สิบสี่ เดือนสี่ ปีสองพันห้าร้อยหกสิบเอ็ด

วันนี้เป็นวันเนา หรือวันเน่า ห้ามพูดจาไม่เป็นมงคล ด่า แช่ง หรือพูดคำหยาบ
ความจริงถ้าเราไม่พูดอะไรไม่ดีเลยชีวิตเราคงดีทุกวัน
แต่มันก็ทำยาก เพราะบางทีบางคนก็ทำให้เราอยากใช้คำพูดที่เพิ่มเลเวลความไม่สุภาพขึ้น

วันนี้ขายของเก่าในบ้านไปเยอะมาก ไม่น่าเชื่อว่าบ้านเราจะมีของชำรุ ของเก่า เยอะขนาดนี้
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากทิ้งทุกอย่างแล้วซื้อใหม่ เอาแค่ที่เราจำเป็นต้องใช้จริงๆ เสื้อผ้าก็แค่ไม่กี่ชุด
ใส่แบบ แนวเดียวกันทุกวันไปเลยก็คงดี แต่ก็นั่นแหละ บางทีก็ทำไม่ได้

มีหลายอย่างนะที่อยากทำแต่ทำไม่ได้ แล้วจะอยากทำไม เลิกอยาก
ข้างบนคือไม่ได้เพ้อเจ้ออะไร เป็นแค่เกริ่นไปสู่เรื่องที่จะพูด

เวลาสวดทำวัตรเข้า จะมีบทที่บอกว่าคนเราเกิดมาล้วนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บตาย ไม่ได้สิ่งที่อยากได้ หรือเสียสิ่งที่พอใจก็ทุกข์
ดังนั้นทำไมเราไม่พอใจกับความทุกข์  คือสุขในทุกข์

เหมือนเวลาฉันอกหัก ฉันจะชอบมาก คือมันเป็นอารมณ์แบบ ฟังเพลงเศร้าอิน
แต่พอเราตั้งใจเศร้าจริงๆ อยากร้อง แปลกมาก น้ำตาไม่ไหล

เวลาเรายอมรับความจริงและรู้สึกเอาสิดีฉันจะเศร้า
เห้ย มันเฉยๆ มันไม่ทรมานอย่างที่คิดเลย

อ๋อ...ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่า
ถ้าเรากล้าพอ ความรู้สึกไหนก็ไม่สามารถทำให้รู้สึกแย่จนเราทนไม่ได้
เราจะแค่รู้สึกไม่พอใจ เครียด เศร้า และ พอเรารู้สึกเอาสิมาเลย มันก็กลับไม่แสดงตัวแฮะ
ชีวิตมันตกต่ำเหรอ เอาสิ รู้สึกยังไง สักพักจะเฉยๆ  หรือไม่ก็รู้สึกเครียดน้อยลง

พอจิตใจเราดีขึ้น สมองก็โปร่ง คิดอะไรดีๆ ออก
แล้วชีวิตก็จะดีขึ้น