ตอนรุ่งสาง ออกเดิน ผจญหน้า
ตอนต่อมา ออกเดิน ข้ามถนน
หลากผู้คน ออกเดิน เวียนวกวน
เดินไปจน สุดทาง ต่างก็เดิน

ยามท้อถอย ท้อแท้ จงเดินหน้า
เดินจนกว่า สุดทาง อย่าเก้อเขิน
เกิดเป็นคน อย่าอาย ที่จะเดิน
สุดทางเดิน นอนพัก ให้สบาย

เดินไปหา นางฟ้า นางสวรรค์
ไม่พบกัน เดินไป อย่าฉงน
เดินไปเถิด ป้าเอ๋ย อย่าเวียนวน
เดินให้พ้น ทุกข์เศร้า สู่นิทรา

*ไม่มีแล้ว เสียงรองเท้า ของคนเก่า
เหลือแค่เพียง ความโศกเศร้า คราตัณหา
ไม่มีเสียง คนที่เดิน อีกแล้วอา
คิดถึงป้า ทุกเวลา ที่เราเดิน

แต่งกลอนนี้ให้คนที่ผมรักที่สุดคนนึง แกขับขี่รถไม่เป็น เดินมาทั้งชีวิตจนถึงวันสุดท้าย