ตามหลักเศรษฐศาสตร์แล้วเชื่อว่าเงินเฟ้ออ่อนๆจะส่งผลดีต่อการลงทุนและเติบโตของเศรษฐกิจครับ     เพราะคนเก็บเงินเอาไว้เฉยๆก็ด้อยค่าลงไปเรื่อยๆสู้เอามาลงทุนดีกว่า      ฝ่ายเศรษฐกิจของไทยเชื่อมั่นในแนวคิดนี้มากจึงพยายามให้เศรษฐกิจไทยมีเงินเฟ้อทุกปี    ปีไหนประเทศไทยเงินไม่เฟ้อนี่จะเป็นเดือดเป็นร้อนมากว่าเศรษฐกิจไทยย่ำแย่

แต่อย่างไรก็ตามเงินที่เฟ้อมากเกินไปก็ไม่ดีเช่นกันเพราะมันบ่งบอกถึงว่าค่าเงินของตนไม่น่าเชื่อถือ      ยิ่งเงินเฟ้อมากต่างชาติก็ยิ่งไม่อยากจะถือเงินสกุลนั้นเอาไว้ด้วย      สุดท้ายพอต่างชาติไม่อยากจะรับเงินเราความเชื่อถือในสกุลเงินก็จะลดลงและเฟ้อเพิ่มขึ้นไปอีกเพราะไม่มีใครต้องการ     ในทางตรงข้ามเงินเฟ้อสูงก็ปกปิดสภาพเศรษฐกิจที่แท้จริงด้วยเพราะเงินเฟ้อไปมากรายได้ก็เยอะตามและส่งผลให้ตัวเลขเศรษฐกิจเพิ่มขึ้นเยอะกว่าที่ควรจะเป็น    อย่างบรรดาประเทศที่การเติบโตสูงๆอย่างเขมร เวียดนาม พม่า อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ มาเลเซียนี่   ความจริงเศรษฐกิจก็ไม่ได้เติบโตมากมายขนาดนั้นหรอก    แต่เงินเฟ้อมันเยอะเกิน 3.0 กันทั้งนั้น

ส่วนค่าเงินบาทของไทยที่มันเฟ้อน้อยนั้นประการหนึ่งคือเงินบาทเป็นเงินที่ความน่าเชื่อถือมากและความต้องการสูง     ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นี่คนใช้เงินบาทเป็นสื่อกลางมากเป็นอันดับสองรองจากดอลลาร์อเมริกาเลย    และเงินบาทก็ติด 1 ใน 10 สกุลเงินชำระสินค้าบริการโลก