สวัสดีทุกคนเราอายุ22มีใครเคยคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าบ้าง

เริ่มเลยแล้วกันนะ
ตอนเด็กเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนเลยเราทำแต่งานช่วยแม่ช่วยยาย ไม่ค่อยได้เล่นกับเพื่อน พอโตมาหน่อยด้วยความที่เราเป็นพี่คนโตแม่จะสอนเสอมว่าเป็นพี่ต้องสระให้น้องต้องยอมน้องบ้างอะไรที่ยอมได้ มันเลยทำให้เราเก็บกด พ่อกะแม่จะคุยเรื่องปัญหาของเขาให้เราฟัง เรื่องเงินบ้าง หรือไมก็เรื่องที่พ่อแอบมีชู้แล้วไม่ส่งตังให้แม่มาเลื้องครอบครัว  มันเลยสะสมมาตลอด พ่อเราเขาทำงานที่เมื่องนอกไปของกรมแรงงาน ก็ใช่ว่าจะได้เงิน ส่วนแม่เราทำงานเป็นแม่บ้านที่โรงบาลกว่าจะบ้านก็ค่ำมืด แม่ไม่ค่อยมีเวลายุกับเราเท่าไร มันเลยทำให้เราเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่เราจะร้องไห้มากกว่าความรู้สึกเหมือนไม่มีใครเข้าใจเรามันอึกอักไปหมด  .พอเราอายุ20. เราเริ่มที่จะคบเพื่อนผู้ชายเพราะเราไม่อยากให้แม่ลำบากใจ  แม่จะห้ามเราตลอดแม่ว่าเขาจะนินทา บ้างครั้งเราก็อยากให้แม่เข้าใจบ้างว่าเราอยากมีอิสระ เป็นของตัวเองบ้าง จากแฟนคนแรกที่คิดว่าจะดีเราก็จับได้ว่าไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น มันทำเรายิ่นอาการหนัก เราร้องไห้แถบตายถามตัวเองตลอดเราผิดอะไร. คำตอบที่ได้ เขาบอกว่าความรักมันกินไม่ได้. แม่เราคงเจ็บอย่างนี้ เราเลยมองคนในแง่ลบมาตลอด ชอบคิดมาก เราไม่มั่นใจตัวเอง บ้างครั้งก็เหมือนยุแล้วไม่มีความสุข เราไม่เคยรักตัวเองเลย บ้างครั้งเรายังคิดเราถ้าเราตาย แม่เราจะเป็นยังไงจะพึงน้องได้ไหม น้องเรายังเป็นวัยรุ่นยุเลยน้องไม่เคยสนใจปัญหาครอบครัว น้องรู้แต่ว่าวันนี้ขอเงินจะทำไรกับรถดี พ่อแม่หวังพึงเรา ถึงวันนี้ความรู้สึกของพ่อแม่จะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม.