สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่โรงเรียนรัฐบาลชื่อดังเเห่งหนึ่ง เเละตอนนี้อยู่ชั้น มัธยมศึกษาปีที่6เเล้ว ที่จริงเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นนานมากเเล้วค่ะ
เริ่มมีอาการเเบบตั้งเเต่ ป.4 อาการที่ว่ามานี้คือ การเก็บกดเเละปฏิบัติกับสิ่งของเเละตนเองอย่างรุณเเรงค่ะ ในตอนเเรกเราคิดว่ามันคงเป็นเเค่เรื่องปกติสำหรับเด็กเลยไม่ได้สนใจ ในตอนเด็กกว่าจะเเสดงอาการเเต่ละครั้งก็ใช้เวลา
นานพอสมควรค่ะ เริ่มทำร้ายตัวเองจนมีเลือดออกตอน ป.5
เเล้วเวลาเราทำอะไรเเบบนั้นที่สำคัญคือ เราหยุดร่างกายตังเองไม่ได้ค่ะ ครั้งเเรกเลยคือจู่ๆก็รู้สึกเศร้าเเล้วก็ได้ยินเสียงของพ่อกับเเม่ตอนด่าเรา มีภาพที่เราจินตนาการขึ้นมา
เเล้วเราก็กรีดขอมือตัวเองค่ะ ตอนทำกลัวมากมันไม่ได้รู้สึกเจ็บเเต่กลัวมากเพราะหยุดตัวเองไม่ได้เหมือนมีใครกำลังบังคับร่างกายของเราอยู่ พอถึงจุดหนึ่งแล้วมันก็หยุดไปเองค่ะ
ตอนนั้นเราต้องใส่นาฬิกาไว้ที่ข้อมือข้างซ้ายตลอดเพราะกลัวแม่จะเห็นรอยแผลทั้งๆที่ปกติแล้วเราใส่ด้านขวาจนปัจจุบันเราติดใส่ด้านซ้ายไปเเล้ว เเล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยไปค่ะ เเต่ยิ่งโตขึ้นมันก็ยิ่งบ่อยขึ้นเเผลก็ลึกขึ้นเเผลล่าสุดที่มี 3วันเเผลถึงจะสมานติดกัน เเล้วเสียงที่เราได้ยินในหัวก็ดังชัดขึ้น บางทีก็มีเสียงของคนอื่นด้วยเป็นเสียงของเพื่อนเเละเราเวลาคุณกันค่ะ มันได้ยินชัดมากเวลาใกล้จะหลับ ชัดเหมือนกำลังพูดกับเพื่อนอยู่จริงค่ะ มันทำให้ช่วงนี้เรานอนไม่ค่อยหลับ เกิดอาการซ้อนซ้อนฝันบ่อยมาก
เเต่ในฝันนั้นเรารู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่นะคะ เเบบภ้าเราฝันร้ายเราจะบังคับให้ตัวเองตื่นขึ้นได้ทันที เวลาตื่นขึ้นมาเราก็นอนไม่หลับอีกเลย ช่วงสอง-สามปี หลังมานี้ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมอเเละพูดเองโดนไม่ได้ตั้งใจบ่อยครั้ง เเละขี้ลืมมาก
ทำให้เหมือนความทรงจำหายไปเป็นระยะไกล เช่นถ้าเมื่อกี้เราเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมากินซักพักพอเราเห็นขวดน้ำเราก็จะตกใจว่ามันมาได้ยังไงเเบบนี้ค่ะ เเล้วก็...อีกอย่างหนึ่งคือ เราชอบที่จะเห็นคนอื่นเจ็บปวดค่ะเเต่เป็นเเค่ในบางโอกาศนะคะ พอโตขึ้นมาก็รู้สึกว่าอารมณ์บางอย่างมันลดลงหน่ะค่ะ บางอย่างก็เเทบจะไม่มีเหลือเเล้วคือ อารมณ์ความรักค่ะเราไม่เข้าใจอารมณ์นี้ของคนอื่นเราไม่มีความรู้สึกกับเพศเดียวกันหรือเพศตรงข้ามไม่ว่าจะเป็นปัจจัยใดก็ตาม ความเสียใจ....เเน่นอนว่าเรายังมีอารมณ์นี้อยู่ค่ะเเต่เราเสียใจเเค่ให้กับตัวเองคือเราไม่ได้สนใจเลยค่ะว่าใครจะเป็นยังไง.....ทั้งเพื่อนสนิทที่มาเล่าเห็นการที่เลวร้ายหดหู่ของเขาให้ฟัง...