วันนี้ป้าขอมาเล่าเรื่องราวเหตุการณ์เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ป้าอยากจะเขียนมานานแล้วแต่ยังไม่มีเวลา และยังไม่ได้เรียบเรียงเรื่องราว มาวันนี้วันดีช่วงสงกรานต์ ป้าขอมาถ่ายทอดเรื่องราวสดใส กุ๊กกิ๊ก สมัยยังวัยรุ่นให้แก่หลานๆ ได้ฟังกัน งั้นเรามาเริ่มกันเลยจ่ะ
ณ เวลานั้นหลังจากผ่านพ้นความระทึกจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยมาแล้ว ความตื่นเต้นต่อไปคือการเข้าไปเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งจำนวนเพื่อนๆ และสังคมที่ใหญ่ขึ้นกว่าการเรียนในชั้นเรียนของเราหลายเท่าตัว นอกจากนี้ส่วนใหญ่เพื่อนจะเป็นเพื่อนใหม่เกือบทั้งหมด สำหรับการเรียนในชั้นปีที่ 1 เราจะได้พบปะกับเพื่อนๆ ทุกคณะ ทุกเพศ (ณ ยุคของป้าความหลากหลายก็มีมากแล้วค่ะ คล้ายกันกับยุคนี้) ตอนนั้นการเข้าเรียนทุกวิชาเป็นเรื่องสนุก เพราะเราจะได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ๆ ต่างวิชาก็พบเพื่อนต่างคณะกันไป การเรียนในชั้นปีที่ 1 ดำเนินไปเรื่อยๆ จนผ่าน 1 เดือนไปอย่างรวดเร็ว
ความกุ๊กกิ๊กเริ่มต้นจากการเรียนในหอประชุมในวันที่อากาศสดใส จำนวนนักเรียนในหอประชุมโดยประมาณ 180 - 200 คน ท่ามกลางเสียงดังจอแจนั้น อาจารย์เดินเข้ามาพร้อมหนังสือเล่มหนาเตอะ พร้อมขยับแว่นเล็กน้อย และใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำส่งเสียงผ่านไมโครโฟนตัวเล็กที่เหน็บอยู่บนปกเสื้อ จากนั้นการสอนได้ดำเนินไป ระหว่างที่อาจารย์ทำการสอนอยู่นั้น มีเสียงกระซิบเล็กๆ พร้อมสะกิดหัวไหล่เบาๆ จากเพื่อนด้านหลังว่า "เธอๆ รับกระดาษหน่อย" ป้าหันไปถามว่า "ส่งให้ใครหรอ" เพื่อนด้านหลังตอบมา พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ "มีชื่ออยู่บนกระดาษหนะ" ป้าก้มลงอ่าน (ชื่อเรานี่นา) เปิดกระดาษออกดู ในกระดาษเขียนลายมืออย่างหวัดๆ "กินข้าวกลางวันด้วยกันมั้ย" ในใจตอนนั้นคิดว่าน่าจะมีคนแกล้ง ป้าเลยไม่ได้สนใจอะไร หลังจากวันนั้นมามีขนมของโปรด และของกุ๊กกิ๊ก เช่น ปากกา ดินสอ ยางลบ น่ารักๆ มาวางไว้บนที่นั่งของป้าทุกวัน ป้าก็เข้าใจว่ามีคนลืมไว้ เลยหยิบไปวางไว้ที่โต๊ะอาจารย์เผื่อเจ้าของมาเจอ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ หลังจากนั้น 3-4 วันผ่านไป หลังจากหมดคาบ เพื่อนๆ บอกว่าเดี๋ยววันนี้ต้องแยกกันไปหาข้อมูลทำงานกลุ่ม ป้าเองก็มีข้อมูลที่ต้องไปหาเช่นกัน หลังจากออกจากหอประชุม ป้าเจอนิสิตชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางออก แล้วเรียกชื่อป้า ป้างงว่าเพื่อนคนนี้ไม่ได้อยู่วิชาเอกเดียวกัน ไม่คุ้นหน้าเลย แต่ก็ตอบสวัสดีไป หลังจากทักทายพูดคุยกันซักพักหนึ่ง ได้รู้จักชื่อกัน ได้ยินชื่อครั้งแรกป้านึกในใจว่าคนอะไรชื่อแปลกจังชื่อ "ทราย (ออกเสียงว่า try)" ขำในใจว่าต้องเป็นคนมีความพยายามมากแน่ๆ ทรายชวนป้าทานข้าวกลางวันที่โรงอาหาร ป้าตอบตกลง เพื่อนคนนี้เป็นคนมีอารมณ์ขัน ทานข้าวไปขำไป พอทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง
จากวันนั้นมาป้าก็ได้เจอทรายด้วยความบังเอิญอยู่เป็นประจำตามห้องสมุดบ้าง หน้าตึกคณะบ้าง ได้ไปทานข้าวกลางวันกันบ้างแต่ไม่บ่อยนักนับครั้งได้ จนวันหนึ่งที่เรานั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันกลางโรงอาหารที่เสียงดังอึกทึก จากเสียงช้อน และเสียงคุยกัน ทรายพูดขึ้นมาว่า
"เรามีอะไรจะบอก............................"
