สวัสดีค่ะ คือว่าอยากมาถามหน่อยค่ะ คือ..ว่า  ตอนที่มีปัญหามารุ่มตัวฉัน ฉันก็ชอบอยู่คนเดียว เวลาอยู่คนเดียวรู้สึกสบายใจ แต่จะชอบคิดว่าคนในครอบครัวไม่ต้องการฉัน ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่เคยได้อะไรที่สมควรจัได้ ทำอะไรสำเร็จก็ไม่มีคำชมกับคนในครอบครัว ที่พอทำผิดอะไรนิดเดียว คนในครอบครัวด็มีรุ่มว่า พอฉันทำอะไรี่ถูกคนในครอบครัวก็ไม่เคยพูดเรื่องความดีฉันแม้แต่นิดเดียว แต่เรื่องของลูกพี่ลูกน้องอีกคนหนึ่ง ทำอะไรก็ดีไปหมด ฉันไปแข่งกีฬาที่ชิงแชมประเทศไทยฉันได้ที่2 แต่ลูกพี่ลูกน้องนั้นไปแข่งวิ่งของกีฬาสีเค้าได้ที่2เหมือนกัน  แต่กลับพูดเรื่องของลูกคนนั้นตลอด ตอนฉันไปแข่งทังเกือบจะ30รอบแม้แต่แม่ก็ไปดูแค่ครั้งเดียว  เเต่ของลูกพี่ลูกน้องคนในครอบครัวไปเกือบทุกครั้ง วันที่ตารางแข่งตรงกัน คนในครอบครัวเลือกที่จะไปของลูกพี่ลูกน้องก่อน แต่ฉันแข่งตอนเที่ยง ลูกพี่ลูกน้องแข่งเที่ยงครึ่ง  ทำเหมือนฉันไม่ใช่คนในครอบครัว ฉันเคยคิดน่ะหรือเป็นเพราะว่าพ่อฉันเป็นคนไม่ดี พ่อกัยแม่เลิกกันตั้งแต่ฉันเล็กกำลังลืมตาเดินโลก กำลังหัดพูดคำว่าพ่อ.. แม่  ที่เพราะพ่อกลับที่เลิกกันเพราะพ่อโดนตำรวจจับเรื่องยาบ้าหรึเปว่า ฉันคิดว่าคนที่รักฉันก็คือป้า ลุง ยาย ที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ตอนที่ฉันรถล้มต้องนอนรพ.  ต้องนอนตั้งหลายคืน แม่ก็พาแค่มาส่งรพ.  แม่บอกว่าจะไปอาบน้ำเล้วแม่จะมานอนอยู่เป็นเพื้อน แม่มาหาตอนเช้าของว่าพุ่งนี้ ตอนที่ฉันรอแม่มานอนเป็นเพื่อนฉันโทรหาลุงกับป้า แต่ลุงกับติดธุระไปตจว. ตอนนั้นกลัวมากเลย555555+ เเต่ก็อยู่คนเดี่ยวได้เลยเก่งไหมล่ะ555+
เคยคิดจะเอามีดกีดตัวแต่ไม่กล้าทำ เคยคิดจะเอาเข็มจิ่มเเขนตัวให้พรุนทั้งแขน พอลองจิ่มแขนตัวเองรู้ว่ามันเจ็บก็สะดุ่ง โยนเข็มทิ้ง และอันสุดท้าย จะผูดคอตาย มัดเชือก เขียนจดหมายล่าตายเรียบร้อย แม่เปิดประตู่เข้ามา แม่ถาม ``ทำไร``
ฉันตอบ (ด้วยความไม่บอกกลัวแม่ด่าเลยบอกไปว่า)  จะผูกตุ๊กตาเล่น เฉยๆ