ช่วงสี่ห้าเดือนมานี้เราตกหลุมรักใครคนนึง พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเขา แต่เป็นความเป็นเขา ความฉลาด มุมามะ และใจกว้าง เราตกหลุมรักเขาโดยที่ไม่ได้หวังถึงความสัมพันธ์อะไรในอนาคต อารมณ์ประมาณว่า แค่เธออยู่ตรงนี้ก็ดีพอแล้ว เพราะในความเป็นจริงแล้วเราแทบจะไม่มีโอกาสจะได้คบหากันเลย แต่ก็ต้องยอมรับว่า เขาเป็นคนประเภทเดียวที่เราจะยินดีอ้าแขนรับให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในอนาคต

มันเริ่มจากการที่ว่าเราไม่ชอบเขาเลย เขาเป็นคนหยิ่งผยอง ปิดกั้นทุกคนแล้วอยู่ในโลกส่วนตัว เขาเองก็ดูจะไม่ได้ชอบเราเหมือนกันเพราะเราไม่ได้แสดงความเคารพเขาตั้งแต่แรก ไม่นานเท่าไหร่เราก็เห็นเขาอีกมุมหนึ่งของเขาที่ทำให้รู้สึกว่า ' ถ้ามีคนอย่างเขาในชีวิตคงจะดีเนอะ' อีกด้านของเขาทำให้เรารู้สึกประทับใจมากเสียจนต้องเลิกฟอร์มแล้วเข้าหาเขา แล้วด้วยความที่หมอนี่ก็ใจกว้างเหมือนมหาสมุทร เราก็มีพื้นที่อยู่ในกิจวัตรประจำวันของเขาได้ไม่ยากนัก

เราใกล้ชิดกันมากขึ้น จากที่เราไม่ได้สนใจด้านดีๆของเขา ทุกครั้งที่เจอกันเรามักมองหาส่วนนั้นเสมอ จากที่เคยไม่รู้สึกอะไรเวลาที่เขาอยู่ใกล้กลายเป็นว่าขนาดอยู่ไกลเป็นครึ่งกิโลเรารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว เรายินดีที่จะทำให้เขาประทับใจ ยินดีที่จะเห็นเขายิ้มและหัวเราะ จากที่เราเคยเป็นคนแปลกหน้า เราสนิทสนมกันมาก เขาทำให้เรารู้สึกพิเศษ เรามีช่วงเวลาร่วมกันที่มีแค่เราจริงๆ เขาเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาที่เราไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากคนกำแพงสูงอย่างเขา เรากลายเป็นคนใจกว้างและพร้อมที่จะเล่าเรื่องทั้งส่วนดีและแย่ให้เขาฟัง มันดูเป็นการตกหลุมรักครึ่งๆกลางๆที่เหมือนกับว่าต่างฝ่ายต่างกลัวที่จะพูดออกไป แต่ความเป็นจริงแล้วเขาเป็นแค่คนใจกว้างคนหนึ่งที่มีอยากมีมนุษย์สัมพันธ์กับใครสักคน แม้ว่านั่นจะเป็นเรา แต่มันก็ดูไม่พอเลยกับอะไรที่เราหวังไว้แต่ต้น

ต้องยอมรับว่าเราไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เราเคยมีความรัก แต่มันสมหวังและไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ แต่กับเขา เราไม่เคยคิดว่าเราถลำลึกไปกับใครสักคนเพียงเพราะเราเห็นในจิตวิญญาณเขา เห็นเนื้อแท้ของเขา คนที่ทำให้เราอยากหัวเราะกับมุกตลกห่วยๆ ทำให้เราอยากยิ้มแม้ว่าเราอยากร้องไห้ เรานึกเกลียดเขาคิดมาทุกทีที่ทำให้รู้ทั้งทุกข์และสุข ทั้งได้มาและสูญเสีย ในช่วงแรกเรา Lose Control เหมือนกับว่ามันทำอะไรไม่ได้เลย วงจรชีวิตวนเวียนอยู่กับภาพของเขา ทุกอย่างรอบตัววนเวียนไปหาความเป็นเขา เข้าขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยทีเดียว ไม่คิดว่าการตกหลุมรักใครสักคนจะทำให้ชีวิตยากขึ้นขนาดนี้ แต่สำหรับบางอย่างก็ง่าย เพลงที่เราเคยเกลียดแต่เขาชอบมันฟังได้ลื่นหูขึ้น เราเคยกลัวที่จะลองอะไรใหม่ๆแต่เรากล้าที่จะลองอะไรที่เขาบอกว่าดีนะ เชื่อนะ เราเกลียดที่จะทำบางอย่างแต่มันดูง่ายไปเลยถ้ารู้แน่ว่าเขาต้องชอบแน่ เมื่อก่อนเราไม่ค่อยคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง หลังๆมานี่คลุกคลีกับอะไรก็คิดในใจ 'เขาน่าจะอยู่ด้วยเนอะ'

ที่แย่ที่สุดคือเขามาในที่ๆเราอยู่ในระยะเวลาสั้นๆ เชื่อเถอะว่า เวลาจะเป็นส่วนที่แย่ที่สุดเมื่อการจากลากำลังจะมาถึง รักเขาแต่เขาก็ไม่รักตอบ แถมเขายังทิ้งเราไว้ให้กลางทางตอนที่เรากำลังจะมีความสุขได้มากกว่านี้ เราคิดว่าเราจะดีขึ้น คิดว่าเราจะทำใจได้ แต่ช่วงอาทิตย์แรกก่อนเขาไปนี่เราร้องไห้จนป่วย เราต้องหลีกเลี่ยงสถานการณ์หลายๆอย่างที่ไม่ต้องเจอเขา เราคิดว่าหลีกเหลี่ยงจะเป็น Healing อะไรทำนองนั้น

'นี่ขนาดยังไม่ได้เขายังเฮิร์ตขนาดนี้เชียว'

ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว อาจจะไปไกลแล้วก็ได้ ก่อนจะย้ายออกเขาทิ้งจดหมายไว้เราฉบับหนึ่ง (ไว้เขียนต่อถ้ามีคนสนใจนะคะ) ที่ทำให้เรายิ่งฝังใจเข้าไปใหญ่ เกือบเดือนแล้วที่เราไม่ได้เจอเขาแต่มันยังมีความรู้สึกหน่วงๆอยู่ในทุกอย่างที่เราสัมผัสหรือความทรงจำของเขาอยู่ในนั้น เรายังอยากให้เขาอยู่กับเราทุกที่ที่เราไป อยู่ในเหตุการณ์หรือกับคนประเภทที่เรารู้ว่าเขาต้องชอบ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากไปต่อและไม่อยากจมปลัก เราพยายามจะก้าวข้ามความรู้สึกนี้ อยากจะทิ้งมันไว้ให้เป็นอดีต เพราะเราไม่ไหวที่จะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยทั้งที่เขาไปไหนต่อไหนไกลแล้ว

เขาเปลี่ยนเรา ทั้งความคิดและจิตใจ เราเคยเป็นคนที่ใจแคบและมองโลกในมุมแคบๆ เขาสอนให้เราเรียนรู้ที่จะแสวงหาแสงสว่างในชีวิตของเราเอง มันเหมือนกับถูกกระชากให้ตื่นจากฝันที่เราไม่มีอยากทิ้งมันไป มีใครเคยเป็นแบบเราไหม เราควรทำอย่างไร มาแชร์ประสบการณ์กันนะคะ