ป้าขออนุญาตติดหลานๆ ไว้ก่อนจ่ะ ไว้จะมาเขียนต่อจ่ะ
เรื่องรักกุ๊กกิ๊กในวัยเยาว์ ที่ทำให้รู้สึกย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กทุกครั้งที่นึกถึง
ณ เวลานั้นหลังจากผ่านพ้นความระทึกจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยมาแล้ว ความตื่นเต้นต่อไปคือการเข้าไปเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งจำนวนเพื่อนๆ และสังคมที่ใหญ่ขึ้นกว่าการเรียนในชั้นเรียนของเราหลายเท่าตัว นอกจากนี้ส่วนใหญ่เพื่อนจะเป็นเพื่อนใหม่เกือบทั้งหมด สำหรับการเรียนในชั้นปีที่ 1 เราจะได้พบปะกับเพื่อนๆ ทุกคณะ ทุกเพศ (ณ ยุคของป้าความหลากหลายก็มีมากแล้วค่ะ คล้ายกันกับยุคนี้) ตอนนั้นการเข้าเรียนทุกวิชาเป็นเรื่องสนุก เพราะเราจะได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ๆ ต่างวิชาก็พบเพื่อนต่างคณะกันไป การเรียนในชั้นปีที่ 1 ดำเนินไปเรื่อยๆ จนผ่าน 1 เดือนไปอย่างรวดเร็ว
ความกุ๊กกิ๊กเริ่มต้นจากการเรียนในหอประชุมในวันที่อากาศสดใส จำนวนนักเรียนในหอประชุมโดยประมาณ 180 - 200 คน ท่ามกลางเสียงดังจอแจนั้น อาจารย์เดินเข้ามาพร้อมหนังสือเล่มหนาเตอะ พร้อมขยับแว่นเล็กน้อย และใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำส่งเสียงผ่านไมโครโฟนตัวเล็กที่เหน็บอยู่บนปกเสื้อ จากนั้นการสอนได้ดำเนินไป ระหว่างที่อาจารย์ทำการสอนอยู่นั้น มีเสียงกระซิบเล็กๆ พร้อมสะกิดหัวไหล่เบาๆ จากเพื่อนด้านหลังว่า "เธอๆ รับกระดาษหน่อย" ป้าหันไปถามว่า "ส่งให้ใครหรอ" เพื่อนด้านหลังตอบมา พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ "มีชื่ออยู่บนกระดาษหนะ" ป้าก้มลงอ่าน (ชื่อเรานี่นา) เปิดกระดาษออกดู ในกระดาษเขียนลายมืออย่างหวัดๆ "กินข้าวกลางวันด้วยกันมั้ย" ในใจตอนนั้นคิดว่าน่าจะมีคนแกล้ง ป้าเลยไม่ได้สนใจอะไร หลังจากวันนั้นมามีขนมของโปรด และของกุ๊กกิ๊ก เช่น ปากกา ดินสอ ยางลบ น่ารักๆ มาวางไว้บนที่นั่งของป้าทุกวัน ป้าก็เข้าใจว่ามีคนลืมไว้ เลยหยิบไปวางไว้ที่โต๊ะอาจารย์เผื่อเจ้าของมาเจอ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ หลังจากนั้น 3-4 วันผ่านไป หลังจากหมดคาบ เพื่อนๆ บอกว่าเดี๋ยววันนี้ต้องแยกกันไปหาข้อมูลทำงานกลุ่ม ป้าเองก็มีข้อมูลที่ต้องไปหาเช่นกัน หลังจากออกจากหอประชุม ป้าเจอนิสิตชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางออก แล้วเรียกชื่อป้า ป้างงว่าเพื่อนคนนี้ไม่ได้อยู่วิชาเอกเดียวกัน ไม่คุ้นหน้าเลย แต่ก็ตอบสวัสดีไป หลังจากทักทายพูดคุยกันซักพักหนึ่ง ได้รู้จักชื่อกัน ได้ยินชื่อครั้งแรกป้านึกในใจว่าคนอะไรชื่อแปลกจังชื่อ "ทราย (ออกเสียงว่า try)" ขำในใจว่าต้องเป็นคนมีความพยายามมากแน่ๆ ทรายชวนป้าทานข้าวกลางวันที่โรงอาหาร ป้าตอบตกลง เพื่อนคนนี้เป็นคนมีอารมณ์ขัน ทานข้าวไปขำไป พอทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง
จากวันนั้นมาป้าก็ได้เจอทรายด้วยความบังเอิญอยู่เป็นประจำตามห้องสมุดบ้าง หน้าตึกคณะบ้าง ได้ไปทานข้าวกลางวันกันบ้างแต่ไม่บ่อยนักนับครั้งได้ จนวันหนึ่งที่เรานั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันกลางโรงอาหารที่เสียงดังอึกทึก จากเสียงช้อน และเสียงคุยกัน ทรายพูดขึ้นมาว่า
"เรามีอะไรจะบอก............................"
ป้าขออนุญาตติดหลานๆ ไว้ก่อนจ่ะ ไว้จะมาเขียนต่อจ่ะ