เราเป็นลูกคนโต มีน้อง 2คน แต่บางทีก็น้อยใจนะเพราะทำอะไรก็ดูจะผิดไปหมด ไม่เคยดีเลย ตอนนี้เราอายุ 18แล้ว เราเข้าใจว่าน้องยังเล็กอยู่แต่ก็พอช่วยหยิบจับอะไรเล็กๆน้อยๆได้บ้าง ก็ป.5แล้ว งานบ้านทุกอย่างเราทำหมด น้องไม่เคยแตะเลยถ้าเราไม่เอ่ยปากขอให้ช่วย ยิ่งช่วงที่เราเรียน เราสอบเรายอมรับเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่มีใครทำ ถ้าไม่ทำก็ถูกด่า เราโดนใช้แบบนี้มาตั้งแต่ป.3 ต่างจากน้องมากวันๆเล่นแต่โทรศัพท์ นอนๆนั่งๆ ซ้ำไม่พอ ยิ่งช่วงเราป.6 กำลังจะขึ้นม.1 แม่ก็ไล่ให้เราไปหางานทำทั้งงานในหมู่บ้าน และงานที่ต้องนั่งรถตากแดดไปที่ไกลๆ งดหลับงดนอน ทั้งๆที่เรายังเด็กอยู่ไม่ไปทำอยู่บ้านก็บ่นว่าขี้เกียจ ชีวิตเราวัยเด็กกับของน้องอย่างกับฟ้ากับเหว เราคิดว่าเราอยู่บ้านเหมือนคนใช้มากกว่า เอาง่ายๆชีวิตวัยรุ่นเราหายไปเลย ขนาดเราสอบได้ 4.00 ไม่มีใครชมหรือดีใจกับเราเลย เวลาวันเกิดก็ไม่มีใครสนใจเราต้องไปซื้อของมาใส่บาตรเอง ไม่มีใครพูดถึงด้วยซ้ำ แต่ของน้องมีทั้งเค้ก หมูกะทะ KFC ของกินเยอะแยะเต็มไปหมด เวลาอยู่บ้านอยู่รวมๆกันเราเหมือนอากาศไปเลย เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนมาขออยู่อาศัยไปเลย ยิ่งมาวันนี้ยิ่งรู้ว่าเขาแทบจะไม่เห็นเราเป็นลูกด้วยซ้ำ แม่พาน้องไปเที่ยวห้างกินkfc  แต่ไม่ได้ทิ้งเงินไว้ให้เราสักบาทไม่สนใจเลยว่าเราจะกินอะไรยัง พอกลับมาก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาฝาก มีแต่ของๆน้อง
ไม่ได้ถามเราสักคำว่ากินอะไรยัง เราก็นอยด์นิดๆนะ จนเขาพูดกับน้องว่า วันนี้เรา 3คนแม่ลูกไปกินkfcมา ทั้งๆที่เรานั่งอยู่ตรงหน้า เราก็จุกนะแต่ทำไงได้ เราก็กล้มหน้ากล้มตาเล่นโทรศัพท์ไป เก็บอารมณ์ไว้ เราคิดนะทุกวันนี้แม่เลี้ยงเราไว้แค่ใช้งานไม่เคยใส่ใจ สนใจความรู้สึกเราเลย พอมีปัญหาหรืออะไรก็เรียกเรา
เรื่องดีๆไม่เคยนึกถึงเรา น้อยใจมากๆๆๆๆ เราชวนคุยอะไรถามอะไรก็เมินเราไปหมด เคว้งมากในบ้าน  เราป่วยก็บ่น เราคิดว่าเรียนจบจะไปเรียนต่อที่กทม.ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว อยากทำให้ตัวเองสบายใจ