สมัยเรียนม.ปลายเป็นเหรัญญิกห้อง แต่ทำเงินหายแต่เราก็ตามหาเจอ และคิดในใจอยู่แล้วว่าถ้าหายจริงจะกลับไปเอาเงินที่บ้านมาแทน แต่มีเพื่อนคนนึงซึ่งไปเอาเงินที่เก็บได้เค้าประกาศหน้าเสาธงกับเรา แล้วเอาไปพูดกับเพื่อนในห้องยังไงไม่รู้เราโดนเพื่อนๆปลดกลางอากาศเพื่อนๆ มีเพื่อนคนนึงแทนที่เรา เราเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเลย เราไม่มีเพื่อนเล่นตั้งแต่นั้นมา ไม่มีเพื่อนคุยเพื่อนเรียนเพื่อนกินข้าวเราเศร้ามากตลอดระยะเวลา3ปีนั้น เรากลายเป็นคนเรียนอ่อนลง เก็บตัวโกหกว่าป่วยเพราะไม่อยากไปโรงเรียน ทั้งๆที่เรารักโรงเรียนชื่อดังแห่งนี้มาก เรากลายเป็นคนเก็บกดกลายเป็นเด็กมีปัญหาไม่ชอบเข้าห้องเรียน จนต่อมาเราไม่อยากไปเรียนมหาวิทยาลัยเพราะกลัวเพื่อนกลัวมีปัญหาแบบนั้นอีก ในระยะเวลาต่อจากนั้นมา4ปีเราป่วยมีอาการทางจิตคือหูแว่ว พูดคนเดียว ต้องเข้ารับการรักษาที่ร.พศรีธัญญา ปัจจุบันเราหายแล้วแต่ทุกครั้งที่นึกถึงความเหงาที่โดนเพื่อนๆบอยคอตแบบนั้น ทั้งที่เราเองผิดอะไรเราถามตัวเองตลอดมา พวกเค้าต่างหากที่ทำเกินกว่าเหตุไม่ยอมซักถามอะไรเลย เราอยากรู้ว่าถ้ามีคนโดนเหมือนเราแต่ไม่คิดย้ายห้องย้ายโรงเรียนเพรากลัวเพื่อนตามไปพูดให้ร้ายเราจนโดนแบบนี้อีก จะทำอย่างไรถึงจะทำให้เราใช้บทเรียนนี้ให้เป็นประโยชน์และไม่เจ็บปวดกับมันอีก ขอย้ำอีกครั้งว่าตอนนี้เราเข้มแข็งขึ้นแล้วนะไม่ต้องเป็นห่วงกัน ปล.หมอวินิจฉัยว่าเราเคยป่วยเป็นไบโพล่าห์ แค่คิดว่าที่เราเคยป่วยว่าเราเจ็บปวดเรื่องไม่มีเพื่อนเล่นนี่ล่ะ