คือทั้งกลุ่มเรามีกันอยู่5คนค่ะ เพื่อนคนที่เล่าร้องไห้ เพื่อนคนอื่นก็พูดปลอบบางคนก็ร้องไห้ตาม เเต่เราไม่เข้าใจค่ะ เราไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนเรื่องนั้นไม่ได้เลยร้าย ทั้งกับครอบครัว..ขอย้ำไว้ก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่รักครอบครัวมากคนหนึ่ง มีอะไรก็จะนึกว่าครอบครัวคิดยังไงก่อนเป็นอันดับเเรกเสมอเเต่ยิ่งเวลาผ่านไปปฏิสัมพันธ์ของตัวเราเองกับคนในครอบครัวก็น้อยลงมากมีหลายครั้งที่พ่อกับเเม่เข้าโรงพยาบาลด้วยโรคประจำตัว...เเทนที่เราจะเป็นห่วงพ่อกับเเม่...เรา...เรากลับไม่รู้สึกอะไรเเค่มานั่งกังวลว่าถ้าพวกเขาตายไปใครจะส่งเราเรียนให้จบเราคิดถึงเเต่เรื่องของตัวเอง...เรารับกับความคิดของตังเองตรงนี้ไม่ได้มาก เราไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อนเเต่บางอย่างในความคิดเรามันทำให้เราเป็น.....บางครั้งเรารู้สึกกลัวตรงที่มันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาบ่อยไปว่า เป็นเเบบนี้เเหละดีเเล้วมีความสุขดี เราคิดมาตลอดว่าทำไมเราถึงได้กลายมาเป็นเเบบนี้ในหลายๆครั้ง ตัวเรามีครอบครัวพร้อม ฐานะไม่ได้เเน่มาก ควรจะมีความสุขเเละเป็นคนที่มีความคิดดีกว่านี้....เเต่นับวันเรายิ่งรู้สึกเหมือนอยุ่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกเเบบโดดเดี่ยวเเต่ไม่เหงา ไม่ต้องการใคร เราไม่ชอบที่ที่มีคนอยู่มากไม่ชอบออกไปด้านนอก เรารู้สึกระเเวงทันทีหลังจากที่ออกจากห้อง เรากลัวถนน เราจะจิตนาการว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นตลอดเวลาจะข้ามถนน เเละพอเวลามีคนข้ามด้วยเราก็จะดีขึ้น...เราไม่ได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นเเต่เราคิดเเต่ว่า ถ้าเราตายอย่างน้อยก็ไม่ได้ตายคนเดียว เราเหงื่อออกที่มือเเละเท้าบ่อยๆมากเวลาเราคิดอะไรที่มันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น...ทั้งๆที่เราเป็นคนชอบความสงบเเต่ในบางครับกลับมีความคิดที่ว่า 'อยากให้มีคนตายจังเลย' 'ความสงบน่าเบื่อ' คือรู้สึกึวามคิดเเละอารมณ์เเปรปรวนมาก เเน่นอนว่าเราอยากพบเเพทย์เเต่ มันก็มีเสียงมาดักเราไว้ตลอดมาทำให้เราคิด
'ไม่กลัวพ่อเเม่เสียใจเหรอ' 'สงสารพ่อเเม่เนอะ' 'อยากหายจริงๆเหรอ' 'ไม่ชอบเหรอ' เเบบนี้ขึ้นมาในหัวอยุ่ตลอดเลยค่ะ อย่างที่เคยพูดว่าเรารักเเละเเคร์ควารู้สึกทางครอบครัว
ทำให้เราไม่ไปพบเเพทย์ค่ะ เสียงในหัวบางทีก็มาในรูปเเบบที่อธิบายไม่ได้เเละไม่เข้าใจค่ะ
เราเป็นคนที่ไม่มีศาสนาที่ตนพึงจะปฏิบัติคะเราไม่ได้นับถือพุทธเเต่ครอบครังเป็นพุทธ เราไหว้พระเพราะมันไม่เเปลกเเยกเเละบางทีเเค่ไหว้ตามารยาทเเต่ไม่ได้นับถือศาสนาื่นก็เช่นกันในบางครั้งตัวเราคิดว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งที่จริงเเต่ไม่ได้เป็นเรื่องไร้สาระ เเละมันคงไม่ผิดหากเราไม่นับถืออะไรเลย
เราอาจจะอธิบายไม่ละเอียดพอต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะ
