เป็นแค่เฉพาะกับพ่อ(แค่คนในครอบครัวไม่รวมญาติผู้ใหญ่คนอื่นๆ)
ตอนนี้เราอายุ23 พ่อ57 แม่54 (พ่อกับแม่มีลูกช้า เพราะอยากมีเงินเยอะๆก่อนมีลูก)
ขอปูทางก่อน
พ่อขี้เมา กินเหล้า สูบบุหรี่ กินเหล้าแต่ละทีโรงงานเหล้าแทบล้มละลาย
แต่กับเรา พ่อรักเรามาก โอ๋เราทุกอย่าง ประดุจไข่ในหิน
ไม่เคยเมาแล้วมาระรานเรา แต่กับแม่คนละเรื่องเลย
พ่อกับแม่มีปัญหาทะเลาะกันบ่อยครั้งเราจำความได้
เวลามีปัญหากันตอนเมา เราจำความได้เลยว่าพ่อทำร้ายแม่ เลือดตกยางออก แต่ไม่เคยทำอะไรเรา
ถึงตอนนั้นจะยังเด็กมาก แต่เราจำได้แม่น
เราเกือบจะเป็นเด็กมีปัญหา เครียดสติแตกทุกครั้งเวลาพ่อกับแม่คุยกันเสียงดัง(บางครั้งไม่ได้ทะเลาะด้วยซ้ำ)
จะว่าพ่ออย่างเดียวก็ไม่ได้หรอก แม่เราเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ อารมณ์ Working women
มั่นใจในตัวเองสูง ประมาณว่าฉันเป็นคนเก่ง ไม่มีใครมาสั่งฉันได้
ซึ่งมันขัดกับนิสัยชายไทยช้างเท้าหน้าของพ่อ (20ปีที่แล้วถือคติชายเป็นใหญ่ละมั้ง) บวกกับขี้เมา ทำให้มีปัญหากันรุนแรง
จนพ่อกับแม่ ทนทะเลาะกันไม่ไหวเลิกกันไปมารู้ตอนหลังว่าเลิกกันเพราะสงสารเรา
หลังจากหย่าร้างกันไป พ่อไม่ค่อยมาดูแลเรานัก แต่ส่งเงินมาให้ตลอดๆ
เราเข้าใจเพราะทะเลาะกันกับแม่รุนแรง เจอหน้ากันก็เขม่นตลอด
จะมีมาบ้างเสาร์-อาทิตย์ที่แวะมารับไปเที่ยวไปกินข้าว เป็นแบบนี้มาตลอด
ตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้จบมหาลัยแล้ว ซึ่งเราก็โอเค
และรู้สึกได้ว่าพ่อรักเรามาก โอ๋เรามากแม้จะโตแล้วก็ตาม
ทีนี้ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ทุกครั้งที่พ่อสอนหรือบอกอะไร
ประมาณประสบกราณ์ชีวิตของคนแก่ที่อยากบอกเด็กให้ระวังไว้
เรามักจะไม่เชื่อ ไม่สน ไม่เคยฟัง มีเถียงด้วยเถอะบางครั้ง
สรุปเอาง่ายๆเลย คือเราไม่รู้สึกเคารพพ่อ ไม่ศรัทธาในตัวพ่อเลย
ทั้งๆที่เรารับรู้ได้ว่าพ่อรักเราแค่ไหนตอนเรามีปัญหา พ่อวิ่งตามแก้ให้อย่างสุดชีวิต
สุดชีวิตเลยจริงๆ ตอนนั้นมัปัญหาเกี่ยวกับทางราชการ
พ่อเราวิ่งเต้นเช้าสายบ่ายเย็น ทำทุกอย่าง ทั้งๆที่ทุกคนรอบตัวบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้
แต่พ่อเราก็เอาจนได้ ทำให้เราสำเร็จไปได้ ไม่ใช่แค่เรื่องเดียว แต่มันหลายๆเรื่อง
ที่พ่อเหนื่อยมากๆเผื่อเรา ทั้งที่พ่อทำให้ขนาดนี้ แต่ทำไมเราไม่เคารพในตัวพ่อ เราไม่เข้าใจตัวเอง
บางครั้งพ่อแค่เตือนเรื่องเล็กๆน้อย เรื่องที่เรารู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่แบบนี้
แต่เรากลับไม่ฟังพ่อ ไม่สนใจ ตอบกลับไปแบบส่งๆ
ซึ่งพ่อก็รับรู้ได้แน่ๆ เราไม่อยากให้พ่อรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่พ่อที่ดี
