สวัสดีคะ นี่คือครั้งแรกของการตั้งกระทู้ผิดถูกประการใด กรุณาแจ้งเตือนด้วยคำพูดเบาๆเพราะตอนนี้สภาพจิตใจอ่อนแอคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เรา คบกับแฟนมา13ปี ยังไม่ได้แต่งงาน มีลูก2คนชายหญิง ตอนนี้ก็ อายุ9กับ12 ขวบแล้วคะ
ตลอดเวลาที่คบกันแฟนเสพยามาตลอด ทะเลาะกัน ตีกัน ทำร้ายเราบ้าง พอไม่ได้เสพยาก็จะมีอารมณ์เหวี่ยง ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เราทำงานหาเงิน ส่วนเค้าขอเงินเรา แต่เวลาเค้าได้เงินมาก็มีแบ่งให้บ้างคะ
เรามักจะหนีเค้าบ่อยๆ แต่ก็ยอมใจอ่อนทุกที เราฝากลูกไว้ที่แม่แฟน แม่เค้าดูแลหลานอย่างดีคะ จนเราย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ก็ย้ายลูกมาอยู่ด้วย แฟนเราเป็นคนขี้หึงมาก และมักจะด่าครอบครัวเราบ่อยๆ แม่พี่น้อง
เค้าไม่เคยให้ความนับถือเลยมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งภายในครอบครัวตลอด ครอบครัวร้อนเป็นไฟ แต่ครอบครัวฝั่งเราเป็นคนให้อภัยตลอด เคยโดนจับหลายครั้งแม่เราประกันตัวให้ตลอดแต่เค้าไม่เคยเห็นความดีของแม่เราเลย
ที่เราทนอยู่กับเค้ามาเพราะเรารักเค้า ให้อภัยทุกครั้งที่เค้าทำผิด เราตอนที่คบกับเค้าตอนนั้นยังอายุน้อย พ่อไปทางแม่ไปทางเราไม่โทษท่านแต่ตอนนั้นเรารู้สึกว้าเหว่มาก จนมีเค้าเข้ามาจึงทำให้รู้สึกว่าเค้าเป็นทุกอย่าง ลำบากมาด้วยกันก็มากนอนกอดกันร้องไห้ก็มี
และข้อดีที่ทุกคนยอมรับและเห็นเหมือนกันคือเค้ารักเรา รักมาก แต่บางทีก็มากเกินไปจนกลายเป็นความทะเลาะเบาะแว้งเพราะเรื่องหึงหวง เราพาเค้าไปบำบัดอยู่หลายครั้งคะ แต่เค้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมตลอด
จนเมื่อความอดทนเราหมด เค้าเสพยา และเริ่มผันตัวมาขาย แต่ไม่ได้ขายอะไรมากแต่พอเอาเงินหมุนไปซื้อของตัวเองต่อ เราตัดสินใจหนีตอนเค้าหลับ เดินทางมาอีกจังหวัด เราตัดขาดการติดต่อจากเค้าเป็นเวลาประมาณ1-2 เดือน เค้าตามเราตลอดตอนนั้น หลังจากนั้นเราตัดสินใจติดต่อกับเค้าเพราะคิดถึงเค้าจริงๆ พอเช้าเดือนที่3เค้า ก็หายไปเป็นเพราะเค้าได้รู้จักโปรแกรมแชท และ คุยกับคนอื่นไปเรื่อยๆ
เราเสียใจมากแต่ก็ร้องไห้วันเดียว อีกวันก็เบาลงไม่ร้องไห้เหมือนคนอกหักมากมายแต่ใจมันเจ็บแต่ร้องไม่ออก ตัวเราทำงานทำการไม่ได้ กินนอนเมา คนเข้ามาเยอะแยะมากมายเราคุยกับคนอื่นไม่ได้สนใจใส่ใจรายละเอียด คนที่คุยก็เริ่มหายไป และเราไม่คิดจะตามหา และเราไม่อยากเอาคนอื่นมาเจ็บด้วยเพราะเรายังไม่พร้อมจะเริ่มใหม่กับใครจริงๆ
