หล่อนเริ่มทำลายความเงียบ “ในบ้านตอนนี้มีแค่หนูกับป้าเหรอคะ”

“ใช่จ๊ะ” ป้าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หล่อนนึกในใจว่าไม่น่าเป็นไปได้ ถ้าไม่มีหล่อนมาอยู่ที่นี่ ป้าแกก็จะอยู่คนเดียวเหรอ ในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แกไม่กลัวหรือไง อาจมีขโมยเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ ทำไมถึงได้กล้าได้ขนาดนี้นะ ประเด็นนี้เป็นสิ่งที่หล่อนยังสงสัยไม่หาย

“แล้วใครทำความสะอาดบ้านคะ”

“เราจ้างบริษัทข้างนอก เขาจะมาอาทิตย์ละสองครั้ง”

แปลกมากที่ ๆ นี่เลือกใช้บริการแบบนี้ มันแพงกว่าการจ้างคนใช้เป็นไหน ๆ

ป้าตอบเพิ่มอีกว่า “พรุ่งนี้เขาก็จะมากันแล้ว เดี๋ยวหนูก็จะได้เห็นเอง”

หล่อนมองกับข้าวที่อยู่บนโต๊ะหน้าหล่อน

“ป้าไปจ่ายตลาดยังไงคะ”

“จะมีรถเอาของมาส่งตอนเช้ามืด แล้วป้าก็จะส่งกระดาษให้เขา ในนั้นจะบอกรายละเอียดว่าวันพรุ่งนี้ เขาจะต้องเอาอะไรมาส่งบ้าง”

วิธีการนี้ก็แปลกไม่แพ้เรื่องอื่น ๆ ของบ้านนี้

“นี่ก็สองทุ่มแล้ว ป้าจะขอตัวไปนอนก่อน คุณหนูจำทางกลับห้องได้ใช่ไหมคะ”

“ได้ค่ะ เชิญคุณป้าตามสบายเลย”

เมื่อป้าไปแล้ว หล่อนตัดสินใจที่จะนั่งตรงนั้นสักพักหนึ่ง หล่อนต้องการเวลาที่จะคิดตัดสินใจอีกครั้ง ความแปลกของเหตุการณ์ต่าง ๆ ในวันนี้มีอยู่หลายจุด บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงหรือหล่อนหลอนไปเอง หล่อนควรจะอยู่ที่นี่ต่อไปหรือหนีไปคืนนี้เลย ถ้าจะหนี หล่อนควรทำอย่างไรดี ตอนลงมากินข้าว หล่อนก็พกกุญแจรถมาด้วย หล่อนไม่แน่ใจว่ามันจะใช้กับรถคันนั้นได้ไหม แต่ถ้าจะหนีจริง ๆ ก็มีทางเดียวและก็ควรที่จะเป็นคืนนี้

เมื่อตัดสินใจดังนั้น หล่อนจึงรีบเดินไปที่รถ หล่อนใช้กุญแจเปิดรถ ประตูก็เปิดออกได้จริง

“เปิดได้จริง ๆ ด้วย”

หล่อนรีบเข้าไปนั่ง แล้วก็สตาร์ทรถคันนั้น แล้วก็ขับออกนอกบ้านไป หล่อนรู้สึกแปลกมากที่ประตูใหญ่ถูกเปิดไว้ตลอด พอออกจากประตูใหญ่ หล่อนเลี้ยวซ้ายแล้วขับออกไปในทางที่หล่อนคิดว่าน่าจะเป็นทางที่หล่อนมา หล่อนหยุดรถเพื่อจะคิดอะไรบางอย่าง หรือว่าหล่อนเป็นคนขับรถคันนี้มาเอง การที่คิดว่ามีคนขับรถแต่งตัวโก้มารับหล่อนอาจเป็นสิ่งที่หล่อนหลอนไปเองก็เป็นได้ บางทีมันอาจจะเป็นอย่างนั้น หล่อนสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมหล่อนถึงไม่มั่นใจกับสิ่งที่หล่อนเห็นหรือสัมผัส ทำไมถึงคิดว่าอาการประสาทหลอนดันมากำเริบเอาตอนนี้

หล่อนพักการคิดแบบทำลายกำลังใจตัวเองเอาไว้ก่อน แล้วก็ออกรถต่อไป แต่ขับไปไม่เท่าไหร่ หล่อนก็ต้องหยุดรถอีก หล่อนเห็นชายร่างใหญ่ยืนขวางถนนอยู่ หล่อนหยุดมองเขานิ่ง ไฟไม่จ้าพอที่จะทำให้เห็นหน้าเขา เขายืนนิ่งไม่ไหวติง ร่างเขาไม่ขับไปไหน ไม่มีทีท่าว่าเขาจะเดินมาหาหล่อน เขายังคงยืนอยู่เฉย ๆ หล่อนคิดว่าจะขับชนเขาไปเลยดีไหม แต่ถ้าเขาเป็นคนแล้วเกิดตายขึ้นมา หล่อนก็จะมีตราบาปติดตัวอีก ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เป็นคน เป็นผีหรือเป็นภาพหลอนที่หล่อนสร้างขึ้นมาเอง เมื่อไม่รู้แน่ก็ไม่ควรจะทำอะไรผลีผลาม

หล่อนตัดสินใจถอยรถจนไปถึงหน้าประตูคฤหาสน์และขับเข้าไปข้างในคฤหาสน์อีกครั้ง คืนนี้คงไม่เหมาะที่จะหนี เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า พอนำรถไปจอดและลงจากรถเรียบร้อยแล้ว พอมองไปที่ทางเข้าตึก หล่อนเห็นคนขับรถมายืนอยู่ข้างหน้าแบบยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวเลย หล่อนเริ่มไม่แน่ใจว่าจะเอายังไงดี หล่อนเริ่มรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นคนรึเปล่าหรือเป็นอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หล่อนคงต้องเดินเข้าไปเผชิญหน้าเขาเพราะหล่อนคงไม่สามารถที่จะยืนอยู่ตรงนี้ได้ทั้งคืน

หล่อนค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขา พอรู้แน่แล้วว่าเขาน่าจะเป็นคนจริง ๆ หล่อนจึงกลั้นใจถามออกไปว่า

“แล้วป้าหายไปไหนคะ”

เขายิ้มให้หล่อนแล้วตอบกลับมาว่า “คุณลืมไปแล้วหรือว่าวันนี้เราอยู่กันทั้งวัน ไม่มีใครอื่นเลย แล้วคุณจะถามหาป้าที่ไหนอีกครับ”


โปรดติดตามตอนต่อไป