นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลยนะครับ อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่อยากเข้ามาแชร์ประสบการณ์ ความรู้สึกดีๆให้ทุกคนได้ลองอ่านดู อาจจะยาวหน่อยก็อย่าว่ากันนะครับ งั้นเรามาเริ่มกันเลย

       เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสมัยผมอยู่ม.1นู้นนนนนเลยครับ (นี่ก็10ปีแล้วเหรอเนี๊ยะ)ตอนนั้นผมสอบเข้าโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งในจังหวัดนครศรีธรรมราชได้ ก็เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่าโรงเรียนคุณหนูเลยทีเดียว(ตอนแรกแอบคิดในใจ กูมาทำไรที่นี่วะเนี๊ยะ ฮ่าๆๆ ) ทีสำคัญผมสอบติดคนเดียว ไปแบบตัวคนเดียวไม่รู้จักใครเลย แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดไร เพราะคิดว่าเดี๋ยวไปเจอเพื่อนใหม่เยอะๆแยะเลย
       และแล้วก็ถึงวันไปอยู่หอ เปิดเทอม จำได้เลยว่าตอนนั้น สนิทกับเพื่อนใหม่เร็วมาก อาจเพราะอยู่หอในด้วยกันเลยสนิทกันง่าย พอเปิดเรียนได้สักอาทิตย์นึงเพื่อนก็ชวนผมไปสมัครเข้าวงโยธวาทิต ผมก็ตอบรับไปเพราะตอนนั้นรู้สึกว่ามันเท่ห์ดี เพราะเห็นรุ่นพี่เข้าแถวบรรเลงเพลงชาติทุกเช้า เท่ห์เป็นบ้าเลย ก็เลยไปสมัครเข้าวงโยธวาทิตกันเพื่อนอีกสองสามคน เพื่อนไปสมัครเล่นทรัมเปต แต่ผมเลือกเลย saxophone ครับเพราะคิดว่าผ็ชายเป่าแแซ๊กแม่นโคตรโรแมนติกเลย(ความคิดส่วนตัวล้วนๆ555)และการเข้าไปสมัครวงโยธวาทิตนี่แหละครับที่ทำให้ผมได้เจอกัน ผู้หญิงคนนึง ที่เป็นpopy love ของผม
      
       พอผมเข้าไปเป็นส่วนนึงของวงโยธวาทิตของโรงเรียนแล้วชีวิตก็ค่อนช้างเปลี่ยนเลยคับ จากเด็กแว่น อ้วนๆคนนึง แต่ตอนนี้อยู่วงโยของโรงเรียน เลยทำให้มีคนรู้จักเรามากขึ้น ตอนนั้นเนี๊ยะ เด็กวงโยจะค่อนข้างป๊อปนะครับ(เอ๊ะ หรือผมคิดไปเอง ฮ่าๆๆ) และแล้วก็ถึงวันที่หัวใจผมเต้นแรงที่สุดตั้งแต่เกิดมา เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นผมเดินลงมาจากหอพักตอนเย็นๆ เพื่อจะได้ไปรอทานข้าวเย็น ซึ่งระหว่างที่กำลังเดินไปโรงอาหารได้เจอกันพี่ๆในวงโยเขานั่งเล่นกันอยู่ พี่เขาเลยเรียกผมไปนั่งคุยด้วย ผมเลยเข้าไปนั่งคุยกับพวกพี่ๆ พอนั่งคุยได้สักพักนึงก็มีพี่ผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาหาพี่ในวงโย พี่ชื่อพี่นุ่น แว๊บแรกที่ผมเห็นเธอ หัวใจมันเต้นแรง ทำตัวไม่ถูกทั้งๆที่เขาได้ได้มาหาเราซะหน่อย พี่เขายิ้มหวานมากกก ตัวขาวๆ คิ้วเข้มๆ อวบหน่อยๆ บอกได้เลยว่า"น่ารักมากก"แล้วก็ได้ยินพี่เขาเรียกชื่อ ผมเลยได้รู้ว่าเขาชื่อ"พี่พลอย" อยู่ม.2 พี่พลอยอยู่บ้าน(ในโรงเรียนผม เขาจะเรียกห้องในหอพักว่าบ้านครับเพราะห้องนึงเราอยู่กับประมาณ 20 คนคละกันตั้งม.1-ม.6เลยครับ)เดียวกับรุ่นพี่วงโยผม สักพักพี่พลอยก็ปลีกตัวออกไปอาบน้ำเตรียมตัวลงมาทานข้าว ผมนี่ได้แต่มองจนพี่เข้าขึ้นหอไป พวกพี่วงโยก็เลยแซวผมใหญ่เลย ว่ามองตาไม่กระพริบเลยนะ หน้าแดงด้วย ชอบพลอยเหรอ ตอนนั้นผมไปไม่ถูกเลย ได้แต่นั่งยิ้มหน้าแดงก่ำอยู่
