พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน พี่น้องไม่รักกัน มีถมไป
ต่อให้ดีขนาดไหนก็โดนด่าว่าอกตัญญู คนในครอบครัวไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้า มีชีวิตเพื่ออะไรยังไม่รู้เลย ถ้าเราตายๆไปก็ไม่เป็นไรหรอก ทำงานได้วันละไม่กี่ร้อยเงินไม่พอก็ไม่เคยขอพ่อแม่ ไม่เคยเดือดร้อนใคร คำว่าบุญคุณมันค้ำคอ ถึงพ่อแม่จะไม่ได้เลี้ยงเรามา เข้าใจว่าต้องตอบแทน แต่สาปแช่งคนในครอบครัวเดียวกัน มันไม่สมควร โตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว อาบน้ำร้อนมาก่อนไม่ใช่เหรอ น่าจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร

เราไม่อยากคิดแบบนี้เลย แต่สิ่งที่เราโดนกระทำปล่อยปละละเลยมาตลอดมันทำให้เราคิดว่า เราไม่เคยขอให้เค้าให้กำเนิดเราออกมาเลยด้วยซ้ำ แล้วเค้าก็ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูเราแบบจริงจังเลย เราเหมือนลูกโยน ที่ให้คนนู่นเลี้ยงทีคนนี้เลี้ยงที ทำให้ทุกวันนี้เราไม่รู้สึกสนิทใจกับคนในครอบครัว

ยิ่งเวลาที่บ้านนัดเจอกันทีไร เวลาเรากลับมาอยู่คนเดียวเราจะนั่งร้องไห้ตลอด เรารู้สึกหดหู่ เศร้า เสียใจ ไร้ค่า ที่ต้องอยู่ท่ามกลางพวกเค้าเหล่านั้น
(เราเป็นโรคซึมเศร้า รักษามานานกว่า 4-5ปีแล้ว)

เราพยายามจะเลี่ยงการพบปะกับที่บ้าน เพราะเราจัดการกับความรู้ตัวเองไม่ได้ เวลาไปเจอ ไม่เคยมีคนถามไถ่เราเลยว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ยนู่นนี่นั่น จะพูดกับเราแต่ละทีมีแต่คำด่าออกมาตลอด ทุกคนพร้อมจะรุมเหน็บแนมเรา เรารู้สึกไม่สะดวกใจกับคนในครอบครัวเลย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรายังเด็ก แต่เราไม่เคยเถียงคนในครอบครัวเลยนะ

ถ้าเราเป็นคนใจร้อนทุกอย่างคงพังไปนานแล้ว..

แบบนี้ถือว่าอกตัญญูมากมั้ย