แม่บังคับให้เราเข้าสายวิท-คณิตค่ะ เเต่เราไม่อยากเพราะเราชอบภาษามากๆได้เกรดก็โอเคค่ะเวลาเรียนเรามีความสุขมาก  เคยบอกแม่ไปแล้วว่าอยากจะเข้าสายศิลป์ภาษาแต่เเม่ไม่ยอมค่ะบอกจะให้เข้าสายวิท เราก็เลยบอกไปอีกว่าเราชอบภาษาเราไม่ชอบคณิต เราเรียนยังไงก็ไม่เข้าใจ ท่านชอบบังคับให้เราเรียนพิเศษคณิตก็เรียนจัน-ศุกร์ เราก็แบบต้องไปอะค่ะ ท่านชอบด่า ก็อยากให้ได้ดีหรอกนะถึงให้ไปเรียน เราก็เเบบไปก็ได้ พอเข้าไปเรียนครูสอนพิเศษก็เหมือนจะลำเอียงไรงี้อ่ะค่ะ คือมันจะกลุ่ม2กลุ่มอ่ะค่ะ กลุ่มเเรกก็จะมีเเต่คนเก่ง เราอยู่กลุ่มที่สองค่ะคือเวลาที่สอนครูอธิบายครูก็จะคุยเเต่กลุ่มเด็กเก่งๆอ่ะค่ะ เเล้วกลุ่มเราทำไม่ได้ก็ด่าอีกก็เลยเเอบท้อนิดนึง ก็เลยทำแบบฝึกหัดบ้างไรบ้าง แต่มันก็ดีขึ้นนิดหน่อยก็พอเข้าใจบ้าง แล้วทีนี้เราเห็นที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษค่ะเราก็บอกแม่ว่าอยากเรียนที่นั้น  แต่แม่ไม่ให้เรียน เราก็เงียบเราก็ไปเรียนพิเศษเหมือนเดิม เราทำไม่ได้เลยที่นี้เรียนไม่รู้เรื่องเวลาส่งการบ้านที่เรียนพิเศษก็ส่งคนสุดท้ายเวลาครูถามก็ตอบไม่ค่อยได้ เเต่บังเอิญเเม่มาเห็นก็ด่าอีกค่ะ ให้มันเก่งเเบบคนอื่นเขาบ้าง เราก็เฟล ทำไมเราต้องทำในสิ่งที่เราไม่ชอบด้วยนะ?  เรามีความสุขมั้ยที่ได้ทำแบบนี้? เเล้วก็ขอแม่เลิกเรียนแม่ก็ให้เลิกค่ะ ตอนนั้นคือโล่งมากชีวิตดีขึ้นมากค่ะ แต่ก็เเค่สักพักเเหละค่ะ เเม่ก็บังคับให้เราไปเรียนพิเศษกับครูที่รู้จัก  แม่บอกต้องไปให้ได้นะครูคนนี้เก่งมาก  เราก็เงียบเเต่ก็ยอมไปค่ะแต่แอบร้องไห้ในห้องมาเเล้วว่าต้องไปเรียนคณิต เหมือนเป็นบ้าอะค่ะ คือบอกตัวเองว่าไปเรียนคณิตก็ไม่เห็นเป็นอะไรนิ เเต่อีกใจก็บอกว่าไปเรียนด้านที่เราถนัดดีกว่ามั้ย? ตอนนั้นก็เครียดมากเครียดจนร้องไห้  แม่โทรไปคุยกะครู ครูบอกว่าสอนเเต่วันจันทร์  คือเราโล่งอกมาเพราะวันนี้วันศุกร์เราจะไม่ได้เรียนเเล้ว  แม่เห็นเราเงียบๆก็พูดขึ้นมาเเค่เอาไปเรียนพิเศษไม่ต้องทำหน้าเหมือนอยากตาย  คือเราอึ้งไปเลย ตอนนั้นน้ำตามันก็ไหลเเล้วค่ะแม่ก็ด่าอีกเพราะเห็นเราร้องไห้ อยากให้ได้ดีเฉยๆหรอกนะอยากให้มีงานทำ เรารู้ว่าเเม่ก็เหนื่อยแต่เวลาที่เเม่ยัดๆจนเราสู้ไม่ไหวเราก็ท้อเหมือนกัน  ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังเลยค่ะเครียดไปหมด ไม่อยากคุยกับใครเลยㅠㅡㅠ