สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.6ห้องเรียนพิเศษวิทย์-คณิตของร.ร.ประจำจ.แห่งหนึ่ง เราเป็นนักเรียนห้องพิเศษวิทย์-คณิตมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วค่ะ เพราะพ่อแม่เราให้สอบค่ะ แต่ตอนสอบเราก็ตกลงกันไว้แล้วว่าจะแค่สอบให้ได้ไหม เพราะเราไม่อยากเรียนห้องพิเศษค่ะ เราอยากเรียนห้องธรรมดา พอเราสอบได้ พ่อแม่ไม่ยอมค่ะ เราพยายามขอร้อง เราร้องไห้เลย เราเสียใจมากมาจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไมเขาไม่เคยฟังเราบ้างเลย ด้วยความที่คุณพ่อเป็นคุณครูค่ะ จึงค่อนข้างเป็นคนมีอีโก้ที่สูง พ่อบังคับให้เราเรียนค่ะ  พ่อบอกเราว่าถ้าอยากเรียนห้องธรรมดาก็หาเงินเรียนเองค่ะ เราเลยตัดสินใจเรียนม.ปลายห้องพิเศษค่ะ จนตอนนี้ม.6แล้ว เรามีคณะที่อยากเข้าค่ะ แต่คณะที่เราจะเข้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับสายวิทย์คณิตโดยตรงค่ะ เขาบอกเราว่าถ้าอยากจะเรียนต้องหาเงินเรียนเองค่ะ เขาอยากให้เราเข้าครูคณิต ไม่ก็ครูวิทย์ แต่เราอ่อนวิทย์ คณิตมาโดยตลอดค่ะ เรารู้ตัวเองดี เราพยายามแล้ว เรารู้สึกเหมือนเราจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่เราไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ เราเคยอยากบอกพ่อแม่หลายครั้งมาก แต่เขาค่อนข้างไม่เข้าใจค่ะ เพราะมีอยู่หลายครั้งที่เขาเปิดข่าวไปเจอเด็กฆ่าตัวตายเพราะโรคซึมเศร้าก็จะพูดว่า พ่อแม่อุตส่าห์เลี้ยงมาจนโต กลับมาฆ่าตัวตาย เสียเงินไปตั้งเยอะแยะ ไม่รู้จักคิด เรารู้สึกแย่กับพ่อแม่ของตัวเองมากค่ะ จนถึงตอนนี้ เขากำหนดอนาคตของเรามาตั้งแต่ต้นค่ะ เคยมีครั้งหนึ่งเราบอกว่า เราสอบแพทย์ดีไหม พ่อตอบกลับเรามาว่า โง่ขนาดนี้ ยังจะเป็นหมอหรอ เรารู้สึกแย่มากๆ เราผิดหวังค่ะ พ่อแม่ไม่เคยฟังเราสักครั้งเดียว  เราพยายามเปิดใจกับท่านหลายครั้งค่ะ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการทวงบุญคุณค่ะ เขาบอกว่า เขาคือผู้ให้กำเนิดเราค่ะ เขามีสิทธิ์ เราเสียใจค่ะ เราเหนื่อยมากๆ เราร้องไห้ทุกวันเลย เราพยายามไม่เศร้าค่ะ เราพยายามแล้ว ท่านทั้งสองชอบพูดถึงการสอบเข้าบ่อยๆ ว่าอยากเรียนคณะไหน พอเราบอกคณะที่เราอยากเข้าไปก็ไม่เอาค่ะ ขึ้นกูกับเราเลย เราร้องไห้อีกแล้ว ท่านอยากกำหนดอนาคตเราให้ได้เลย หรือบางทีการตัดพ่อตัดแม่ไปจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า บ้านตอนนี้สำหรับเราไม่ใช่เซฟโซนเลย เรารู้สึกว่าการเป็นลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่ใช่ไหมค่ะ  ตอนนี้ความสุขของเรามีหลายอย่างค่ะ อย่างเช่นการฟังเพลง การร้องเพลง แต่พวกท่านไม่ชอบให้เราทำค่ะ เราเคยถามว่าทำไม ต้องบังคับเราทุกอย่างด้วย ท่านบอกเพราะเราเป็นลูกค่ะ ท่านอยากให้เราดูแลท่านตอนแก่ เราเฟลหลายรอบมากๆ ด้วยตอนนี้เราต้องสอบเข้ามหาลัยแล้ว หนังสือก็ต้องอ่าน เรื่องที่บ้านก็เครียดค่ะ เราคิดอยากจะฆ่าตัวตายอยู่บ่อยครั้ง แต่ยังไม่ได้ทำค่ะ ตอนนี้มีความรู้สึกหลายอย่างคือ อยากพ้นจากความเป็นลูกค่ะ ไม่อยากแบกความคาดหวังอะไรของท่าน ด้วยความที่แต่ก่อนพ่อแม่ยากจนค่ะ ข้าราชการเลยเป็นความหวังเดียวของท่าน จุดประสงค์ที่ตั้งกระทู้คือเพื่อระบายค่ะ และอยากขอคำแนะนำที่ทำให้เราสบายใจหรือกำลังใจที่ดี