เพียงคำ ๆ นั้นที่เธอได้กล่าวออกมา ว่า เลิกกันเถอะ ห่างกันเถอะ พอเถอะ อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากมีแฟน

ไม่เข้าใจจริง ๆ เธอคิดอะไรอยู่ ชีวิตก็ผ่านอะไรมาด้วยกันหลายอย่าง สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ก็ผ่านกันมาได้

คงเป็นเพราะเวลา หน้าที่ของตัวเองที่ต้องทำ ทำให้เวลาที่ให้กันมีน้อยลง ขึ้นทุกวัน

พอเวลา ไม่มีให้ ความใส่ใจ ความสนิทสนม ก็คงจางลงมั้ง เลยเป็นแบบนี้

เวลาที่เธอเอ่ยปากบอก ช่างดูไม่เศร้าใจ เสียใจ หรือ รู้สึกอะไรเลย แต่ทำไมเรากลับตรงกันข้าม

ทุกวันนี้คงได้แค่รอ รอวันที่เธอนั้นต้องการ รอแบบไม่รู้จะมีหวังไหม ?

ปล. คือทั้งหมดที่เล่า ที่บอกมานี้ ไม่ได้อยากจะเล่าอะไรให้ยาวนะครับ แค่อยากระบายความรู้สึก เหมือนคนโดนหักดิบ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

สภาพจิตใจย้ำแย่มากตอนนี้

... ขอบคุณที่ให้พื้นที่นะครับ ...


ตอนนี้ผมกับแฟนกลับมาคบกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณทุกคนมากครับ เวลาและความเชื่อใจ ช่วยได้ครับ