      หลังจากวันนั้นผมกับพี่นุ่นก็เริ่มสนิทกันครับเพราะผมชอบเข้าไปถามแกเรื่องพี่พลอย บางทีพี่นุ่นก็คงรำคาญมั้งเลยบอกผมว่า เดี๋ยววันหลังพาพลอยมาด้วยเอาป่าว ได้ถามคุยให้เพลินเลย ผมนี่ยิ้มหน้าแดงแล้วก็กลับไปซ้อมดนตรีต่อ 555 แล้ววันนั้นพอซ้อมเสร็จพี่นุ่นก็เขียนเอาเบอร์โทรศัพท์แกให้ผม แล้วบอกว่า "อยากคุยกะพลอยป่าว นี่เบอร์พี่ โทรมาดิ เดี๋ยวพี่บอกพลอยให้ว่าเราอยากคุยด้วย" (ผมนี่ดีใจเป็นบ้าเลยตอนนั้นเขินก็เขินทำไรไม่ถูกเดินยิ้มคนเดียวจนเพื่อนทัก
      พอได้ช่องทางติดต่อกับพี่พลอยแล้ว คืนนั้นเลยจัดการหาโทรศัพท์เพื่อจะได้โทรไปคุยกะพี่พลอย แต่ตอนนั้นอยู่ม.1 โทรศัพท์ของตัวเองก็ไม่มี ต้องอาศัยโทรศัพท์รุ่นพี่ ไม่ก็โทรศัพท์หยอดเหรียญใต้หอเอา คืนนั้นที่ได้คุยกับพี่พลอยเป็นครั้งแรก คุยได้สักพักนึงพี่เขาขอตัวไปนอน เลยจะวางสาย ตอนนั้นผมกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อบอกคนที่ผมแอบชอบว่า " ฝันดีนะครับพี่พลอย " ตอนนั้นสำหรับผมการบอกฝันดีใครสักคนมันยากมากนะ มันเขินๆยังไงไม่รู้ และที่ทำให้ฟินกว่านั้นคือ พี่เขาก็บอกว่า "ฝันดีเหมือนกันนะ " โคตรมีความสุขเลย จนไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย
      

       อยู่มาวันหนึ่งก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เหตุการณ์ที่หัวใจผมมันจะหยุดเต้นเอาให้ได้ คือว่าตอนนั้นผมเล่น saxophone ได้ในระดับคล่องแล้ว พี่นุ่นก็เดินมาบอกว่า "เดี๋ยววันนี้จะมีคนมาสมัครอยากลองเล่น soprano ช่วยสอนพื้นฐานให้หน่อยนะ " ผมก็คิดว่าคงไม่ยากอะไร แค่สอนให้เป่าอย่างถูกต้อง ฝึกไล่โน๊ตเหมือนที่เราทำมา ง่ายจะตายไป แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นหน่ะสิ เพราะคนที่มาให้เราสอนคือ "พี่พลอย" แม่เจ้าไปไม่เป็น ทำตัวไม่ถูกเลยย ทั้งเขินทั้งอายไม่รู้จะบอกยังไงดี เหมือนจะแกล้งกันยังไงก็ไม่รู้ พูดเพิดก็ไม่ค่อยจะเป็นคำ ได้แต่ยิ้มหน้าแดง พี่พลอยก็ยังถามอีก "เป็นอะไร ไหวมั้ยเนี๊ยะ" อื้อหือออ หนักเข้าไปใหญ่เลยยยย แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี นี่ถือเป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้คุยกะพี่พลอยแบบอยู่ใกล้ๆกันไม่ถึงเมตร แบบความรู้สึกนั้นผมยังจำได้ถึงทุกวันนี้เลย
