ญาติเราชอบเอาลูกมาฝากแม่เราไว้เพื่อเรียนหนังสือซึ่งตอนนี้มีแล้ว 2 คน แล้วก้อเหมือนจะตามมาอีก 1 คน แต่เรารู้สึกอึดอัดมาก เราอยากอยู่แบบเป็นส่วนตัว ถามว่าสงสารญาติไหมก้อสงสาร แต่ก้อสงสารตัวเองด้วยเช่นกัน เคยคุยกับแม่แล้วท่านไม่รับฟังหาว่าเราใจแคบ แล้วก้อบอกอีกว่าทนเอาอีก 4 ปีแกเกษียณแกก้อจะกลับไปอยู่บ้านยายที่ต่างอำเภอ ถ้าแกอยู่ที่นี่ถ้าญาติจะฝากลูกหลานแกก้อจะให้มาอยู่เหมือนเดิม คือเราอยากให้แม่เราอยู่ แค่ไม่อยากให้เอาลูกหลานมาเพิ่มแค่นั้นเอง

*เราเพิ่งมีลูกอายุได้ 2 เดือน ตอนนี้อยู่บ้านทางแฟนเราก้อเทียวไปเกือบทุกวัน  แต่แม่เราไม่เคยไปดู มาเยี่ยมและถามไถ่เลย บางทีก้ออดน้อยใจไม่ได้ แต่ถ้าเป็นลูกหลานทางญาติแก แกเหมือนจะสนใจกว่า จนเราคิดว่าเราเป็นลูกแกไหม  น้อยใจที่แม่ไม่สนใจลูกของเรา  ก่อนมีลูกแม่บอกมีทำไม เหมือนมีภาระแต่เราอยากมีครั้งนึงในชีวิตขอสักครั้ง  เวลาญาติทางแฟนถามว่าย่าไม่มาเยี่ยมหลานก้อจุกเหมือนกันไม่รู้จะตอบไง

ตอนนี้รู้สึกเสียใจกับทุกๆอย่างไม่เคยคิดว่าจะเจอแบบนี้  และเราเจอญาติมาขออาศัยอยู่แต่เด็กจนอายุ 34  จนมีครอบครัวแล้ว แม่บอกอยากให้ญาติพี่น้องสนิทกัน ช่วยเหลือคนอื่นเผื่อสักวันเราตกทุกข์ได้ยากจะได้มีคนเอ็นดู แต่เราเปนคนโลกส่วนตัวสูงเราอยากส่วนตัวบ้างเหนื่อยที่สุด  อยากลงมานั่งดูทีวีข้างล่างบ้านโดยไม่มีคนอยู่เยอะๆบ้าง ไม่ใช่ขลุกแต่ในห้อง เราอยากส่วนตัวบ้าง

น้อยใจแทนหลาน(ลูกของตัวเอง) ที่มีคนบอกปู่ย่าเห่อหลาน  ไม่ใช่เรื่องจรองเสมอไปสำหรับเรา เราท้อ เราจะเดินต่อไปอย่างไร เราอยากเข้าแข็งและไม่คิดอะไร