ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต...

ขึ้นหกค่ำเดือนสี่พี่จำได้
วาเลนไทน์ปีกลายเคยหมายมั่น
คำสัญญามอบใจกายให้แก่กัน
ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อรักเรา

ณ ตรงนั้นต้นไม้ใหญ่ใกล้ริมสระ
วอนเทวะอารักขาในป่าเขา
เป็นสักขีพยานกาลนานเนาว์
รักของเราไม่เปลี่ยนแปรอย่างแน่นอน

่สิ้นเมษาเลยสงกรานต์ประมาณนั้น
เวลาผันแปรไปใจนางกร่อน
ทั้งเฟสไลน์ไร้ไฟเชื้อเอื้ออาทร
สวัสดีตอน- เย็นเช้าเจ้าเงียบงัน

เข้าพรรษาเงียบเชียบเปรียบจำศีล
พี่ก้มหน้าทำกินถวิลฝัน
เก็บออมเงินสะสมไว้เร่งให้ทัน
ออกพรรษาจะด้นดั้นสู่ขอนาง

สิ้นหน้าฝนคนดีพี่ไม่หวน
ทิ้งขบวนขันหมากเก้อเธอไกลห่าง
มีข่าวคาวคบชื่นชู้คู่สำอางค์
ขอแยกทางร้างรา...หย่าเสียที!!!

พี่สะตั้น!!..หลายนาที พลันที่ทราบ
ถูกเขางาบ!..เอาไปกินหมิ่นศักดิ์ศรี
โอ้ไฉนใจอนงค์หลงสิ้นดี
กามโลกีย์ระเริงชู้ดูไม่งาม

ลุหกค่ำเดือนสี่...ที่จำได้!!!
สัญญาใจเหมือนขี้มูกถูกคนหยาม
เทวดาจงบันดล..คนใดทราม !
เป็นไปตาม...คำสาบาน ณ กาลนั้น !!!

...
ชิชะ!!!