สวัสดีเพื่อนๆ ทุกคนในพันทิปนะคะ เรามีเรื่องเล่าประสบการณ์ในชีวิตจริงของเรา จะมาเล่าให้ทุกคนได้ฟังกัน
มาเริ่มกันเลยเนอะจะได้ไม่เสียเวลา>>เรื่องนี้เกินขึ้นหลายปีแล้วนะคะ>> เราเป็นปากแหว่งเพดาโว ซึ่งหลายคนอาจจะรู้จักโรคนี้เป็นอย่างดี สำหรับคนที่เป็นโรคนี้จะมีหน้าแบบว่า ไม่สวย  ปากแหว่ง พูดไม่ชัด เป็นต้น และเราก็เป็นนึงในนี้ด้วยซ้ำ ตอนที่เห็นตัวเองครั้งแรกคือเรารับไม่ได้กับหน้าแบบนี้ เอาแต่โทษแม่ที่ทำให้เราเกิดมาไม่สวยอย่างนู้นอย่างงี้
คือเราไม่ยอมรับความจริงกับสภาพหน้าเราแบบนี้ เราอยากสวยอยากมีหน้ามีตาเหมือนคนๆอื่นเขา
ชีวิตเราไม่ค่อยสมบรูณ์เท่าไรหรอก มีแต่คนแกล้ง ล้อเลียน เพื่อนไม่ค่อยคบ สังคมรังเกียจ สารพัดต่างๆ
เราก็คิดเสมอมานะว่า คงเป็นบุญเป็นกรรมเก่า อาจจะเป็นเพราะชาติที่แล้วเราอาจจะทำสิ่งที่ไม่ดีเอาไว้ เลยเกิดมา
ในชาตินี้ไม่ค่อยสมประกอบเท่าไร แต่เราก็พอรับได้นะ แต่มีคำนึงที่พูดออกมาจากปากเพื่อน ซึ่งเรารับไม่ได้จริงๆ ก็คือคำว่า "อีหน้าผี" ละโดนล้อแบบนี้ทุกวันๆๆๆ จนเราร้องไห้ทนไม่ไหวบอกเลยว่า ท้อ เหนื่อย จนกระทั่งเราจะกินยาฆ่าตัวตาย
แต่ยังดีที่แม่มาช่วยเราได้ทัน เราเป็นคนที่คิดมากนะ แต่อย่าลืมไปนะว่าเรายังมี แม่และเพื่อน ที่ยังอยู่ข้างเราเสมอ
ถึงแม้มันจะไม่สวยเหมือนหน้าตา แต่สิ่งที่เราได้คือมิตรภาพและความรักจากคนรอบข้างและคนที่ไม่ทิ้งเราไปไหน ก็ขอบคุณทุกคนนะที่อยู่เคียงข้างมาตลอด
#มันก็จะ งง หน่อยนะคะ
#จริงเรื่องมันยังงเล่าไม่หมดแต่ตัดมาให้เท่านี้นะคะ
#ถ้าไม่พอใจก็ขอโทษ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