ใครเป็นอยู่หรือเคยเป็นเเล้วหายเเล้วเเนะนำด้วยนะคะ
ปัญหาชีวิต อารมณ์ ครอบครัวใครเป็นบ้างเเล้วรับมือยังไงคะ
เริ่มมีอาการเเบบตั้งเเต่ ป.4 อาการที่ว่ามานี้คือ การเก็บกดเเละปฏิบัติกับสิ่งของเเละตนเองอย่างรุณเเรงค่ะ ในตอนเเรกเราคิดว่ามันคงเป็นเเค่เรื่องปกติสำหรับเด็กเลยไม่ได้สนใจ ในตอนเด็กกว่าจะเเสดงอาการเเต่ละครั้งก็ใช้เวลา
นานพอสมควรค่ะ เริ่มทำร้ายตัวเองจนมีเลือดออกตอน ป.5
เเล้วเวลาเราทำอะไรเเบบนั้นที่สำคัญคือ เราหยุดร่างกายตังเองไม่ได้ค่ะ ครั้งเเรกเลยคือจู่ๆก็รู้สึกเศร้าเเล้วก็ได้ยินเสียงของพ่อกับเเม่ตอนด่าเรา มีภาพที่เราจินตนาการขึ้นมา
เเล้วเราก็กรีดขอมือตัวเองค่ะ ตอนทำกลัวมากมันไม่ได้รู้สึกเจ็บเเต่กลัวมากเพราะหยุดตัวเองไม่ได้เหมือนมีใครกำลังบังคับร่างกายของเราอยู่ พอถึงจุดหนึ่งแล้วมันก็หยุดไปเองค่ะ
ตอนนั้นเราต้องใส่นาฬิกาไว้ที่ข้อมือข้างซ้ายตลอดเพราะกลัวแม่จะเห็นรอยแผลทั้งๆที่ปกติแล้วเราใส่ด้านขวาจนปัจจุบันเราติดใส่ด้านซ้ายไปเเล้ว เเล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยไปค่ะ เเต่ยิ่งโตขึ้นมันก็ยิ่งบ่อยขึ้นเเผลก็ลึกขึ้นเเผลล่าสุดที่มี 3วันเเผลถึงจะสมานติดกัน เเล้วเสียงที่เราได้ยินในหัวก็ดังชัดขึ้น บางทีก็มีเสียงของคนอื่นด้วยเป็นเสียงของเพื่อนเเละเราเวลาคุณกันค่ะ มันได้ยินชัดมากเวลาใกล้จะหลับ ชัดเหมือนกำลังพูดกับเพื่อนอยู่จริงค่ะ มันทำให้ช่วงนี้เรานอนไม่ค่อยหลับ เกิดอาการซ้อนซ้อนฝันบ่อยมาก
เเต่ในฝันนั้นเรารู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่นะคะ เเบบภ้าเราฝันร้ายเราจะบังคับให้ตัวเองตื่นขึ้นได้ทันที เวลาตื่นขึ้นมาเราก็นอนไม่หลับอีกเลย ช่วงสอง-สามปี หลังมานี้ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมอเเละพูดเองโดนไม่ได้ตั้งใจบ่อยครั้ง เเละขี้ลืมมาก
ทำให้เหมือนความทรงจำหายไปเป็นระยะไกล เช่นถ้าเมื่อกี้เราเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมากินซักพักพอเราเห็นขวดน้ำเราก็จะตกใจว่ามันมาได้ยังไงเเบบนี้ค่ะ เเล้วก็...อีกอย่างหนึ่งคือ เราชอบที่จะเห็นคนอื่นเจ็บปวดค่ะเเต่เป็นเเค่ในบางโอกาศนะคะ พอโตขึ้นมาก็รู้สึกว่าอารมณ์บางอย่างมันลดลงหน่ะค่ะ บางอย่างก็เเทบจะไม่มีเหลือเเล้วคือ อารมณ์ความรักค่ะเราไม่เข้าใจอารมณ์นี้ของคนอื่นเราไม่มีความรู้สึกกับเพศเดียวกันหรือเพศตรงข้ามไม่ว่าจะเป็นปัจจัยใดก็ตาม ความเสียใจ....เเน่นอนว่าเรายังมีอารมณ์นี้อยู่ค่ะเเต่เราเสียใจเเค่ให้กับตัวเองคือเราไม่ได้สนใจเลยค่ะว่าใครจะเป็นยังไง.....ทั้งเพื่อนสนิทที่มาเล่าเห็นการที่เลวร้ายหดหู่ของเขาให้ฟัง...คือทั้งกลุ่มเรามีกันอยู่5คนค่ะ เพื่อนคนที่เล่าร้องไห้ เพื่อนคนอื่นก็พูดปลอบบางคนก็ร้องไห้ตาม เเต่เราไม่เข้าใจค่ะ เราไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนเรื่องนั้นไม่ได้เลยร้าย ทั้งกับครอบครัว..