เรามีพี่น้องสามคน แม่เดียวกันแต่คนละพ่อ เรากะน้องคนกลางอยู่กับตายาย แม่มีสามีใหม่ เราเรียนจบทุกวันนี้เพราะพ่อ ตา และยาย วันนี้เราเรียนจบป.ตรีและมีครอบครัวมีลูกกำลังเข้าเรียน1 คน พอเราเรียนจบแม่เรียกร้องให้เราส่งเสียเขา แต่เราก็ไม่ได้ปฎิเสธนะ ถึงเราจะให้ได้ไม่เต็มที่ก็ตาม แม่ไม่ทำงานเพราะบอกว่ามันเหนื่อยและวุ่นวายเดี่ยวก็ทำได้ไม่นานบ้างอะไรบ้าง อยากจะขายของเราก็ช่วยแต่แม่ก็ขายแค่3 วัน ทะเลาะกันหนีออกจากบ้านสามี เราต้องขายทองที่แต่งงานไปเช่าบ้านให้เพราะเขาไม่ทำงานเรยไม่มีเงิน แล้วเขาก็ดีกันกลับมาอยู่ด้วยกันอีก เป็นอยู่อย่างนี้ตลอด กลับกันคนที่ส่งเสียเลี้ยงดูเรากลับไม่เคยขออะไรเรยในวันที่เราเรียนจบมีงานทำแร้ว เชื่อไม๊เกิดมาจนอายุ27 ปี เคยไหว้แม่ครั้งเดียวทุกครั้งที่แม่โทรมามีเรื่องเดียวคือจะเอาเงินพอเราบอกว่าไม่มีก็ร้องไห้ นอกจากนั้นแม่ก็ไม่เคยโทรคุยกับเราอีกเรยจนกว่าจะเอาเงินอีกรอบ เราไม่เคยอคติกับแม่เราเรยนะถึงจะไม่ได้เลี้ยงก็ตาม แต่วันนี้เรารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมถึงแม้จะเป็นผู้ให้กำเนิดก็ตามก็น่าจะมีความผูกพัน รู้สึกสงสารเราบ้าง ทุกครั้งที่แม่โทรมาขอตัง เราชอบนึกถึงวันที่เรานอนกอดแม่แต่แม่จับแขนเราแหว่งออก นึกถึงวันที่แม่บังคับให้เราเดินไปบ้านญาติตอนมืดๆและไม่มีไฟฉาย ตีเราตอนที่เพื่อนมาช่วยเราทำงานบ้าน เรามักนึกึงตรงนี้ตลอด เราอึดอัดมากเราพยายามไม่เอาเงินแฟนเราที่ทำงานให้แม่ใช้ เพราะคิดว่าแม่เราเราต้องรับผิดชอบเอง แต่แม่เราไม่เข้าใจว่าเราทำงานเราก็ต้องเอาเงินไปใช้ในครอบครัวเราด้วยเหมือนกัน บางทีคำว่าลูกมันก็ลำบากเหมือนกันเนอะ เราควรจะคิดว่าอะไรดี ที่ทำให้เราไม่รู้ส฿กอคติกะแม่เรา