เรื่องคือ เรากับแฟน(ชาวต่างชาติ) เขาย้ายมาทำงานที่ไทยเพราะอยู่กับเรา วันหนึ่งเขาได้งานที่ดีกว่าที่บ้านเกิดเขา ฉะนั้นเขาต้องย้ายไป เขาบอกอยู่ไทยก็มีเงินแค่พออยู่ ไม่มีเงินพอจะเก็บเพื่อเราสองคน พอได้งานที่ดีกว่าเขาก็ตัดสินใจยากอยู่ว่าจะยังไง

เขาก็ปรึกษาเรามากมาย ใจเราคือไม่อยากให้ไปเลย เพราะเราไม่อยากห่างเขา ในที่สุดเราจะรั้งเขาไม่ได้หรอก อนาคตของเขา แล้วรวมถึงเราด้วย เลยตัดสินใจให้เขาย้ายกลับไป ส่วนเราคงจะรออยู่ที่นี่ เราคงไม่มีทางหาทางไปอยู่กับเขาได้แน่นอน ทั้งวีซ่าเอย อะไรเอย ไม่พร้อมและโอกาสเป็นไปได้ยาก จะหางานก็คงยากเช่นกัน เขายังไม่ได้ย้ายตอนนี้ แต่อีก 2 เดือนข้างหน้าแล้ว ที่เขาต้องไป

ประเด็นเลยนะ เรากลัวความห่างไกลจะทำให้เขาเปลี่ยน ส่วนตัวเรามีแค่เขาคนเดียว ไม่ได้ไม่ไว้ใจเขานะ แต่ไม่รู้สิ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบอก เรากลัว เรากลัวว่าเขาจะลืม เขาจะน้อยลง หรือเขาอาจจะไม่สนใจเรา มันอธิบายยากมากในความรู้สึกแบบนี้ ที่ยากจะบอก

เขาบอกเราว่าอย่าห่วง 2-3 ปี ถ้าอะไรพร้อมเขาจะกลับมา และทำงานที่ไทยเหมือนเดิม เขาไม่เปลี่ยนอะไรและจะมีเราคนเดียว เขาพยายามพูดให้เราสบายใจ เราเชื่อนะ แต่มีไม่อยากให้เกิดเรื่องราวแบบนี้เลย

วนกลับไปตรงประเด็นที่เราบอก ความรู้สึกที่ใจหนึ่งก็ดีใจที่เขาได้ดี กับอีกใจที่ความสัมพันธ์มันต้องห่าง เรากลัวไง กลัวที่ทุกอย่างที่วาดไว้กับเขา มันจะหายไปเพราะความห่าง

สรุปตอนนี้ เราต้องหลอกเขาว่าเราแฮปปี้ แต่ใจเราไม่แฮปปี้เลย เรานอนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะคิดแต่เรื่องนี้ หลายคนอาจจะคิดว่าเราคิดมากไป แต่ทำไงได้ ความรักมันเป็นเรื่องซับซ้อน

ขอบคุณที่อ่านกันนะ เราไม่ขออะไรมาก แค่อยากระบาย ใครมีอะไรอยากบอกกับเรื่องนี้ บอกได้นะ อย่างน้อยเราก็จะได้ร็ว่าควรทำยังไงต่อดี ...