ถนนต่างสาย
เส้นทางกลับบ้าน...
บนเส้นทางที่มากด้วยถนนหลากหลายสายและเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่เชื่อว่าทุกคนต้องเลือกเส้นทางที่ตัวเองชอบเพื่อที่เดินทางไปสู่จุดหมายปลายทางได้อย่างปลอดภัย สำหรับฉันแล้วเส้นทางที่ฉันเลือกเดินคือเส้นทางสายที่ไม่โดดเด่นถึงแม้ว่ามันจะโดดเดี่ยว
ฉันคือผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในกรอบ มันเป็นสิ่งที่ทุกคนคงเข้าใจว่าเป็นการใช้ชีวิตที่อยู่ภายใต้กฎระเบียบ แต่สำหรับฉันคิดว่าการที่เราใช้ชีวิตอยู่ในกรอบนั้นมันสามารถทำให้เราได้เรียนรู้หาประสบการณ์ด้วยตัวเองได้มากที่สุด และดีกว่าการที่คนอื่น ๆ มาหาประสบการณ์ให้เราด้วยซ้ำ การใช้ชีวิตในกรอบ ทว่ากรอบนี้ไม่ใช่แค่ กรอบสี่เหลี่ยม แต่เป็นการใช้ชีวิตใน กรอบแปดเหลี่ยม เป็นการมองเห็นมุมต่าง ๆในชีวิตและการเดินทางในหลาย ๆ ด้าน เช่น เรื่องที่ฉันจะมาเล่านี้ เป็นเรื่องของเส้นทางการกลับบ้านของฉัน ใครหลายคนคงคิดว่าทำไม...? มันเกี่ยวข้องอะไรกับกรอบสี่เหลี่ยมและกรอบแปดเหลี่ยม ฉันขออธิบายว่ากรอบทั้งสองนี้จะเป็นตัวสื่อความให้เห็นถึงมุมมองของผู้คนได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นการเลือกเดินทางบนถนนหรือเส้นทางที่แยกย่อยออกไปถึงจุดหมาย
ท่ามกลางการเดินทางของฉันมันจะควบคู่ไปกับความโดดเดี่ยวตั้งแต่เล็กจนโต ถึงแม้ตลอดการเดินทางกลับบ้านล้วนก็เป็นเส้นทางที่ผู้คนสัญจรไปมามากมาย แต่ถึงอย่างไรนั้นฉันก็ชินกับความโดดเดี่ยวนี้
คุณคงคิดว่าฉันเป็นคนที่อยู่ในโลกส่วนตัวสูง ฉันตอบได้เต็มปากเลยว่า ใช่!! แต่คุณต้องมองให้เห็นอีกมุมหนึ่ง คือ มุมของความอิสระ ในการที่เราเลือกจะเดินทางกลับบ้านคนเดียวไม่ได้หมายความว่าเราจะไปไม่ถึงบ้านเพียงแต่เรามองถึงความแตกต่างของการใช้ชีวิตและเส้นทางในแต่ละสายเท่านั้นเอง ในวัยเด็กฉันเลือกที่จะเดินไปโรงเรียน แล้วก็เลือกที่จะเดินกลับบ้านบนเส้นทางที่เพื่อน ๆ คนอื่นน้อยนักที่จะเลือกกันและผู้ปกครองจะอนุญาต คือ การเดินข้ามทุ่งบนคันนา ข้ามสะพานไม้สองแผ่น ข้ามรั้วลวดหนามเข้าโรงเรียน ในขณะที่เพื่อน ๆ คนอื่นเลือกที่จะปั่นจักรยานบนถนนหรือให้ผู้ปกครองไปส่ง ข้ามสะพานปูนที่กว้าง และเลือกที่เข้าโรงเรียนทางประตูเหล็ก เหตุผลที่ฉันเลือกการเดินทางในถนนต่างสายนี้ คือ ฐานะครอบครัว เพราะคนเราเกิดมาครั้งหนึ่งถึงแม้จะไม่มีครบเหมือนคนอื่นเขา แต่เราสามารถใช้ในสิ่งที่เรามีอยู่ ใช้ให้ได้อย่างคุ้มค่าที่สุดและการเดินทางบนถนนสายนี้ฉันเก็บไว้เป็นประสบการณ์ในชีวิต นี่แหละการใช้ชีวิตในมุมมองในกรอบแปดเหลี่ยมของฉัน
ไม่ว่าคุณจะเลือกเส้นทางการกลับบ้านด้วยวิธีแบบไหนก็ตาม ฉันเชื่อเสมอว่าถึงจะใช้เส้นทางต่างกัน ถนนสายที่เราเลือกนั้นก็จะพาเราไปสู่จุดหมายที่เรียกว่า “บ้าน” ได้เหมือนกัน แต่มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกต่างหากเพราะถึงจะเลือกเส้นทางบนถนนต่างสายที่ไม่โดดเด่นแต่แม้ว่ามันจะโดดเดี่ยวก็ตาม ความรู้สึกนั้นก็หายไปทันทีที่ได้ถึงกลับบ้าน
เป็นเพราะอะไรรู้ไหม...? ก็เพราะรอยยิ้มของคนที่นั่งรอคอยเรากลับถึงบ้านไง
แล้วทางกลับบ้านของเพื่อนๆ เป็นอย่างไรบ้างคะ?
