อยากระบายค่ะ มันอัดอั้น เครียดไปหมด

ดิฉันอยู่บ้านเป็นครอบครัวขนาดกลาง มี 6 คนค่ะ รายได้หลักมี 3 คน ที่เหลือเป็นแม่บ้านกับคนแก่รวม 3 คน รายได้รวมกัน 3 คนเกือบแสนต่อเดือน หักค่าใช้จ่ายนู่นนี่แล้วเหลือประมาณ 70000 บาท ซึ่งก็สบายๆ ไม่เดือดร้อน

ประเด็นคือน้าของดิฉันเอาลูกอายุ 15 กับ 17 มาฝากเลี้ยงค่ะ วัยหัวเลี้ยวหัวต่อเลย บ้านน้ามีปัญหาเรื่องเงิน บอกว่าฝากไว้ก่อน จนกว่าการเงินบ้านเขาจะดีขึ้น ทีนี้ตอนแรกทางบ้านก็โอเคค่ะ เด็กวัยนี้เขาต้องการการใส่ใจ แต่! น้าไม่ส่งเงินมาช่วยเลยค่ะ ฝากคือฝากจริงๆ โทรไปคุยก็บอกว่าน้าไม่มีเงิน Aช่วยน้าหน่อยนะ น้าหาทางอยู่ ไอเราก็ไม่โอเคหรอก แต่ก็บอกเขาไปว่าอย่างน้อยต้องส่งเงินไปโรงเรียนของหลานมาด้วย เพราะที่บ้านก็มีคนต้องเลี้ยงอีก 3 เขาก็โอเค เดือนต่อมาส่งมา 3000 แน่นอนว่าต่อให้หลานวันละ 100 ก็ไม่พอกับ 2 คนอยู่ดี  ส่งมาได้ 3 เดือน เงียบหายไปเลย โทรไปไม่ติด เอาล่ะหว่า ทางบ้านเริ่มเครียดละ เพราะรายได้ไม่พอเลี้ยงคนถึง 8 คน เลยพูดกับหลานเลยว่าต้องทำงานพิเศษกันนะ หลานอิดๆออดๆบอกว่าพ่อไม่ให้ทำ ให้ตั้งใจเรียน ดิฉันโมโหมากเลยพูดไปว่า เงินไม่มีจะใช้แล้ว ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ต้องเรียน! หลานโกรธเลยโทรไปฟ้องน้า(อ้าว! ทำไมโทรติด ชั้นโทรไม่เห็นติดเลย) กลายเป็นว่าน้าโทรมาด่าดิฉันกับที่บ้าน บอกว่าใจดำ ไม่เห็นใจคนอื่น ทรพี(เอ้า!) ถ้าไม่อยากเลี้ยงก็บอกตั้งแต่แรก เสียเวลา เดี๋ยวจะไปรับกลับเอง จนตอนนี้ผ่านไป 2 เดือนก็ยังไม่มารับ โทรไปก็ไม่ติดเช่นเดิม...

เครียดค่ะทั้งเรื่องเงินเรื่องครอบครัว เข้าหน้ากันไม่ติดเลยกับหลาน แต่ดีที่คนโตไปทำพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียน คนเล็กก็ขังตัวอยู่แต่ในห้อง กินข้าวก็ถามคำตอบคำ กลายเป็นว่าแทนที่หลานจะเกลียดดิฉันคนเดียวก็กลายเป็นเกลียดทั้งบ้านเลย ดิฉันรู้ตัวว่าพูดแรงไป ไปขอโทษหลานแล้วแต่ความรู้สึกคงไม่กลับมาเหมือนเดิม เฮ้ออออ

เรื่องเงินคงแก้ไม่ได้มาก อยากได้คำแนะนำเรื่องฟื้นความสัมพันธ์ในครอบครัวค่ะ