     ตอนนั้น ในเกือบทุกวัน ผมจะซื้อนมมากล่องนึงกับขนมห่อเล็กๆอีกห่อนึง เจ้านมกล่องผมจะลอกกระดาษสีๆด้านนอกออกจนหมดให้เหลือแต่กระดาษสีน้ำตาล แล้วก็เขียนกลอน หรือคำต่างๆลงไป จากนั้นก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวของพี่พลอย หรือไม่ก็ฝากเพื่อนไปให้ ไม่เคยให้เองเลยครับ เพราะเขินมากกกกก ถึงพี่พลอยไม่ได้ให้ไรกลับมาเลยก็ไม่เป็นไรมันเป็นโมเม้นที่ได้ทำให้ก็มีความสุขละ และในตอนเช้าผมก็จะบอกเพื่อนพี่พลอยว่า ฝากบอกพี่พลอยให้หน่อย ว่าตั้งใจเรียนนะ แค่นั้นก็ทำให้ผมมีความสุขไปทั้งวันละ ตอนนั้นนี่อยากให้ถึงตอนเย็นเร็วๆจะได้เอานมกับขนมฝากไปให้พี่พลอยอีก
     ผมทำแบบนี้อยู่แทบทุกวัน อาจจะมีบางวันที่ไม่ได้ให้ เพราะติดติดธุระบ้าง ไปออกงานวงโยบ้าง ซ้อมดนตรีบ้าง ก็เลยได้ส่งนมส่งขนมเป็นบางวันเท่านั้น หลายคนอ่านมาถึงตอนนี้อาจจะคิดว่าผมแต่งเรื่องหรือเปล่า เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยม.1 ทำไมเล่าได้เป็นตุเป็นตะเลย อะไรจะจำได้ทุกตอนขนาดนั้น อันนี้ก็แล้วจะคิดเน๊าะ เพราะผมว่าคนที่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ เคยแอบชอบรุ่นพี่ ยิ่งคนที่เป็นรักแรก poppy love แบบนี้ผมว่าคุณก็คงจำทุกๆฉาก ทุกๆคำพูดที่มันทำให้ใจเต้นรัว แบบนี้ได้ มันอาจจะจำได้ไม่หมดหรอก แต่เชื่อสิว่ารักแรกยังไงก็ไม่อยากลืมหรอก
v
v
v
v
v
v
v
    ปล.ผมได้ไปอยู่ที่โรงเรียนนั้นตอนม.1 ปีเดียวเท่านั้น เพราะพอขึ้นม.2 ผมต้องย้ายกลับมาเรียนใกล้บ้านเพราะเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง เลยทำให้ผมไม่ได้คุย ไม่ได้คิดต่อกับพี่พลอยเลย จนถึงทุกวันนี้ผมไม่ได้เจอพี่เขาเลยเกือบสิบปีละ เพราะไม่รู้จะติดต่อทางใหน พยายามหาเฟสบุคก็หาไม่เจอ แค่อยากรู้ว่าพี่เขาเป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่าไม่ได้เจอกันตั้งสิบปี  บางทีพี่อาจจะลืมไปแล้วว่าครั้งนึงเคยที่เด็กคนนึงชอบพี่ คนที่สอนพี่เป่า soprano ทั้งที่ทั้งเขินทั้งอาย คนที่คอยเอานมกล่องสีน้ำตาลทุยๆเขียนข้อความน้ำเน่าเสี่ยวๆให้พี่ แต่ก็ไม่เป้นไรเพราะพี่พลอยคือความทรงจำที่ดีที่สุดของผมอย่างนึงที่ผมไม่สามารถลืมได้เลย เพราะทุกครั้ง เวลาที่ผมคิดถึงเรื่องของพี่พลอยทีไร มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ และมีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงเรื่องราวเหล่านี้
     แล้วประสบการณ์รักครั้งแรก poppy love ของคุณเป็นอย่างไรบ้าง มาแชร์กันครับ ผมจะได้รู้ว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่ยังจดจำเรื่องราวดีๆเหล่านั้นได้ ขอบคุณครับ