ดิฉันอาศัยอยู่ในโตเกียว ขอร่วมแชร์ประสบการณ์ว่าอร่อยมากค่ะ

อย่างไรก็ตาม โอมาคาเซที่แพงๆรวมทั้งร้านติดดาวมิชลินทั้งหลายนี่

มันไม่ใช่โอมาคาเซแบบบังคับให้กินในสิ่งที่เชฟทำนะคะ

ร้านแพงมากๆทุกร้านเค้าจะถามคุณก่อนว่าคุณกินอะไรได้ กินอะไรไม่ได้ ไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษไหม แพ้อาหารอะไรบ้าง

ถ้าคุณกินได้ทุกอย่าง เค้าก็ทำตามแผนของเค้ามาให้คุณ แบบนั้นก็จะเป็นโอมาคาเซจริงๆ

แต่ถ้าคุณไม่ชอบกินอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกุ้งเนื้อปูปลาไก่ ขมิ้น ผงกะหรี่ หอม ผักชี อบเชย กระเทียมฯลฯ

แล้วคุณบอกเชฟไป เชฟก็จะปรับเมนูให้เป็นอย่างอื่นหรือไม่ใส่ไอ้ที่เราไม่ชอบ

(ดิฉันมีของที่ไม่ชอบกินอยู่หลายอย่าง ใครว่าอร่อยแต่ดิฉันว่าไม่อร่อยดิฉันก็ไม่กิน ก็จะบอกพนักงานก่อนทุกครั้งว่าไม่ชอบนั่นนู่นนี่)

เราก็จะได้กินอาหารรสดี วัตถุดิบชั้นดี จากเชฟฝีมือดีแบบอร่อยถูกปากเราร้อยเปอร์เซ็นต์

ไม่ใช่ต้องกล้ำกลืนกินอะไรก็ได้ที่เชฟสรรหามาให้  

ส่วนความแพงนั้นก็มาจากหลายปัจจัย

ทั้งจากความพิถีพิถันในการ "สรรหา"และ"วิธีตระเตรียม" "วิธีปรุง"วัตถุดิบ

แต่หลักใหญ่ๆเลยก็จะแพงที่ตัววัตถุดิบเสียมากเพราะเน้นการใช้วัตถุดิบชนิดพิเศษสดใหม่ หากินยาก  

อย่างเช่น เนื้อปลาโอสดๆที่ได้จากทะเลญี่ปุ่น สดแบบไม่ผ่านการแช่แข็งใดๆ

รสชาติและเนื้อสัมผัสจะหวานนุ่มมันกลมกล่อม แตกต่างจากปลาโอทั่วไปที่เราไปซื้อที่ตลาดปลา

ที่แม้จะซื้อแบบแพงหลายพันหลายหมื่นบาทขนาดไหนแต่มันก็คือปลาโอที่แช่แข็งแล้วค่อยเอามาละลายอีกทีอยู่ดี

ซึ่ง ปลาโอที่ไม่แช่แข็งนี้ ไม่ใช่ว่าจะจับมาส่งขายในร้านได้ทุกวันหรือได้วันละหลายๆตัว นานๆถึงจะมีสักทีหนึ่ง

ของอร่อยมากที่หายากแบบนี้จะได้รับการบรรจุให้อยู่ในเมนูราคาสูงสุดของร้านเสมอ

(เนื้อปลาสดๆกับเนื้อปลาที่สดเหมือนกันแต่ผ่านการแช่แข็งมาก่อนมันอร่อยต่างกันมากค่ะ)

ส่วนความแพงของอาหารประเภทนี้อีกประการหนึ่งก็คือ แพงค่าตัวเชฟ

เชฟเป็นแรงงานที่มีฝีมือมีทักษะ  ร้านอาหารที่เชฟต้องมายืนทำต่อหน้าลูกค้าแล้วมาทำทีละชิ้นๆให้ลูกค้ากินนี่หมายความว่า

