สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาที่คิดไม่ตกจริงๆ จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่ได้
เรารู้สึกแย่เวลาอยู่ในบ้านของตัวเองค่ะ แม่เราชอบพูดคำหยาบ(อันนี้ปกติ) แต่แม่ชอบด่าชอบตีน้อง ไม่ก็เรา (หนักสุดที่เคยเจอคือโดนตบแล้วไม่ให้ให้เราเข้าบ้าน) เราพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจ แต่บางทีเรารู้สึกแย่ แต่เราก็ไม่ได้ทำไม่ได้ตอบอะไร เพราะรู้ว่าตอบแล้วจะหัวร้อนกว่าเดิม เลยหันไปเขียนไดอารี่ มันก็ดีขึ้น แต่เราไม่หายสักที เราเขียนจบไปหลายเล่มแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี เวลาได้ยิน แต่ก่อนเราอยู่กับยายค่ะ เราเพิ่งย้ายมาอยู่กับแม่ได้ไม่กี่ปี บางทีอารมณ์เสียมาจากข้างนอก อะไรที่เราทำทุกวันกลายเป็นผิดเสียวันนั้น เรารู้สึกแย่เวลาแม่ด่าน้อง ด่าแรงมากทั้งๆที่น้องก็แค่เด็ก8ขวบ บางทีก็ตี ตีบ่อยมาก เราไม่รู้จะทำยังไง แย่กว่านั้นคือแม่ชอบเก็บคำพูดของคนแถวบ้านมาคิด บางทีก็เอามาด่าเรา ด่าน้อง เราจำได้ครั้งนึง เราปฏิเสธที่จะทำสิ่งที่เขาให้ทำ เราแค่บอกว่าไม่ทำ ไม่อยากทำจริงๆ เขาบอกว่าเราไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเขา ทำไมไม่ดีเท่าลูกบ้านอื่น เวลาเอาเรื่องเราไปพูดกับบ้านอื่น เราไม่เห็นว่าเรามีดีอะไรสักอย่าง เวลาเขาพูดกับคนอื่นไม่เคยเอาเรื่องดีๆของเราไปพูดสักครั้ง เรื่องน้องดีๆก็ไม่เคยเล่าให้คนอื่นฟัง มีแต่ด่าน้องให้คนอื่นฟัง เราไม่อยากได้ยินเราเดินหนีตลอด เวลาแขกกลับไปก็ด่าว่าเราเสียมารยาทที่ไม่อยู่คุยกับแขก ใครอยากจะฟังคนในครอบครัวด่าตัวเองคะ? คนอื่นด่าเราไม่สนใจเลย เราเสียใจเราบอกว่าเราไม่ชอบ เขาบอกว่าทำไมทีคนอื่นด่าได้ กูแม่ทำไมกูจะด่าไม่ได้ กูจะด่าแล้วจะทำไม ไม่มีกูก็ไม่เกิดมาหรอก ไม่น่ามีเลยไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง บางทีดีก็ดีใจหาย เราคิดถึงยายอยากกลับไปอยู่กับยาย แต่เรากลับไม่ได้ ตอนจะขึ้นม.ปลายเขาอยากให้เรียนวิทย์ แต่เราก็เรียนศิลป์ เขาก็พูดทุกวันว่าลูกคนอื่นเป็นหมอ เป็นครู ชีวิตมั่นคง ทีเราหาเงินให้เขาวันละเป็นพันไม่สนใจ พอเราเลิกหาก็ด่า เราไม่รู้ต้องทำยังไงมันถึงจะดีขึ้น เราต้องทำตัวแบบไหนถึงจะดีพอ พยายามเรียนให้ได้เกรด3ขึ้นไป ก็บอกทำไมไม่ดีเท่าเพื่อนคนนั้น ทำงานบ้านทุกอย่างในบ้านเขายังด่าว่าขี้เกียจ เราไม่รู้จะทำอะไรเพิ่มแล้ว เราต้องทำยังไงคะถึงจะเข้าใจเขา เราไม่เข้าใจว่าเขาอยากให้เราทำอะไร ทำตัวไม่ถูกจริงๆค่ะ