บ่อยครั้งที่ผมถูกด่า ถูกแช่ง ถูกตำหนิ ถูกนินทา (ทั้งต่อหน้าและลับหลัง)
ถูกฉีกหน้าต่อหน้าสาธารณชน ถูกประจาน และหลายๆคนไม่เคยให้เกียรติผมเลย

ทั้งหมดนี้ถ้าผมผิดจริง ก็ไม่สมควรโกรธ
แต่กรณีที่ผมไม่ผิดเลย แต่ถูกคนอื่นให้ร้ายทางวาจาแบบนี้
ซึ่งผมเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน แต่ผมเลือกที่จะเก็บอาการไว้
โดยไม่แสดงออก หรือแสดงออกให้น้อยที่สุด
แต่ในบางครั้งผมกลับคิดว่า ทำไมผมต้องทนกับสิ่งเหล่านี้ด้วย
ทำไมผมต้องไม่โกรธผู้ที่ให้ร้ายผมทางวาจาด้วย
บางครั้งผมรู้สึกว่าตนเองโง่มากที่ไม่รู้จักโกรธคนเหล่านั้น
ปล่อยให้คนอื่นกระทำย่ำยี แต่ตนเองกลับไม่โกรธ หรือโกรธน้อยจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ส่วนมากจะมีอาการช็อค ตกใจ น้อยใจ เสียใจ เสียหน้า หน้าแตก และเสียความมั่นใจ
นี่ถ้าเป็นคนอื่นนะ คนที่ให้ร้าย คงไม่มีโอกาสมายืนด่าปาวๆและลอยหน้าลอยตาหรอก
ป่านนี้ชกหน้าแหก ฆ่ารันฟันแทง นอนกินข้าวต้มที่ รพ.  หรือเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตไปแล้ว
แต่บางทีกับคนสมัยนี้ ถ้าเราไม่โกรธ ไม่ทำอะไรก็เหมือนเขาได้ใจ
จะด่าจะอะไรกับเราก็ได้ แต่เราไม่โกรธ! นี่มันยังไง?
ผมงงกับตนเองว่าผมควรโกรธหรือไม่โกรธคนอื่น
และถ้าไม่โกรธอยู่อย่างนี้ ต่อไปผมควรทำตอบโต้อย่างไรดี กรณีมีคนอื่นมาให้ร้าย
เป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่ด่าใคร เงียบๆ โลกส่วนตัวสูงด้วย
ไม่อยากน้อยใจ เสียใจ เสียหน้า หน้าแตก และเสียความมั่นใจ แต่ก็ทำไม่ได้หรอก
เพราะผมก็เป็นคนๆหนึ่งเป็นคนทั่วไป ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับผมก็ต้องมีปฏิกิริยาบ้างแหละ
จะมาก จะน้อยก็อีกเรื่องหนึ่ง

การโกรธนี่ส่วนมากเกิดจากตนเองหรือใครกันแน่ ผมงง
ทำไมบางคนพูดให้คนอื่นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
บ้างก็บอกว่าคนอื่นพูดผสมโรงให้เราเอามารวมกับกิเลสของตน
แล้วก็โกรธ ยังนี้เหรอ ผมยังไม่เข้าใจว่าทำไมมารวมกับกิเลสของเราแล้วถึงโกรธได้