เราอยู่มัธยมปลายมีเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่ จะเรียกว่าเพื่อนสนิทก็ไม่เชิง เป็นแค่เพื่อนเที่ยวมากกว่า มีที่สนิทกันจริงๆอยู่ไม่กี่คน เรามีแฟนคบกันมาสักพัก พอปิด เราไปค่ายติวไม่ได้ติดต่อกับแฟนเราเลย พอเกิดระยะห่างผมเราจึงเลิกกัน เป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆแย่จนแทบทิ้งความฝันอื่นๆไป เป็นคนเก็บตัวเงียบไปเลย แต่เราก็ผ่านมาได้เพราะเพื่อนจริงๆ แต่เอาจริงๆเราก็ยังไม่ลืมเธอ  1ปีผ่านไป..ความใกล้ชิดคงทำให้ความรักเกิดมั้ง เราเริ่มสังเกตเพื่อนคนนึงซึ่งเราก็สนิทกับเขาพอตัว เขาเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าเรา ตอนแรกที่เห็นก็คิดว่าไม่ใช่ ไม่กี่เดือนทั้งคู่ก็เปิดตัว เราไม่คุยและไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับเขาเลยหลังจากนั้น ในมุมมองของเราคือเขาไม่ผิดหรอกที่คบกัน ความรักห้ามไม่ได้ แต่คนเป็นเพื่อนกันไม่สมควรทำแบบนี้ ทุกวันนี้เราเจ็บจากแผลที่เธอทิ้งไว้ยังไม่พอ เรายังเจ็บที่โดนเพื่อนคนที่เคยปลอบเราในวันนั้นมาหักหลังเรา เราไม่กล้าจะปรึกษาใครเลย เพราะเพื่อนสนิทคนอื่นในกลุ่มก็สนิทกับเขา ทุกวันนี้ยังเก็บความอึดอัดใจไว้อยู่คนเดียว เพื่อนๆก็ดูจะสนิทกับเขา เวลาไปไหนกันเพื่อนก็ไปกับเขา ตรงกันข้ามกับเราที่ตีตัวออกห่างเขา แย่ไปกว่านั้นคือเพื่อนสนิทคนแรกในมปลายที่ผมสนิทมากๆของเราก็ไปอยู่กับเขาคนนั้น ไปกินไปเที่ยวด้วยกัน แต่กลับตีตัวออกห่างเราอีก แย่กว่านี้ในชีวิตวัยรุ่นคงไม่มีแล้ว