ตอนนี้ผมโดนเพื่อนส่วนมาก เมินหน้าหนีกันหมด เขาอาจจะมองผมเป็นคนเห็นแก่ตัวเพราะไม่ค่อยแคร์ใครเท่าไหร่ จากเมื่อก่อนที่ผมเคยมีเพื่อนมากมายและเป็นคนเฮฮากับเพื่อนฝูง แต่ได้มาเจออุบัติเหตุในชีวิตที่เพื่อนผมได้ทำ ผมเจ็บหนักสาหัสอยู่คนเดียว แล้วไม่มีใครแลหัวผมซักคน ทุกคนดูเฮฮา ไม่มีใครมาเยี่ยมผมเลย จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ผมดรอปเรียน แล้วไม่ค่อยได้เจอกับเพื่อนๆอีกเลย ก็มีเจอกันบ้างแต่เวลาทักกันรู้สึกห่างเหินเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน (ผมเข้าใจว่าเขาคงรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดแต่ตอนนี้ผมไม่อะไรละ) เรื่องมันก็ผ่านมา4ปีแล้ว พวกเพื่อนเก่าบางคนก็จำผมไม่ได้เพราะผมเปลี่ยนไปมาก บางคนจำได้ก็บอกเปลี่ยนไปเยอะ เหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้ผมกลายเป็นคนไม่แคร์ใครเลย ไม่เอาเพื่อน ไม่เอาฝูง ตอนนี้ชีวิตผมดีขึ้นจากเมื่อก่อนมาก พวกเพื่อนเก่าๆก็ชอบมาแขวะอารมณ์ประมาณได้ดีแล้วลืมเพื่อน ผมไม่เข้าใจคนพวกนี้ ตอนผมล้มเขามาทำเป็นสงสารผม พอชีวิตผมดีขึ้นกลับมาแขวะผม แทนที่จะดีใจที่ชีวิตดีขึ้น ที่ผ่านมาผมได้เจอคนมากมาย แต่ไม่เคยเจอใครจริงใจสักคน มีแต่เสแสร้งเข้าหากัน คนบางคนจะชอบนินทาว่าผมไม่ค่อยมีคนคบ ผมกลับสงสารคนพวกนั้นมากกว่าที่มีเพื่อนเยอะแต่ใส่หน้ากากเข้าหากัน สักวันถ้าเขาเจอแบบผมแล้วจะเข้าใจ บางคนได้เจอเพื่อนดีผมก็ยินดีด้วย จะให้ผมมีเพื่อนเยอะเพราะการเสแสร้งเข้าหากันผมก็ทำได้ แต่ผมไม่ทำ ผมอยากเจอคนที่จริงใจกันจริงๆ บทเรียนในครั้งนั้นทำให้ผมไม่เคยง้อใครให้มาคบผม รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ไป แต่คนส่วนมากรับไม่ได้และคงเอือมระอากับผมไปแล้ว ที่ไม่ค่อยแคร์ใครเท่าไหร่ ผมไม่ค่อยแคร์ใครเพราะตอนผมล้มไม่มีใครมาแคร์ผมก็เท่านั้น ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าผมโดนอะไรมาบ้าง ก่อนจะตัดสินผมจากภายนอก ผมรู้สึกอ้างว้าง แค่อยากจะระบายในนี้ ใครเคยเจอเหตุการณ์ที่คล้ายผมก็มาคุยกันได้ครับ