ติดค้างคุณ “ผลึกหิน” เอาไว้เรื่องทัศนะคติของชาวต่างชาติต่อประเพณีไทยการเรียกร้องค่าสินสอดของฝ่ายหญิง    ผมตั้งหัวข้อไว้หลายจุด  แล้วตบท้ายด้วยการเกาะกระแส “บุพเพสันนิวาส”   จะเกี่ยวพันกันอย่างไร  ผมจะพยายามนะครับ

“ค่าสินสอด” เชื่อว่าหลายประเทศก็คงจะมี  และมีมาตั้งแต่ยุคโบราณด้วยซ้ำ  อาจจะไม่ใช่ในรูปแบบเงินทอง เช่นเป็นสัตว์แทน  อย่างชาวเขาบางเผ่าก็เรียกร้องสินสอดแบบหมูเก้าตัวสิบตัว   หลายสิบปีมานี่กระแสหญิงไทยแต่งงานกับฝรั่งเยอะมาก   ฝรั่งที่ไม่คุ้นเคยประเพณีไทยเมื่อเจอการเรียกร้องค่า “สินสอด” ก็ถึงกับอึ้ง   ประมาณว่าขายลูกสาวกินหรือไร?  บางรายก็น่าเห็นใจถึงกับเลิกรักไปเลยก็มี

เรื่องอย่างนี้สามารถมองได้หลากหลายมุมมองไม่ว่าฝั่งไทยหรือฝั่งฝรั่ง   ถ้าต่างฝ่ายต่างมีฐานะด้วยกันทั้งคู่  ไม่น่าจะมีคำครหาจากทั้งสองฝ่าย   และนั่นจะถูกมองว่าทำตามประเพณีไทย    แต่ถ้าฝ่ายหญิงมีฐานะไม่ดีและเรียกร้องค่าสินสอดไป....ทิศทางของคำครหาส่วนหนึ่งสามารถเดาได้ว่าครอบครัวของฝ่ายหญิงกำลังขายลูกกิน   สำหรับฝรั่งแล้ว...โดยทั่วๆ ไปเขาไม่ได้วิจารณ์เรื่องนี้มากมายหรือรุนแรงอะไรมากนัก (คหสตและจากประสบการณ์)    เสียงนินทาครหาส่วนใหญ่ผมมักจะได้ยินจากการซุบซิบนินทาของฝ่ายคนไทยซะมากกว่า   ดังนั้น  เรื่องนี้ผมคงต้องย้อนกลับไปถามคห. คุณหินผลึกนะครับมองเรื่องนี้อย่างไร?   อนึ่ง  ภาคอีสานสมัยก่อน   หากหนุ่มสาวรักกันจริงๆ  คนโบราณเขาก็มีประเพณี “เปิดทาง” ให้มีการหลีกเลี่ยง “ค่าสินสอด” ได้    โดยหญิงสาวแอบนัดให้ไอ้หนุ่มปีนหน้าต่างย่องขึ้นบ้านแล้วหลับนอนได้เสียกัน   เมื่อได้เป็นคู่ผัวตัวเมียกันแล้ว  พ่อแม่ฝ่ายหญิงก็คงต้องยอมล่ะ   ไม่ยอมดูสิ...เป็นได้โจษขานลือกันทั้งตำบล   ถึงตอนนี้ฝ่ายชายก็ต้องแต่ง “ขันธ์ห้า” ดอกไม้ธูปเทียนอย่างละห้าคู่พร้อมข้าวยาปลาปลิ้งมาทำพิธีขอสุมา (ขอขมา)ต่อทั้งพ่อแม่และผีบ้านผีเรือน (เพราะทำผิดผี)  ถ้าใครเคยอ่าน “ลูกอีสาน” ของคำพูน บุญทวีก็จะทราบประเพณีนี้ดี

ทรัพย์สินศฤงคาร  พิธีกรรมอันหรูหราอลังการ เสื้อผ้าอาภรณ์และเครื่องประดับราคาแพง....เหล่านี้ไม่ใช่มาตรวัดค่าของความรัก..
เมื่อใดที่ใจสองดวงปฏิพัทธ์............แม้ดอกหญ้าเพียงดอกเดียวก็เลอค่าฯ _{วัชรานนท์}




มีต่อ.......แบบว่ากำลังร่ายสดน่ะครับ