ขอย้ำไว้ก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่รักครอบครัวมากคนหนึ่ง มีอะไรก็จะนึกว่าครอบครัวคิดยังไงก่อนเป็นอันดับเเรกเสมอเเต่ยิ่งเวลาผ่านไปปฏิสัมพันธ์ของตัวเราเองกับคนในครอบครัวก็น้อยลงมากมีหลายครั้งที่พ่อกับเเม่เข้าโรงพยาบาลด้วยโรคประจำตัว...เเทนที่เราจะเป็นห่วงพ่อกับเเม่...เรา...เรากลับไม่รู้สึกอะไรเเค่มานั่งกังวลว่าถ้าพวกเขาตายไปใครจะส่งเราเรียนให้จบเราคิดถึงเเต่เรื่องของตัวเอง...เรารับกับความคิดของตังเองตรงนี้ไม่ได้มาก เราไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อนเเต่บางอย่างในความคิดเรามันทำให้เราเป็น.....บางครั้งเรารู้สึกกลัวตรงที่มันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาบ่อยไปว่า เป็นเเบบนี้เเหละดีเเล้วมีความสุขดี เราคิดมาตลอดว่าทำไมเราถึงได้กลายมาเป็นเเบบนี้ในหลายๆครั้ง ตัวเรามีครอบครัวพร้อม ฐานะไม่ได้เเน่มาก ควรจะมีความสุขเเละเป็นคนที่มีความคิดดีกว่านี้....เเต่นับวันเรายิ่งรู้สึกเหมือนอยุ่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกเเบบโดดเดี่ยวเเต่ไม่เหงา ไม่ต้องการใคร เราไม่ชอบที่ที่มีคนอยู่มากไม่ชอบออกไปด้านนอก เรารู้สึกระเเวงทันทีหลังจากที่ออกจากห้อง เรากลัวถนน เราจะจิตนาการว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นตลอดเวลาจะข้ามถนน เเละพอเวลามีคนข้ามด้วยเราก็จะดีขึ้น...เราไม่ได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นเเต่เราคิดเเต่ว่า ถ้าเราตายอย่างน้อยก็ไม่ได้ตายคนเดียว เราเหงื่อออกที่มือเเละเท้าบ่อยๆมากเวลาเราคิดอะไรที่มันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น...ทั้งๆที่เราเป็นคนชอบความสงบเเต่ในบางครับกลับมีความคิดที่ว่า 'อยากให้มีคนตายจังเลย' 'ความสงบน่าเบื่อ' คือรู้สึกึวามคิดเเละอารมณ์เเปรปรวนมาก เเน่นอนว่าเราอยากพบเเพทย์เเต่ มันก็มีเสียงมาดักเราไว้ตลอดมาทำให้เราคิด
'ไม่กลัวพ่อเเม่เสียใจเหรอ' 'สงสารพ่อเเม่เนอะ' 'อยากหายจริงๆเหรอ' 'ไม่ชอบเหรอ' เเบบนี้ขึ้นมาในหัวอยุ่ตลอดเลยค่ะ อย่างที่เคยพูดว่าเรารักเเละเเคร์ควารู้สึกทางครอบครัว
ทำให้เราไม่ไปพบเเพทย์ค่ะ เสียงในหัวบางทีก็มาในรูปเเบบที่อธิบายไม่ได้เเละไม่เข้าใจค่ะ
เราเป็นคนที่ไม่มีศาสนาที่ตนพึงจะปฏิบัติคะเราไม่ได้นับถือพุทธเเต่ครอบครังเป็นพุทธ เราไหว้พระเพราะมันไม่เเปลกเเยกเเละบางทีเเค่ไหว้ตามารยาทเเต่ไม่ได้นับถือศาสนาื่นก็เช่นกันในบางครั้งตัวเราคิดว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งที่จริงเเต่ไม่ได้เป็นเรื่องไร้สาระ เเละมันคงไม่ผิดหากเราไม่นับถืออะไรเลย
เราอาจจะอธิบายไม่ละเอียดพอต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะ
ใครเป็นอยู่หรือเคยเป็นเเล้วหายเเล้วเเนะนำด้วยนะคะ