สวัสดีค่ะ พ่อแม่ของเราแยกทางกันตั้งแต่เราอยู่ป.1 แต่ตอนนี้เราจะขึ้นม.3 แล้วค่ะ แต่ว่าเรารู้สึกน้อยใจ เสียใจแล้วน้ำตาก็ไหลตลอดเวลานึกถึงเรื่องนี่ มันห้ามตัวเองไม่ได้เลย ทั้ง ๆ ที่มันผ่านมาหลายปีแล้ว และเราก็รับรู้มาโดยตลอด ตอนเด็ก ๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ คิดแค่ว่าพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วก็โอเค  แต่เราก็ชอบเอาเรื่องตอนเด็กมาคิดอ่ะค่ะ (โดยปกติเราอยู่กับปู่ย่าตั้งแต่เด็กจนตอนนี้) เมื่อหลายปีก่อน พ่อกำลังจะแต่งงานใหม่ปู่ย่ารู้คนฝั่งพ่อรู้ แต่ฝั่งแม่เราไม่มีใครรู้รวมถึงเรา เพราะพ่อไม่โทรไม่ไลน์มาบอกเราแม้แต่นิด พอเรากลับบ้านปู่ย่า ปู่ย่าก็ไม่แจ้งอะไรให้ทราบ ไม่บอกจนเรารู้เอง นี่อาจจะเป็นส่วนนึงค่ะที่เราน้อยใจ แต่ที่น่าน้อยใจสุดคือคนที่บ้าน เราเป็นหลานคนโต ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจเราอยู่แล้ว พอพ่อมีครอบครัวใหม่ก็ยิ่งทำให้เราน้อยใจมากขึ้นอีก แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่รักน้องนะคะ เรารัก แต่ทุกคนชอบมองผ่าน เวลาเราพูดกับใคร หรือทำอะไร ก็ไม่ค่อยมีสนใจซักเท่าไหร่ พอเราพูดซ้ำอีก เค้าก็ตอบมาแบบห้วนๆ และก็ต่อว่าเรา แบบ รำคาญ จะทำอะไรก็ทำเถอะ ประมาณนี้ เราไม่ได้ตอบกลับอะไรไปค่ะไม่อยากพูดกลัวตัวเองร้องไห้ เดี๋ยวโดนด่าเยอะกว่าเดิม เรื่องนี้รายละเอียดเยอะมากเราไม่สามารถเล่าทั้งหมดได้ และรู้สึกว่ามันฝังใจไปแล้วเพราะเจอมาตั้งแต่เด็กๆแต่มาคิดมากตอนโต จนตอนนี้เราไม่อยากไปไหนกับครอบครัวเลยค่ะ เวลารวมญาติก็ไม่อยาก รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ไม่มีใครถามไถ่เราเลยว่าสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง มีคำถามอยู่ในหัวตลอดว่ามาทำไมวะ และเราไม่ได้คุยเรื่องนี้ตรงๆ เพราะคิดว่าคุยยังไงก็เหมือนเดิมเปลี่ยนอะไรไม่ได้ เราควรทำยังไงดีคะ