เรานะเป็นคนปกติธรรมดาไม่ได้ดีเด่นไปกว่าเพื่อนพ่อแม่เราแยกทางกันตอนเราอยู่ป.4เรายู่กับพ่อและน้องชาย โครตเหนื่อย ถามตัวเองว่าจะอยู่ได้ไหมเมื่อไม่มีแม่ที่แรกก็ลำบากนิดๆแต่ซักพักผ่านมา5ปีก็ชิน แต่พ่อเราเป็นอารมร้อน เราทำไรไม่ถูกใจก็ด่า อีเวรมั้ง ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย อีสารพัด เราก็ได้แต่ร้องไห้ แต่มีคำหนึ่งที่โครตเจ็บเลย คำว่าพ่อลูกกูตัดไม่ยากหรอกโอโห้เจอคำนี้ไปก็จุกนะ แต่เราก็พยามทำหน้านิ่งไว้ แต่ในใจไม่เหลือเลยเหนื่อยวะ โดนบ่อยๆมันก็เหมือนเริ่มหมดกำลังใจเริ่มเหนื่อยเริ่มท้อ หนักสุดคือได้ถามตัวเองว่า ควรจะทำไงกับชีวิตดี ตายๆไปเลยจะดีไหม แม้จะรู้ว่าเป็นความคิดโง่ๆแต่ก็รู้สึกอยากทำทุกทีนะเวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ เราควรจะให้กำลังใจตัวเองยังไงดีเหนื่อยจริงๆ