เราเพิ่งอายุ 18 ค่ะ เราอยู่บ้านกับพ่อแม่เรารักท่านทั้งสองมาตลอด และอยากอยู่กับท่านมาโดยตลอด ต่อให้ด่าว่ากล่าวอะไรช่วงๆก็หายไปและคุยดีเหมือนเดิม แต่ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร เราเบื่อมาก เบื่อและไม่อยากอยู่ด้วย ทั้งๆที่ท่านก็ว่ากล่าวบ้างแค่บางครั้ง แต่เราก็ไม่อยากอยู่บ้าน อยากอยู่คนเดียวแบบไม่มีใครเลย




เข้าช่วงปิดเทอมพอดีเราเลยอ้างท่านว่ามาทำงาน เราเลยมาอยู่ ก.ท.ม. แต่เราก็ยังเบื่อเบื่อไปหมด


แม้แต่แฟนเราที่เมื่อก่อนเราชอบคุยกันทุกวันเราก้ยังเบื่อ เขาโทรมาเราก็ไม่อยากรับเลยไม่อยากคุยเลย ส่วนพ่อแม่ยิ่งอย่าพูดถึง เราไม่ยอมรับสายท่านเลยด้วยซ้ำ


เราตัดพ่อแม่และแฟนกับเพื่อนๆที่บ้านออกหมดแล้ว แต่เราก็ยังรำคาญพี่สาวที่เรามาอยู่ด้วย เบื่อมากๆพี่สาวเลิกงานมาเราก้ไม่อยากอยู่ห้องเลย อยากอยู่คนเดียวแบบไม่เจอใครเลย  เราไปที่ไหนๆก้เบื่อไปหมด เวลาเดียวที่เรารู้สึกสบายใจคือนั่งอยู่บนรถเมย์

เรารู้ว่าการที่เราไม่คุยกับพ่อแม่อาตดูอกตัญญู แต่เราคุมตัวเองไม่ได้ เราเลิกติดต่อกับแฟน แฟนก้อร้องไห้หนักมาก เราเองก็สงสารนะ แต่เราไม่รู้สึกรักหรือคิดถึงเขาแบบเมื่อก่อนเลย แบบนี้เรียกโรคซึมเศร้าป่ะคะ?