สวัสดี คือต้องเล่าก่อนว่า เราก็เคยมีเเฟนนะ เเต่ไม่รู้จะนับว่าเเฟนได้รึเปล่าเเบบเเค่คุยกัน ส่วนตัวเรารู้สึกเฉยๆ เเต่ก้ยังคุยกันเรื่อยๆจนสุดท้ายก้เลิกคุยกันไปเอง เราก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือโหยหาให้เขากลับมาคุยด้วยเหมือนเดิม
เรารู้สึกเสมอว่า ความรักเเบบนี้มันเป็นสิ่งไม่จำเป็นจะมีไปทำไม ในเมื่อเราอยู่คนเดียวได้ เรามีครอบครัวที่น่ารัก มีเพื่อนที่ดี เเล้วอีกกอย่างที่ทำให้เราคิดเเบบนี้คือ คนรอบตัวเรา เพื่อนๆ เรา ก้มีเเต่คนที่เสียใจจากความรัก ทำผิดพลาดเพราะรัก ทำนิสัยเเย่ก้เพราะรัก เรามีเพื่อนที่สนิทๆอยู่4คน เเละเราเป็นคนเดียวที่ไม่มีเเฟน เพื่อนทั้ง4มีเเฟนกันหมด เเต่เพื่อนก้ไม่ทิ้งเรานะ
เราได้เห็นเพื่อนเเต่ล่ะคนมีปัญหาเรื่องรักกับเเฟนบ่อยมาก บางคนมีเเฟนเเต่เเฟนไม่สนใจ ก้น้อยใจเก็บมานั่งคิดมากเสียใจคนเดียว บางคนเเฟนสนใจมาเกินไปก็รำคาญทะเลาะกันอีกทีนี้ เราได้เห็นน้ำตาเพื่อนที่เกิดจากความรักมามาก เราเลยกลัวว่าสักวันถ้าตัวเองไปยื่นอยู่ในจุดที่มีเเต่ความเสียใจ เรากลัวเราที่ไม่เคยผอดหวังเรื่องความรักมาก่อนเราจะรับมันไม่ไหว เห้อๆๆๆ มันเป็นเเบบอธิบายไม่ถูก เเต่ใจนึ่งเราก็ยังอยากมีเเฟน มีคนที่รักเรามาค่อยอยู่เคียงข้าง. เราอยากรู้ว่าคนที่มีความรัก หรือมีเเฟนเเล้วรักกัน มันรู้สึกดียังไง เราไม่เคยได้สัมผัสมันมาเลย



อาจจะ งงงง ไปหน่อย นะคะ 😀