ขออภัยคุณครูเคียงเดือน  ขอโทษอ้ายขัวมิตรภาพ  ที่ผมผิดคำพูด  ไม่สามารถไปร่วมมีทติ้งวันนี้ที่อุดรธานีได้ครับ
และขออภัยสุด ๆ ต่อบรรดาหมู ๆ สนุ๊กเกอร์ทั้งหลาย  ที่ไม่อาจไปสอนวิชาการแทงเสียให้ได้อีก

เพราะชีวิตบางครั้ง  ก็เกิดเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุม





ความจริงแล้ว  ผมเดินทางจากขอนแก่นถึงอุดรฯ ตั้งแต่เที่ยงคืนเมื่อคืนนี้ครับ
เมื่อเช้า  ก็ตั้งทู้เล่น  อรุณสวัสดิ์เมืองอุดรฯ  https://ppantip.com/topic/37398143

ผมไปถึงพร้อมกับกิ๊กคนที่ 11  
หวังพาไปโชว์สวยให้ลุงโย วัชรานนท์ อิจฉา  ที่โม้นักโม้หนาว่าสาวอุดรฯ สวยสุด ๆ

โด่   ถ้าเจอกิ๊กคนที่ 11  ของผมนี่  
ลุงโยมีหวังลืมสาวอุดรฯ  ดีไม่ดี ไม่ยอมกลับอังกิดเอาซะดื้อ ๆ

เช้า  
ผมกับ 11  ก็มานั่งกินโจ๊กที่ห้องอาหารโรงแรม  อากาศดี  บรรยากาศดี  
นั่งเคียงคู่  ผลัดกันเป่า ผลัดกันป้อน  ผลัดกันแกล้งป้อนทั้งที่ร้อน ๆ   หนุงหนิง ๆ   สุขผุด ๆ

เหมือนโลกทั้งใบ  อบอวลไปด้วยมวลบุปผาเบ่งบาน

ฉับพลันนั้นเอง  ผมรู้สึกเหมือนน้ำแข็งทั้งขั้วโลกเหนือขั้วโลกใต้มาอยู่ที่สันหลังผม
เพราะกิ๊กคนที่ 8 ของผม  โผล่มาจากไหนไม่รู้   เดินมานั่งตึงลงตรงกันข้ามผมกับกิ๊ก 11

เบอร์ 8  จ้องตาผมไม่กะพริบ  เอ่ยเบา ๆ ว่า  สนุกไหมคะ
โจ๊กที่ผมกำลังอมอยู่  แทบจะพุ่งออกจมูก

แล้ว 8 ก็หันไปพูดกับ 11 ว่า   รู้ไหมคะ  นี่แฟนฉัน

11 สบตา 8  ไม่หลบ  ตอบเสียงชัด  เหมือนนางเสือดาวน้อยขู่ใส่แม่เสือชีต้าร์
"ไม่รู้ค่ะ  ไม่สน  รู้แค่ว่า  พี่เขาเป็นแฟนฉันค่ะ"

ผมเห็นท่าไม่ดี   คงเกิดศึกแน่   เลยขยับท่าทีเตรียมหย่าศึก
ด้วยการเขยิบเก้าอี้ออกห่างไปอีกเมตรกว่า ๆ


ชีต้าร์ กับ เสือดาวน้อย  ปะทะคารมกันอยู่พักหนึ่ง  เชือดเฉือนกันด้วยคารมคมกริบ  ส่วนผมได้แต่นั่งนิ่ง
แล้วทั้งคู่ก็หันมาถามผมว่า   พี่จะเลือกใคร

คราวนี้  โจ๊กที่แทบจะพุ่งออกจมูก  เกือบพุ่งออกทางลูกกะตาผมเลยเชียว

ผมอึก ๆ อัก ๆ  ตอบไปแบบซื่อ ๆ ว่า  
พี่คนรักเดียวใจเดียว  ขอเลือกทั้งคู่

8 กับ 11  เหมือนนัดกันไว้   ลุกพรวด  สายตา 2 คู่ ที่เหมือนแสงฉานดวงอาทิตย์  จ้องผมเขม็ง  
ผมจะอยู่หาพระแสงด้ามกุดอะไรล่ะ   โกยแน่บสิครับ

เร็วกว่านักวิ่งร้อยเมตรโอลิมปิคออกจากห้องอาหารโรงแรม  โดดขึ้นตุ๊ก ๆ   ต่อรถทัวร์   ถึง กทม. เมื่อหัวค่ำนี่เอง


นี่แหละครับ  เหตุผลที่ผมต้องผิดคำพูดไม่สามารถไปร่วมมีทติ้งได้
โปรดเข้าใจ  เห็นใจ  เพราะเป็นเรื่องเหนือการควบคุม เกินการคาดคิด


ผมหัวซุกหัวซุนเข้า กทม. มาฟ้องกิ๊กคนที่ 12   ให้เธอปลอบโยนจากความตกอกตกใจ
เธอเลยพาผมมากินข้าวค่ำปลอบใจ   ก็แถว ๆ พลับพลาไชยนี่แหละครับ

เธอหม่ำผัดไทย


ส่วนผม  ชอบเผ็ด ๆ   กระเพราะเนื้อราดข้าว



เด๋วผมก็จะกลับห้องพัก  ฉอเลาะเบอร์ 12  ว่า 8 กับ 11  รุมรังแกผม

ส่วนบรรดาหมู ๆ ที่ป่านนี้คงดวลสนุ๊กกันอยู่  ก็ตามบายนะ
หล่อจะแทงอย่างอื่น





ทำไมผมต้องวิ่งหนี  แจ้นจากอุดรฯ ถึง กทม.   ดูคลิปนี้  แล้วจะเข้าใจครับ






ชีวิตบางครั้งก็มีเรื่องเหนือความคาดคิด ชีวิตบางครั้งก็เกิดปัญหาที่ทำให้ต้องวิ่งหนี
ด้วยเหตุฉะนี้แล


โอกาสหน้าเพลาใหม่  ไม่พลาดแน่ครับ
ต่อให้มีกิ๊กมารุมรังแกสักสิบคน  ผมก็จะไม่พลาด

เอาความหล่อเป็นประกันครับ