คือเวลาเราอยู่กับใคร หรืออยู่ที่ไหน แล้วรู้สึกแย่ (เพราะคนนี่แหละ) เราจะพยายามอดทน ไม่ค่อยสู้ เพราะถึงสู้ก็สู้ไม่ไหว เพราะเราตัวคนเดียว จะสู้กับหลายคนได้ยังไง เราก็ต้องอดทนจนกระทั่งทนไม่ไหว แล้วเราก็จะเดินออกไปจากชีวิตคนๆนั้น หรือจากที่ตรงนั้นเอง เกือบทุกครั้งเลยที่เราต้องเป็นฝ่ายจากไปเอง ไม่ใช่ฝ่ายอยู่ต่อ

พอเราเป็นฝ่ายจากไป ก็ยังรู้สึกเสียใจ รู้สึกเหมือนตัวเองแพ้ อ่อนแอ ต้องเป็นฝ่ายตั้งรับ อดทน แล้วก็จากไป รู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับเราเลย ทั้งที่จริงๆแล้วเราก็ไม่ได้อยากจากไป แต่เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าถ้ายังอยู่ต่อ ทำดีแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็นค่า และเราก็มองไม่เห็นความหวังว่าถ้าอยู่ต่อแล้วจะมีอะไรดีขึ้น เราจึงจากไปโดยไม่ได้บอกลาใครเลย

แบบนี้ถือว่าเราแพ้ไหม เรายังตัดใจจากที่ที่จากมาไม้ได้เลย และก็ยังรู้สึกคิดถึงคนบางคนที่นั่น คนที่ทำให้เราเสียใจ แต่เราก็ยังตัดใจไม่ได้