ตอนอายุ12ปีเป็นช่วงเวลาที่เราเริ่มปลีกตัวออกจากคนในบ้านเรา เราเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง มีออกจากห้องแค่เวลาที่จำเป็นเช่นอาบน้ำ หรือกินข้าว ซึ่งก็มักจะออกมาทำกิจกรรมพวกนี้เฉพาะเวลาที่บ้านไม่ค่อยมีคนอยู่ หรืออยู่แค่ไม่กี่คน(บ้านเราอยู่กัน5คน)เวลาอยู่ในห้องกิจกรรมที่ทำส่วนใหญ่มักจะเป็นการนอน ฟังเพลง หรือวาดภาพ เข้าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเราเริ่มเข้ามัธยมต้น พฤติกรรมเราแบบข้างต้นก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆลามไปถึงเวลาอยู่ที่โรงเรียน เรามีเพื่อนนะ มีมากพอสมควร แต่ไม่มีใครที่สนิทเป็นพิเศษ อย่างมากก็แค่คุยถูกคอ ไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แต่เวลาพักเที่ยงเราก็จะชอบปลีกตัวไปอยู่คนเดียวตลอด ห้องน้ำบ้าง ห้องสมุดบ้าง ไม่ได้ชอบนักหรอกกับการอยู่คนเดียวแบบนี้ แต่ ณ จุดๆนั้นทำไมเราถึงทำแบบนั้นเราเองก็ไม่อาจทราบได้ เราหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เลย เมื่อไม่นานมานี้ เราพึ่งเข้าอายุ14ปีได้หมาดๆพ่อกับแม่ก็เริ่มพยายามบีบเค้นถามเราว่าเราเป็นอะไร เราคิดอะไรอยู่ ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เรามักจะตอบเสมอว่าไม่รู้ เพราะเราไม่รู้จริงๆ และสุดท้ายบทสนทนามักจบด้วยการที้เราถูกพ่อแม่ดุหรือไม่ก็อารมณ์เสียใส่และเราร้องไห้อย่างหนัก ความเครียดหลายๆเรื่องเริ่มถาโถมใส่ เรื่องเรียนเรื่องเพื่อนเรื่องครอบครัว เป็นเหตุให้ระหว่างที่กำลังมีอาการชอบปลีกตัวนั้น เราก็มีอาการเครียดแทรกซ้อนขึ้นมา 3ครั้งที่เราพยายามฆ่าตัวตายจากความเครียดที่สั่งสมและ3ครั้งที่ว่าเกิดในระยะเวลาที่ห่างกันเพียง1-2เดือน แน่นอนว่าที่เรามาตั้งกระทู้ได้เพราะการพยายามฆ่าตัวตายเราไม่สำเร็จ ไม่ใช่ไม่สำเร็จด้วยองค์ประกอบรอบตัว แต่เพราะองค์ประกอบในใจเรา พอกำลังจะทำสำเร็จ เราก็ดันหยุดและรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่กำลังทำ และล้มเลิกไป จากนั้นเราก็กลับเข้าสู่อาการปลีกตัวอีกครั้งเมื่อเข้าช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ทุกวันนี้เรายังคงทะเลาะและมีเรื่องถกเถียงกับพ่อแม่ในหัวข้ออาการประหลาดๆนี่ของเรา และในที่สุดจนตอนนี้ที่กำลังตั้งกระทู้อยู่ เราพึ่งมีปากเสียงกับพ่อแม่มา พึ่งร้องไห้เสร็จใหม่ๆ เราอยากรู้ว่าสิ่งที่เราเป็นมันคืออะไร มีชื่อเรียกไหม ใครพอจะลองเดาอาการได้บ้าง
ปล.เวลาที่เราอยู่กับเพื่อนหรือครอบครัวก็มีบ้างที่เราสดใสร่าเริง บางทีก็ออกจะเกินหน้าเกินตาด้วยซ้ำ พูดง่ายๆคือก็เป็นเด็กม.ต้นปกติทั่วไป หาได้ทุกครัวเรือน
ปล.2 หากให้ยกโพลว่าเวลามีความเครียดกับเรื่องอะไรมากที่สุดคงตอบว่าครอบครัว
ปล.3 หากเราเล่าอะไรที่ฟังดูงงๆ วกไปวนมาต้องขออภัย ขณะที่เรากำลังพิมพ์ สติสัมปชัญญะเราเองก็ไม่ค่อยจะเต็มร้อยเท่าไหร่