เราอยากกลับไปหาเค้าแต่มันเป็นในส่วนความรู้สึกและจิตใจ แต่ในความเป็นจริงเราก็ไม่สามารถเดินต่อไปกับเค้าได้แล้ว
เราตัดสินใจเลิกหนีกลับบ้านไปหาลูก แฟนเรายังอยู่บ้านเดียวกับแม่เราและลูก เราเป็นฝ่ายต้องออกมาอยู่ข้างนอก ส่วนแฟนอาศัยอยุ่ที่บ้านแม่เรากับลูก (เค้าไม่ยอมออกไปทั้งๆที่มีคนอื่นแล้ว)
จนวันนี้ที่เรามาตั้งกระทุ้ เค้าโทรมาหาเราเค้าจะเอาลูกไปแต่เราไม่ยอม จะเอาลูกเราย้ายโรงเรียนและไปอยู่ที่อื่น เค้าด่าเราว่าไม่มีค่า ไม่มีวันได้ดีไปกว่ากู คนอย่างไปไหนไม่รอด กูไม่มีวันกลับมาเอา กูจะหาคนที่มันดีกว่าเป้นร้อยเท่า อีกเยอะคะเราเสียใจมาก13ปีที่อยุ่ด้วยกันเค้าไม่เคยเห็นความดีไม่เคยเห็นค่าเราเลย เราเหนื่อยเราท้อ แล้วยังต้องมามีเรื่องแย่งลูกกันอีก ถ้าเค้าไม่ติดยาเค้าคงจะเป็นคนที่ดีในสายตาเรา เราคงไม่ต้องหนี ลูกเราคงไม่ต้องมีปัญหา เรายังทำใจไม่ได้คะยิ่งได้ยินเสียงได้เห็นหน้าเค้า เค้าร้ายกับเราทำไมเราไม่จำ
จริงๆคำถามของเราเรื่องเล่าของเรา มันมีคำตอบในตัวมันเอง แต่เราอยากได้กำลังใจมากๆตอนนี้ เราอยากรู้ว่าเราคิดถูกรึเปล่าและทำไมไม่อดทนกว่านี้ เราตัดสินใจผิดรึเปล่า เราจะสู้ต่อได้รึเปล่า ขอความคิดเห็นทีคะตอนนี้หมดแรงแล้วคะไม่มีกำลังใจทำอะไรเลย
คิดถูกรึเปล่า ที่เลิกกับแฟนติดยา
เรื่องมีอยู่ว่า เรา คบกับแฟนมา13ปี ยังไม่ได้แต่งงาน มีลูก2คนชายหญิง ตอนนี้ก็ อายุ9กับ12 ขวบแล้วคะ
ตลอดเวลาที่คบกันแฟนเสพยามาตลอด ทะเลาะกัน ตีกัน ทำร้ายเราบ้าง พอไม่ได้เสพยาก็จะมีอารมณ์เหวี่ยง ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เราทำงานหาเงิน ส่วนเค้าขอเงินเรา แต่เวลาเค้าได้เงินมาก็มีแบ่งให้บ้างคะ
เรามักจะหนีเค้าบ่อยๆ แต่ก็ยอมใจอ่อนทุกที เราฝากลูกไว้ที่แม่แฟน แม่เค้าดูแลหลานอย่างดีคะ จนเราย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ก็ย้ายลูกมาอยู่ด้วย แฟนเราเป็นคนขี้หึงมาก และมักจะด่าครอบครัวเราบ่อยๆ แม่พี่น้อง
เค้าไม่เคยให้ความนับถือเลยมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งภายในครอบครัวตลอด ครอบครัวร้อนเป็นไฟ แต่ครอบครัวฝั่งเราเป็นคนให้อภัยตลอด เคยโดนจับหลายครั้งแม่เราประกันตัวให้ตลอดแต่เค้าไม่เคยเห็นความดีของแม่เราเลย
ที่เราทนอยู่กับเค้ามาเพราะเรารักเค้า ให้อภัยทุกครั้งที่เค้าทำผิด เราตอนที่คบกับเค้าตอนนั้นยังอายุน้อย พ่อไปทางแม่ไปทางเราไม่โทษท่านแต่ตอนนั้นเรารู้สึกว้าเหว่มาก จนมีเค้าเข้ามาจึงทำให้รู้สึกว่าเค้าเป็นทุกอย่าง ลำบากมาด้วยกันก็มากนอนกอดกันร้องไห้ก็มี
