สมัยเป็นวัยรุ่น เราไม่ค่อยอยากบอกอะไรแม่เท่าไหร่ เพราะติดเพื่อนมากกว่า

แต่เมื่อชีวิตเข้าสู่วัยกลางคน เรากลับกลายเป็นคนติดแม่มาก ไม่ว่าจะปัญหาเล็กใหญ่แค่ไหน แม่จะเป็นคนแรกเสมอที่เราคิดถึง

 

เพราะเรารู้ซึ้งแล้วว่าไม่มีใครในโลกนี้รักเราเท่าแม่..

 

แม่เราไม่ได้เรียนสูง ไม่มีสังคมกว้างขวาง เพราะท่านเป็นเพียงแม่บ้านจบป.4 และด้วยอายุที่มากแล้ว แข้งขาก็ไม่ดี แม่จึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียงกับทีวี มีรายการโปรดต่างๆเป็นความสุขประจำวัน

 

แต่กระนั้น คำปลอบใจที่แม่มีให้เรา กลับมีคุณค่ามากมาย  ยิ่งกว่าคำแนะนำจากเพื่อนผู้จบปริญญาเอก หรือผู้มีตำแหน่งใหญ่โตในองค์กร เพราะมันกลั่นจากความรักและความปรารถนาดีต่อเราอย่างแท้จริง..

 

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เราหลบลี้หนีหน้าผู้คน เพื่อมาร้องไห้กับแม่เหมือนเด็กๆ เราไม่ได้เจตนาจะทำให้แม่เป็นห่วงหรอก แต่เราไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ที่อยากรับฟังเราในยามทุกข์เช่นนี้..

 

แม่เป็นคนอ่อนโยนมาก แต่ไม่น่าเชื่อว่าแม่จะเข้มแข็งได้ขนาดนี้ในเวลาที่เราอ่อนแอ เราสะอื้นอย่างไม่อาย ปลดปล่อยทุกความคิด และความรู้สึกที่ตัวเองมีกับแม่ ไม่ว่ามันจะเข้าท่าหรือไม่ก็ตาม เรารู้ว่าแม่จะตักเตือนเราด้วยความรักและเมตตา ไม่ซ้ำเติมว่าเรามีสติปัญญาโง่เง่า หรือเอาความทุกข์ของเราไปเล่าต่อให้เป็นที่อับอาย

 

อ้อมกอดของแม่ อบอุ่นที่สุด..เราปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกไหล่แม่จนชุ่ม เรารู้ว่าเรากำลังทำให้แม่ต้องกลั้นน้ำตาไปด้วย แต่เราไม่มีทางเลือก ..เราอ่อนแอเกินไปที่จะเก็บกดก้อนความทุกข์นี้ไว้ในหัวใจตัวเอง

เราซบอยู่กับไหล่แม่เป็นเวลานาน แม้ไม่มีคำพูดใดๆจะเอื้อนเอ่ยอีก ไออุ่นของแม่ก็ทำให้เราอยากหยุดเวลาไว้แค่นั้น..
 

เราอาจจะมีโอกาสได้พบเจอคนมากกว่าหนึ่งคน ที่ดีกับเราในบางช่วงของชีวิต แต่แม่คือคนเดียวเท่านั้นในโลกใบนี้ ที่รักและดูแลเราจนลมหายใจสุดท้าย .. โดยไม่หวังอะไรตอบแทน



ขอบคุณนะคะแม่ ที่ทำให้ลูกมีกำลังใจสู้ต่อ ในโลกที่แสนอ้างว้าง..

 

.....................................................................

Your arms were always open when I needed a hug.
Your heart understood when I needed a friend.
Your gentle eyes were stern when I needed a lessen.
Your strenght and love has guided me and gave me wings to fly..

I love you.. Mom


Sarah Malin