พ่อเป็นพ่อที่ดี เราเคยพูดไปหลายๆครั้งแล้วกับพ่อ
แต่การกระทำเรา ก็ยังทำให้พ่อเสียใจอยู่ดี
เราพยายามหยุด หาเหตุผล จะบอกว่าเพราะพ่อเป็นคนกินเหล้าขี้เมา
ก็ไม่ได้เกี่ยวซะทีเดียว เพราะเราก็สายปาร์ตี้ กินเหล้าเมามาย แต่ด้วยความเป็นผู้หญิง
เลยไม่เคยเมาแล้วมีเรื่อง
กับแม่ เรารักมาก ยอมทุกอย่าง ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แม่สะดวกแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น
เราเชื่อแม่มาก แม่ก็รักเราโอ๋เราไม่ต่างจากพ่อ
แต่แม่อยู่กับเรามาตั้งแต่เด็ก เลี้ยงเราตลอด เราเลยติดแม่มาก
พ่อเคยมาขอพาเราไปอยู่ด้วย แม่ก็โอเค แต่เราไม่ไป
เราโครตรู้สึกผิดเลย แต่เราไม่อยากไปกับพ่อจริงๆ ไม่รู้ทำไม
แม่เคยบ่นเราด้วยว่าทำไมไม่ฟังที่พ่อสอนบ้าง ทำไมเถียงพ่อ
เราก็ไม่ปรับปรุงตัวยังทำเหมือนเดิม
ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งปีกกล้าขาแข็ง เถียงพ่อหนักกว่าเดิม
บางทีปากมันไว ไปก่อนสมอง
เรามันลูกเนรคุณจริงๆ รู้ตัว แต่ไม่ปรับปรุง? สักที ทำไม?
เวลาคนอื่นทำอะไรไม่ดี มีแต่ไม่รู้ตัวจนมีคนมาเตือนถึงปรับปรุง
แต่เรา รู้ตัวมาตลอด แต่ทุกอย่างกลับแย่ลงๆ
ที่ตั้งกระทู้มา เราแค่อยากถามหาวิธีแก้ไข เราไม่กล้าพูดกับพ่อแม่โดยตรง ทั้งสองคนค่อนข้างเซนซิทีฟกับเรื่องที่เกี่ยวกับเรา
ทำไมเราถึงเป็นลูกที่ไม่เชื่อฟังคำสอนของ"พ่อ"
ตอนนี้เราอายุ23 พ่อ57 แม่54 (พ่อกับแม่มีลูกช้า เพราะอยากมีเงินเยอะๆก่อนมีลูก)
ขอปูทางก่อน
พ่อขี้เมา กินเหล้า สูบบุหรี่ กินเหล้าแต่ละทีโรงงานเหล้าแทบล้มละลาย
แต่กับเรา พ่อรักเรามาก โอ๋เราทุกอย่าง ประดุจไข่ในหิน
ไม่เคยเมาแล้วมาระรานเรา แต่กับแม่คนละเรื่องเลย
พ่อกับแม่มีปัญหาทะเลาะกันบ่อยครั้งเราจำความได้
เวลามีปัญหากันตอนเมา เราจำความได้เลยว่าพ่อทำร้ายแม่ เลือดตกยางออก แต่ไม่เคยทำอะไรเรา
ถึงตอนนั้นจะยังเด็กมาก แต่เราจำได้แม่น
เราเกือบจะเป็นเด็กมีปัญหา เครียดสติแตกทุกครั้งเวลาพ่อกับแม่คุยกันเสียงดัง(บางครั้งไม่ได้ทะเลาะด้วยซ้ำ)
จะว่าพ่ออย่างเดียวก็ไม่ได้หรอก แม่เราเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ อารมณ์ Working women
มั่นใจในตัวเองสูง ประมาณว่าฉันเป็นคนเก่ง ไม่มีใครมาสั่งฉันได้
ซึ่งมันขัดกับนิสัยชายไทยช้างเท้าหน้าของพ่อ (20ปีที่แล้วถือคติชายเป็นใหญ่ละมั้ง) บวกกับขี้เมา ทำให้มีปัญหากันรุนแรง
จนพ่อกับแม่ ทนทะเลาะกันไม่ไหวเลิกกันไปมารู้ตอนหลังว่าเลิกกันเพราะสงสารเรา
หลังจากหย่าร้างกันไป พ่อไม่ค่อยมาดูแลเรานัก แต่ส่งเงินมาให้ตลอดๆ
เราเข้าใจเพราะทะเลาะกันกับแม่รุนแรง เจอหน้ากันก็เขม่นตลอด
