า เป็นโรคซึมเศร้า ให้ยามากิน พร้อมนัดคัย ทางฝ่าย ครอบครัวเราเองก้อเข้าใจคอยให้กำลังใจ ส่วนปัญหาบูลี่ ก้อยังมีมาตลอดแต่ใจก้อจะไม่ให้ตัวเองไปใส่ใจ พอพวกชอบบูลี่เรามันห็นเราไม่ดิ้น ไม่ตอบสนองมันก้อหยุดไปเอง....
นี่คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงของจขกท.ค่ะ รายละเอียดอาจตกหล่นไปบ้าง แต่ก้ออยากให้สังคมมองเห็นถึงคุนค่าในตัวพวกเราที่เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เพื่อนมีความคิดเห็นหรืออยากปรึกษาหลังไมค์ได้น้า สวัสดีค่ะ