สวัสดีครับ ตามหัวข้อด้านบนเลยครับผมเป็นคนสันโดษ

แต่ ลึกๆแล้วผมอยากออกไปข้างนอก หลายคนอาจจะเข้าใจว่าคนสันโดษเป็นยังไง
ผมเป็นคนพูดน้อยครับ มีกลุ่มเพื่อน แต่ก็ไม่ค่อยได้สังสรรค์อะไร เพราะผมไม่ยอมออกบ้าน เงียบหาย ไลน์ไม่ตอบ
หมายถึงข้อความไม่ตอบ
ไม่ค่อยอยากไปไหน ปิดเทอมเป็นเดือนผมอยู่แต่ในบ้านแบบติดบ้านมาก แต่ไม่ถึงขั้นขังตัวเองในห้องนะ
ผมพยายามเก็บเงินซื้อรถแต่พอซื้อมาผมก็จอดไว้นั้น มันไม่ได้มีแรงจุงใจในการอยากขับออกไปเลย
อยากไปไหนบนโลกใบนี้ก็ไปเสริทภาพดู
พูดน้อยนี้บอกได้เต็มปากเลยว่าปิดปากจนน้ำลายบูด อีกอย่างผมไม่ดื่ม ไม่สูบ ครับยิ่งทำให้เข้าสังคัมได้ยาก
แต่อย่างที่บอกข้างต้นว่าก็ยังมีกลุ่มเพื่อน ที่ชวนผมไม่ไปผมไม่ไป ก็ยังไม่เลิกคบครับ
ผมว่าข้อดียังเป็นจุดดีที่ทำให้ไม่กลายเป็นโรคซึมเศร้า

ผมเห็นเพื่อนๆโพสภาพไปเที่ยวใช้ชีวิตอารมณ์แบบ ชีวิตเป็นของเราใช้ให้คุ้ม
แต่ตัดภาพมาที่เราคือ ก็อยากไปนะแต่ไม่ไปดีกว่าเอาตัวเองไปลำบากเปลืองเงินเปลืองทอง
การเดินทาง ผมเป็นคนเรียกว่า โรคจิตเลย ไป3วัน ผมเตรียมของเพื่อเหมือนแทบย้ายบ้าน
ข้อนี้แหละที่ผมคิดว่าทำไมต้องเอาตัวเองไปลำบากในที่ที่ไม่ใช่บ้านไม่คุ้นเคย แฟนก็ไม่มี
เพราะขนาดมีแฟน ผมก็ไม่โทรหา ไม่ตอบข้อความ ใช้ชีวิตเหมือนคนโบราณอยากเจอคิดถึงก็ไปหา
แต่ติดตรงมันวนกลับมาข้อแรกๆที่ว่า ไม่อยากออกบ้าน ทุกคนเลยเลิกลา และจากไปด้วยความเข้าใจครับ

ผมควรจะปรับตัวอย่างไรครับ ในตอนเขียนกระทู้ผมยังถามตัวเองว่านี้มันจริงจังถึงขั้นต้องมาตั้งกระทู้เลยหรอ
บ้าไปแล้ว อยากให้เพื่อนๆในโลกโซเชียลที่อยู่ภายนอกบ้าน ได้ช่วยเหลือบ้าง ตั้งคำถามได้หรือลองให้แรงจุง
ใจผมก็ได้นะครับ ผมจะมาตอบว่าที่มีเหตุการณ์แบบนั้นผมจะทำตัวอย่างไร
(ประเด็นแล้วผมคิดว่าการได้เข้าสังคมอาจจะทำให้ผมไม่โสดได้ฮี่ฮี่)



ส่วนห้องที่แท๊กเนี้ยผมไม่รู้ว่า ใช้ได้รึป่าวมันขึ้นออโต้มาครับ แล้วผมก็กดเท่าที่มันน่าจะเกี่ยวข้อง อย่าว่าผมเลยนะผมจะเศร้าใจ