ถนนต่างสาย : ทางกลับบ้าน
เส้นทางกลับบ้าน...
บนเส้นทางที่มากด้วยถนนหลากหลายสายและเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่เชื่อว่าทุกคนต้องเลือกเส้นทางที่ตัวเองชอบเพื่อที่เดินทางไปสู่จุดหมายปลายทางได้อย่างปลอดภัย สำหรับฉันแล้วเส้นทางที่ฉันเลือกเดินคือเส้นทางสายที่ไม่โดดเด่นถึงแม้ว่ามันจะโดดเดี่ยว
ฉันคือผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในกรอบ มันเป็นสิ่งที่ทุกคนคงเข้าใจว่าเป็นการใช้ชีวิตที่อยู่ภายใต้กฎระเบียบ แต่สำหรับฉันคิดว่าการที่เราใช้ชีวิตอยู่ในกรอบนั้นมันสามารถทำให้เราได้เรียนรู้หาประสบการณ์ด้วยตัวเองได้มากที่สุด และดีกว่าการที่คนอื่น ๆ มาหาประสบการณ์ให้เราด้วยซ้ำ การใช้ชีวิตในกรอบ ทว่ากรอบนี้ไม่ใช่แค่ กรอบสี่เหลี่ยม แต่เป็นการใช้ชีวิตใน กรอบแปดเหลี่ยม เป็นการมองเห็นมุมต่าง ๆในชีวิตและการเดินทางในหลาย ๆ ด้าน เช่น เรื่องที่ฉันจะมาเล่านี้ เป็นเรื่องของเส้นทางการกลับบ้านของฉัน ใครหลายคนคงคิดว่าทำไม...? มันเกี่ยวข้องอะไรกับกรอบสี่เหลี่ยมและกรอบแปดเหลี่ยม ฉันขออธิบายว่ากรอบทั้งสองนี้จะเป็นตัวสื่อความให้เห็นถึงมุมมองของผู้คนได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นการเลือกเดินทางบนถนนหรือเส้นทางที่แยกย่อยออกไปถึงจุดหมาย
ท่ามกลางการเดินทางของฉันมันจะควบคู่ไปกับความโดดเดี่ยวตั้งแต่เล็กจนโต ถึงแม้ตลอดการเดินทางกลับบ้านล้วนก็เป็นเส้นทางที่ผู้คนสัญจรไปมามากมาย แต่ถึงอย่างไรนั้นฉันก็ชินกับความโดดเดี่ยวนี้
คุณคงคิดว่าฉันเป็นคนที่อยู่ในโลกส่วนตัวสูง ฉันตอบได้เต็มปากเลยว่า ใช่!! แต่คุณต้องมองให้เห็นอีกมุมหนึ่ง คือ มุมของความอิสระ ในการที่เราเลือกจะเดินทางกลับบ้านคนเดียวไม่ได้หมายความว่าเราจะไปไม่ถึงบ้านเพียงแต่เรามองถึงความแตกต่างของการใช้ชีวิตและเส้นทางในแต่ละสายเท่านั้นเอง ในวัยเด็กฉันเลือกที่จะเดินไปโรงเรียน แล้วก็เลือกที่จะเดินกลับบ้านบนเส้นทางที่เพื่อน ๆ คนอื่นน้อยนักที่จะเลือกกันและผู้ปกครองจะอนุญาต คือ การเดินข้ามทุ่งบนคันนา ข้ามสะพานไม้สองแผ่น ข้ามรั้วลวดหนามเข้าโรงเรียน ในขณะที่เพื่อน ๆ คนอื่นเลือกที่จะปั่นจักรยานบนถนนหรือให้ผู้ปกครองไปส่ง ข้ามสะพานปูนที่กว้าง และเลือกที่เข้าโรงเรียนทางประตูเหล็ก เหตุผลที่ฉันเลือกการเดินทางในถนนต่างสายนี้ คือ ฐานะครอบครัว เพราะคนเราเกิดมาครั้งหนึ่งถึงแม้จะไม่มีครบเหมือนคนอื่นเขา แต่เราสามารถใช้ในสิ่งที่เรามีอยู่ ใช้ให้ได้อย่างคุ้มค่าที่สุดและการเดินทางบนถนนสายนี้ฉันเก็บไว้เป็นประสบการณ์ในชีวิต นี่แหละการใช้ชีวิตในมุมมองในกรอบแปดเหลี่ยมของฉัน
ไม่ว่าคุณจะเลือกเส้นทางการกลับบ้านด้วยวิธีแบบไหนก็ตาม ฉันเชื่อเสมอว่าถึงจะใช้เส้นทางต่างกัน ถนนสายที่เราเลือกนั้นก็จะพาเราไปสู่จุดหมายที่เรียกว่า “บ้าน” ได้เหมือนกัน แต่มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกต่างหากเพราะถึงจะเลือกเส้นทางบนถนนต่างสายที่ไม่โดดเด่นแต่แม้ว่ามันจะโดดเดี่ยวก็ตาม ความรู้สึกนั้นก็หายไปทันทีที่ได้ถึงกลับบ้าน
เป็นเพราะอะไรรู้ไหม...? ก็เพราะรอยยิ้มของคนที่นั่งรอคอยเรากลับถึงบ้านไง
แล้วทางกลับบ้านของเพื่อนๆ เป็นอย่างไรบ้างคะ?