และข้อดีที่ทุกคนยอมรับและเห็นเหมือนกันคือเค้ารักเรา รักมาก แต่บางทีก็มากเกินไปจนกลายเป็นความทะเลาะเบาะแว้งเพราะเรื่องหึงหวง เราพาเค้าไปบำบัดอยู่หลายครั้งคะ แต่เค้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมตลอด
จนเมื่อความอดทนเราหมด เค้าเสพยา และเริ่มผันตัวมาขาย แต่ไม่ได้ขายอะไรมากแต่พอเอาเงินหมุนไปซื้อของตัวเองต่อ เราตัดสินใจหนีตอนเค้าหลับ เดินทางมาอีกจังหวัด เราตัดขาดการติดต่อจากเค้าเป็นเวลาประมาณ1-2 เดือน เค้าตามเราตลอดตอนนั้น หลังจากนั้นเราตัดสินใจติดต่อกับเค้าเพราะคิดถึงเค้าจริงๆ พอเช้าเดือนที่3เค้า ก็หายไปเป็นเพราะเค้าได้รู้จักโปรแกรมแชท และ คุยกับคนอื่นไปเรื่อยๆ
เราเสียใจมากแต่ก็ร้องไห้วันเดียว อีกวันก็เบาลงไม่ร้องไห้เหมือนคนอกหักมากมายแต่ใจมันเจ็บแต่ร้องไม่ออก ตัวเราทำงานทำการไม่ได้ กินนอนเมา คนเข้ามาเยอะแยะมากมายเราคุยกับคนอื่นไม่ได้สนใจใส่ใจรายละเอียด คนที่คุยก็เริ่มหายไป และเราไม่คิดจะตามหา และเราไม่อยากเอาคนอื่นมาเจ็บด้วยเพราะเรายังไม่พร้อมจะเริ่มใหม่กับใครจริงๆ
เราอยากกลับไปหาเค้าแต่มันเป็นในส่วนความรู้สึกและจิตใจ แต่ในความเป็นจริงเราก็ไม่สามารถเดินต่อไปกับเค้าได้แล้ว
เราตัดสินใจเลิกหนีกลับบ้านไปหาลูก แฟนเรายังอยู่บ้านเดียวกับแม่เราและลูก เราเป็นฝ่ายต้องออกมาอยู่ข้างนอก ส่วนแฟนอาศัยอยุ่ที่บ้านแม่เรากับลูก (เค้าไม่ยอมออกไปทั้งๆที่มีคนอื่นแล้ว)
จนวันนี้ที่เรามาตั้งกระทุ้ เค้าโทรมาหาเราเค้าจะเอาลูกไปแต่เราไม่ยอม จะเอาลูกเราย้ายโรงเรียนและไปอยู่ที่อื่น เค้าด่าเราว่าไม่มีค่า ไม่มีวันได้ดีไปกว่ากู คนอย่างไปไหนไม่รอด กูไม่มีวันกลับมาเอา กูจะหาคนที่มันดีกว่าเป้นร้อยเท่า อีกเยอะคะเราเสียใจมาก13ปีที่อยุ่ด้วยกันเค้าไม่เคยเห็นความดีไม่เคยเห็นค่าเราเลย เราเหนื่อยเราท้อ แล้วยังต้องมามีเรื่องแย่งลูกกันอีก ถ้าเค้าไม่ติดยาเค้าคงจะเป็นคนที่ดีในสายตาเรา เราคงไม่ต้องหนี ลูกเราคงไม่ต้องมีปัญหา เรายังทำใจไม่ได้คะยิ่งได้ยินเสียงได้เห็นหน้าเค้า เค้าร้ายกับเราทำไมเราไม่จำ
จริงๆคำถามของเราเรื่องเล่าของเรา มันมีคำตอบในตัวมันเอง แต่เราอยากได้กำลังใจมากๆตอนนี้ เราอยากรู้ว่าเราคิดถูกรึเปล่าและทำไมไม่อดทนกว่านี้ เราตัดสินใจผิดรึเปล่า เราจะสู้ต่อได้รึเปล่า ขอความคิดเห็นทีคะตอนนี้หมดแรงแล้วคะไม่มีกำลังใจทำอะไรเลย