สวัสดีค่ะ หนู ในนามของลูกสาวนะคะ เป็นลูกสาวคนโต ปัจจุบันอายุ 25 ปี
ตั้งแต่เล็กๆ ที่บ้านเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ หนูเกเร เลี้ยงแบบชาวบ้านทั่วไป แม่เรียนหนูอี+ชื่อ
พอเข้ามหาลัย หนูเริ่มคิดถึงบ้าน จากเกเร กลับติดบ้านมากขึ้น แม่ที่แข็งๆใส่เรา กลับซอฟๆ จนเบามากไปมากๆ เริ่มเรียนชื่ออย่างเดียว
เริ่มพูดถึงความเป็นห่วงเป็นใย โดยไม่เขิน เริ่มปรึกษาแบบที่ไม่เคยมาก่อน จากที่หาเรื่องออกจากบ้าน กลับเป็นว่า หาเรื่องกลับบ้านทุกอาทิตย์
ทุกที่ ที่มีแม่ต้องมีเรา จนเรียนจบ พาแม่ไปทานข้าว ไปเที่ยว อยู่ด้วยกันตลอด ตอนนี้หนูก็นอนกับแม่นะคะ
ซึ่งในระหว่างนั้น หนูมีคนคุย แต่ไม่ใช่จริงจังแบบแฟน

จนปีนี้ หนูติดสินใจคบกับคนๆนึง ซึ่งเรารู้จักกันมา 6 ปีแล้ว  เริ่มพามาบ้าน มาทำความรู้จักคนในบ้าน ไปทำธุระด้วยกัน
ช่วยเหลือนู่นนี่ ครั้งแรก แม่บอกว่า เค้าจะดีรึป่าว เค้าด้อยกว่าเราทุกอย่าง ไม่ต้องเจอกันต่อไปนี้ให้คุยอย่างเดียวพอ หนูทำใจโอเค เลิกติดต่อ
หนูก็เศร้าๆนะคะ แล้วแม่ก็มาร้องไห้บอกแม่ผิดเอง กลับไปคุยกับเขาเถอะ เราเองก็แย่ แต่ก็อ่ะ กลับไปคุย
พอมารอบ 2 แม่มาบอกว่า เค้ารักเราหรอ ดูแล้วไม่ใช่ เค้าแค่ชอบ ไม่ได้รักหลอก หนุก็รับฟัง ก็บอกเลิกเค้าซะ เค้าก็ร้องไห้ หนูก็ร้อง ส่วนแม่ก็ร้องบอกว่าแม่เป็นคนผิด หนูรู้มากๆว่าเค้ารักและห่วงมากๆ  แต่หนูวางตัวไม่ถูกแล้วค่ะ หนูเข้าใจความรัก ความห่วงใยทุกๆอย่างเลย
แต่หนูอยากรู้ว่า การที่ลูกสาวมีแฟน แม่ รู้สึกอย่างไง รู้สึกเหมือนเราอกหักไหม รู้สึกว่าเหมือนมีคนมาเอาคนจองเราไปไหใ หรือยังไงคะ
ปล.60% หนูพยายามพาแม่ไปกินข้าวด้วยกับแฟน พยามยามพาไปไหนมาไหนด้วย นอกเหนือจาก ไปสองคนกับแม่ และสองคนกับแฟน
แต่แม่ชอบให้เหตุผลว่า ไม่ไป ไม่ขอบกินข้าวกับใคร หนูลำบากใจจังเลยค่ะ