#บันทึกจากผู้ป่วยซึมเศร้า

คืนหนึ่งในวันพุธ..
เรามีอาการจิตตก เสียสติ
เพราะความรู้สึกโกรธเกลียดตัวเอง
ผิดหวังกับตัวเอง
ความคิดที่จะหนีผุดขึ้นมาอีกครั้ง เรากินยาทั้งหมดที่จัดไว้สำหรับ1สัปดาห์ และทำร้ายตัวเอง อีกครั้ง..
เราเบลอยาและวิ่งหนีออกจากบ้านไปซ่อนตัวอยู่หลังบ้านร้าง
ไม่รู้ว่าคิดอะไร รู้แต่ว่าจะต้องหนีไป

เสียงโทรศัพท์ดังหลายครั้งแต่เราไม่ได้รับสาย
คนรักขับรถวนหาเราจนเจอและจับไปส่งโรงพยาบาล
เป็นอีกครั้งที่เราถูกล้างท้อง
ระหว่างซะลึมซะลือแว่วเสียงพยาบาลพูดกันว่า"ล้างเท่าไหรก็ไม่หมด มีแต่ปลอกยาเต็มไปหมด เอาชาโคลมาด้วย1ลิตร"

แต่ความทรมานจากการล้างท้องไม่เท่าตอนที่เราได้อ่านข้อความจากลูกชาย
เราได้สร้างบาดแผลให้ลูกมากมายแค่ไหน?
ลูกหวาดกลัวมากแค่ไหนในคืนนั้น...?
คำว่า "ไม่มีแม่แล้วจะอยู่ยังไง", "ขอร้องแม่" วิ่งวนอยู่ในหัวเรา
และเราฝังมันเอาไว้ในใจ เพื่อที่จะเรียกสติตัวเอง
เพื่อที่จะอยู่ต่อ เพื่อที่จะเป็นแม่ของลูกให้ดีกว่าเดิม

มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยที่จะพาตัวเองหนีไปแล้วทิ้งความเจ็บปวดไว้ให้คนที่ต้องอยู่ต่อ เค้าต้องมีชีวิต
และเราจะพังชีวิตเค้าด้วยอารมณ์ของเราไม่ได้..
ตอนนี้เราคิดได้แค่นี้...

บอกตัวเองให้จำเอาไว้นะ "อยู่เพื่อลูก"
....