ผมเคยคิดน่ะครับว่าจากครั้งแรกที่ผมอกหักผมจะไม่รักผู้หญิงคนไหนอีก  ตอนนั้นผมอายุ19 ตอนนี้ก็ผ่านมาได้5ปีแล้วผมไปเจอผญคนที่กิจกรรมที่เราทำด้วยกันตอนนี่ผมเรียน กศน.อยู่ครับก็ได้คุยกันบ้างนิดหน่อย พอจบเธอก็ชวนผมไปทำบุญด้วยกันผมก็ไปกับเธอครับครั้งนั้นคือจุดเริ่มต้น เราเริ่มได้เจอกันบ่อยๆและคุยกันมากขึ้นทางไลค์ จากแรกๆที่คุยกันน้อยนิดหน่อยไม่ค่อยมากเท่าไหร่ก็ค่อยๆๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆคุยกันมากขึ้นเรื่อยๆปรับความเข้าใจเพื่อที่จะเข้าหากัน เธอจะโทรมาปลุกผมทุกเช้า อ่อ ผมรู้จักผญคนนี้มา 7 เดือน แล้วครับ เธอจะบอกเสมอว่า  กินข้าวด้วยน่ะ  ตื่นๆๆสายแล้ว  ไปทำงานก่อนน่ะ  อะไรประมานนี้ หลายเดือนเลย  ผมจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ จนหัวใจที่ด้านชาของผมเริ่มอ่อนลงและเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นมากขึ้นและเพิ่งรู้ความจริงวันนี้เพราะหลังๆๆมาเธอเริ่มห่างผมไปเรื่อยๆๆ  เธอบอกผมว่าเธออึดอัดที่เราห่วงเขามากเกินไปทั้งๆๆที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมยอมรับเเบบแมนๆเลยครับใช่  ห่วงมากแต่หวงนิดหน่อย เพราะเธอเป็นคนอัธยาศัยดีเก่งมาก ขยันอีกพูดได้ว่าเป็นแม่ที่ดีเลย  เธอมีลูกแล้ว 3 คน อายุ 31 ปี ติงต๊องอีก  หัวใจเธอแข็งเเกร่งมากจริงๆครับ ที่ทำได้ขนาดนี้  เธอทำงานหนักมากเพราะต้องดูแลค่าใช้จ่ายหลายอย่าง  นอนน้อยแถมยังขับรถคนเดียวอีก เธอเป็นผญตัวเล็กๆๆ  สูง 155 หนัก47  ทำให้ผมเตือนเธออยู่บ่อยๆๆว่า อย่าหักโหมตัวเองเกินไปเดี๋ยวจะประสบอุบัติเหตุ  เพราะผมเคยมีประสบการณ์หลับใน  เลยเป็นห่วงและบ่นเธออยู่บ่อยๆแต่ๆไม่คิดเลยว่าความห่วงเราจะมาทำลายความสำพันธ์ของเรา เมื่อไหร่ที่เธอว่างเธอจะโทรหาผมตลอด  และเราจะคุยกันยาวมากถามสารทุกข์สุขดิบและเล่าเรื่องๆต่างๆนาๆๆที่เจอให้กันทุกวัน  ผมมีความสุขมากจริงๆๆครับ มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก มาวันนี้ผมได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เธอยิ้มโดยที่มีความสุขจากใจจริงๆเธอยิ้มด้วยใจของเธอจริงๆสุดท้ายคนที่เจ็บคือผมสิ้น่ะที่ใจง่ายเองความรู้สึกตอนนี้นะหรอ  ใจมันหวิวๆหัวใจเต้นแรง ไม่เคยเป็นแบบนี้จริงๆครับสุดท้ายคือผมเองสิ้น่ะที่เสียใจไม่อยากเจอใคร  อยากอยู่คนเดียว  อยากรู้จักตัวเองให้มากขึ้น ตั้งคำถามและตอบคำถามในใจตัวเองตลอดตอนนิ้เธอเริ่มหายไปจากชีวิตผมล่ะ ผมควรทำยังไงดี  อาการตอนนี้ กินไม่ค่อยได้ นอนไม่ค่อยหลับ คิดไร้สาระเรื่อยเปื่อย เพ้อเจ้อตลอด  ใครอ่านจบก็ขอบคุณมากน่ะครับ