สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งนะที่โคตรจะจริงจังกับความรัก ลองได้รักใครดิโคตรรักอะ เรื่องมีอยู่ว่า ตอนนั้นอยู่ม.6 ไปเจอน้องม.4คนหนึ่ง เป็นเด็กใหม่ สวยตามสเป็คผมล่ะ คุยๆกันไปมาได้คบกัน คบกัน8เดือน สนุก มีความสุข คุยกันทุกวันโทรหากันวีดีโอคอลบ้าง รักกันดี ทะเลาะกันแต่เล็กน้อย ยอมเขาตลอด ก็ไปรักดขาแล้วนี่ อยากอยู่ด้วยกันนานๆจนแต่งงานเลยก็ได้ จนมาวันหนึ่ง เริ่มแปลกๆ คุยกันน้อยลงจนคืนนั้น แชทไลน์มาบอกเลิก เหตุผลคืออยากอยู่คนเดียว. เจ็บปะล่ะ ตอนนั้นทำไรไม่ถูกอะตอบไปก็ไม่อ่าน โทรไปก็ไม่ติดไม่รับสาย ไม่รู้ทำไงโทรไปหาพ่อเขา พ่อเขาบอกว่าอยู่บ้านยายแบตหมด ไม่รู้ทำไงอีก โทรไปอีกจนรับอะ คุยกันบอกให้กลับมาก็ไม่ยอม. ถามเหตุผลก็อยากอยู่คนเดียว. นี่ก็เกือบ2อาทิตย์ละ ยังคิดถึงอยู่เลย ปรกติคบกับใครไม่เกิน2-3เดือน และก็ไม่เฮิทขนาดนี้ด้วย แต่คนนี้รักมาก รักจัด ใจคอวันแรกตื่นเช้ามาจะไปหาที่บ้านเลย ไปไม่ถูกไง เลยจะให้เพื่อนไปส่งเพราะเพื่อนรู้ทาง แต่มันก็ไม่เป็นอย่างงั้น ยอมรับว่าตอนนั้นเหมือนเด็กบ้านนอกเข้ากรุงเทพมาหลงทางอะ คือมืดหมดเลยไปไม่ถูก หลังจากเลิกกันก็โทรหานะ กว่าจะรับสายได้ก็นานจัด แชทเฟสไปหา บล็อคเลยเราเลยครับ พอมาตอนนี้ติดต่อไม่ได้เลยโทรไม่ติด ไม่รู้บล็อคเบอร์ไปแล้วมั้ง ไลน์ก็ไม่ตอบ นานๆจะอ่าน. รู้สึกแย่มากเลยตอนนี้ เป็นห่วง คิดถึง ไม่อยากเลิก โคตรจะเฟลเลยตอนนี้ อธิบายไม่ถูกเลย ใครไม่เป็นไม่รู้หรอก ทำไงได้เขาเลือกจะไปแล้ว ไม่รู้จะอยู่คนเดียวอย่างที่บอกหรือมีคนอื่นก็ไม่รู้ เฮ้ออ ไม่กล้ารักใครอีกเลย เวลารักใครโดนทิ้งตลอด เข็ดแล้ว ฝันเห็นโคตรบ่อยอะ ตลกดีเนอะ ใจหนึ่งก็อยากลืมแต่อีกใจมันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่คิดว่าเขาคงไม่กลับมาแล้วแหละ เอาเลย พอเเล้ว ยิ่งได้ฟังอะไรหลายๆอย่าก็ยิ่งคิดได้ ว่าคนเราถ้ามันเป็นเนื่อคู่กันยังไงก็ต้องเจอกัน อย่างว่าแหละบางคนเกิดมาให้เรารัก แต่ไม่ได้เกิดมาคู่กับเรา คิดซะว่าชาติที่แล้วทำบุญด้วยกันน้อย ไม่รู้จะระบายกับใครเลยมาลงที่นี่ ถึงเขากลับมามันก็อาจไม่เป็นเหมือนเดิมปะ สู้อยู่แบบนี้ก็น่าจะดีกว่า ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ ขอบคุณนะที่เคยรักกัน ขอบคุณสำหรับรูปถ่ายช่อดอกไม้ลูกอมกระเป๋าตังค์สมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ ขอบคุณความทรงจำดีๆที่มีให้กันนะ



ก๊อรักนุ่นนะ...