ลูกค้าจ้างเชฟแบบตัวต่อตัว เชฟแทบจะไม่ได้มีโอกาสไปทำให้ใครอีกเพราะต้องคอยดูแลลูกค้าที่เค้าดูแลรับผิดชอบอยู่

พอทำให้กินหนึ่งคำ ก็ต้องคอยดูว่าลูกค้าเคี้ยวหมดหรือยัง กลืนลงไปและมีทีท่าว่าพร้อมจะกินต่อหรือยัง

พอเห็นว่าลูกค้าพร้อมแล้วเค้าก็จะทำเมนูถัดไปให้กิน ของแบบนี้ต้องรู้จังหวะ ต้องไม่เร่งลูกค้าเกินไปและต้องไม่ปล่อยให้ลูกค้ารอจนขาดช่วง

ซึ่งการกินแบบนี้มันคือการจ้างเชฟมาดูแลเราแบบตัวต่อตัวเหมือนจ้างครูสอนภาษามาสอนให้ตัวต่อตัว

สนนราคาก็ย่อมต้องสูงตามไปด้วยเป็นธรรมดา

...ง่ายๆว่าที่แพงไม่ใช่เพราะคิดแค่เรื่องอร่อยไม่อร่อยหรือแค่เรื่องวัตถุดิบ

แต่เพราะเค้าถือว่าการรับประทานเป็นพิธีกรรมบันเทิงเริงรมย์ที่ลูกค้าจะได้รับการดูแลระดับเอ๊กซคลูซีฟ(เป็นรายบุคคล)  

ซึ่งคนที่จะมาทำพิธีกรรมแบบนี้ให้ได้ (มาให้บริการได้)ต้องมีทักษะสูงมากๆและคนมีทักษะสูงมากๆจะมาจ้างกันถูกๆก็ใช่ที่

พอรวมเรื่องวัตถุดิบและบรรยากาศร้านเข้าไปด้วย ราคาจึงออกมาน่าทึ่งเช่นนี้ล่ะค่ะ

...อนึ่ง การหาความสำราญของคนเรานั้นไม่มีแบบแผนตายตัวและไม่สามารถจะไปบังคับให้ชอบหรือไม่ชอบเหมือนกันได้

คุณเจ้าของกระทู้ควรมาลองบรรยากาศแบบนี้ดูเองที่ญี่ปุ่นแล้วค่อยถามตัวเองว่าชอบหาความเพลิดเพลินเจริญใจสไตล์นี้มั้ย

ถ้าใช่ก็มาอีกถ้าไม่ใช่ก็ไปหาอะไรอื่นที่ถูกใจเรามากกว่า  

ป.ล.อย่าไปเชื่อนิตยสารบางฉบับที่บอกว่า โอมาคาเซ คือ การกินแบบผู้บริโภคไม่มีสิทธิเลือกเมนู

ดิฉันยืนยันเลยว่าไม่จริง ยิ่งคุณไปกินร้านแพงเท่าไร คุณยิ่งมีสิทธิ์เลือกมากเท่านั้น

ร้านที่ไม่มีสิทธิ์เลือกเมนูในญี่ปุ่นถึงจะมีอยู่จริงแต่นั่นหมายความว่า ลูกค้ากับเชฟมีรสนิยมเดียวกัน ร้านถึงอยู่ได้

ถ้าลูกค้าไปร้านที่เลือกเมนูกินไม่ได้แล้วเชฟเอาอาหารที่ลูกค้าไม่ชอบมาให้กิน ลูกค้าก็จะไม่ไปร้านนั้นอีกแน่นอนค่ะ

คนญี่ปุ่นก็คนเหมือนคนไทยเหมือนคนอื่นๆทั่วโลก มีชอบมีไม่ชอบ มีร้านถูกปากไม่ถูกปากเช่นกัน

ไม่ได้พิสดารขนาดเชฟเอาอะไรมาให้ก็อร่อยไปหมดแน่ๆค่ะ