จะมีมาบ้างเสาร์-อาทิตย์ที่แวะมารับไปเที่ยวไปกินข้าว เป็นแบบนี้มาตลอด
ตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้จบมหาลัยแล้ว ซึ่งเราก็โอเค
และรู้สึกได้ว่าพ่อรักเรามาก โอ๋เรามากแม้จะโตแล้วก็ตาม
ทีนี้ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ทุกครั้งที่พ่อสอนหรือบอกอะไร
ประมาณประสบกราณ์ชีวิตของคนแก่ที่อยากบอกเด็กให้ระวังไว้
เรามักจะไม่เชื่อ ไม่สน ไม่เคยฟัง มีเถียงด้วยเถอะบางครั้ง
สรุปเอาง่ายๆเลย คือเราไม่รู้สึกเคารพพ่อ ไม่ศรัทธาในตัวพ่อเลย
ทั้งๆที่เรารับรู้ได้ว่าพ่อรักเราแค่ไหนตอนเรามีปัญหา พ่อวิ่งตามแก้ให้อย่างสุดชีวิต
สุดชีวิตเลยจริงๆ ตอนนั้นมัปัญหาเกี่ยวกับทางราชการ
พ่อเราวิ่งเต้นเช้าสายบ่ายเย็น ทำทุกอย่าง ทั้งๆที่ทุกคนรอบตัวบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้
แต่พ่อเราก็เอาจนได้ ทำให้เราสำเร็จไปได้ ไม่ใช่แค่เรื่องเดียว แต่มันหลายๆเรื่อง
ที่พ่อเหนื่อยมากๆเผื่อเรา ทั้งที่พ่อทำให้ขนาดนี้ แต่ทำไมเราไม่เคารพในตัวพ่อ เราไม่เข้าใจตัวเอง
บางครั้งพ่อแค่เตือนเรื่องเล็กๆน้อย เรื่องที่เรารู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่แบบนี้
แต่เรากลับไม่ฟังพ่อ ไม่สนใจ ตอบกลับไปแบบส่งๆ
ซึ่งพ่อก็รับรู้ได้แน่ๆ เราไม่อยากให้พ่อรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่พ่อที่ดี
พ่อเป็นพ่อที่ดี เราเคยพูดไปหลายๆครั้งแล้วกับพ่อ
แต่การกระทำเรา ก็ยังทำให้พ่อเสียใจอยู่ดี
เราพยายามหยุด หาเหตุผล จะบอกว่าเพราะพ่อเป็นคนกินเหล้าขี้เมา
ก็ไม่ได้เกี่ยวซะทีเดียว เพราะเราก็สายปาร์ตี้ กินเหล้าเมามาย แต่ด้วยความเป็นผู้หญิง
เลยไม่เคยเมาแล้วมีเรื่อง
กับแม่ เรารักมาก ยอมทุกอย่าง ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แม่สะดวกแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น
เราเชื่อแม่มาก แม่ก็รักเราโอ๋เราไม่ต่างจากพ่อ
แต่แม่อยู่กับเรามาตั้งแต่เด็ก เลี้ยงเราตลอด เราเลยติดแม่มาก
พ่อเคยมาขอพาเราไปอยู่ด้วย แม่ก็โอเค แต่เราไม่ไป
เราโครตรู้สึกผิดเลย แต่เราไม่อยากไปกับพ่อจริงๆ ไม่รู้ทำไม
แม่เคยบ่นเราด้วยว่าทำไมไม่ฟังที่พ่อสอนบ้าง ทำไมเถียงพ่อ
เราก็ไม่ปรับปรุงตัวยังทำเหมือนเดิม
ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งปีกกล้าขาแข็ง เถียงพ่อหนักกว่าเดิม
บางทีปากมันไว ไปก่อนสมอง
เรามันลูกเนรคุณจริงๆ รู้ตัว แต่ไม่ปรับปรุง? สักที ทำไม?
เวลาคนอื่นทำอะไรไม่ดี มีแต่ไม่รู้ตัวจนมีคนมาเตือนถึงปรับปรุง
แต่เรา รู้ตัวมาตลอด แต่ทุกอย่างกลับแย่ลงๆ
ที่ตั้งกระทู้มา เราแค่อยากถามหาวิธีแก้ไข เราไม่กล้าพูดกับพ่อแม่โดยตรง ทั้งสองคนค่อนข้างเซนซิทีฟกับเรื่องที่เกี่ยวกับเรา